องค์หญิงคาฟิลางดงามราวกับนางในวรรณคดีอย่างที่องค์สุลตาน่าบอกกับจามีลเอาไว้จริงๆ ขนาดหล่อนเป็นสตรีด้วยกันยังอดตะลึงพรึงเพริดกับความงดงามของหญิงสาวสูงศักดิ์ไม่ได้
หล่อนลอบมองสีหน้าของจามีล และก็พบว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นเรียบเฉยไร้ความรู้สึก แม้เขาจะระบายยิ้ม และมีหัวเราะในบางครั้ง แต่นัยน์ตาสีทองกลับไม่ได้ความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย
ชมพูนุชก้มหน้าก้มตาคอยรับใช้ราชวงค์สูงส่งของซาเรียอยู่ภายในห้องเสวยด้วยความร้าวรานใจ ภาวนาให้ทุกคนอิ่มโดยเร็ว ตัวเองจะได้พ้นจากภาพบาดตาบาดใจนี้เสียที
หลายครั้งที่องค์หญิงคาฟิลาแย้มยิ้มทอดสายตาให้กับจามีล และถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้แสดงอาการพึงพอใจออกนอกหน้าให้ได้เห็น แต่กระนั้นจามีลก็ไม่มีทางต้านทานเสน่ห์ของเจ้าหญิงโฉมงามพระองค์นี้ได้แน่นอน
“เจ้าน่ะ ยกน้ำชามาซิ”
“เพคะ...”
ชมพูนุชรีบลนลานยกกาน้ำชาใบสวยที่แพงยิ่งกว่าทองคำเข้ามาใกล้โต๊ะเสวย แต่แล้วก็เกิดเรื่องไม่คา
