กลีบปากอิ่มที่ถูกจามีลบดขยี้เม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง กัดฟันทนต่อความเจ็บระบมลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองเลื่อนมาหยุดที่ข้างตัว ข้างตัวที่ไร้เงาขององค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์
เขาไปแล้ว... ก้าวลงไปจากเตียงทันที่เมื่ออิ่มเอมกับรสสวาทจากร่างกายของหล่อน
ชมพูนุชร่ำไห้สะอึกสะอื้นด้วยความปวดร้าวทรมาน กลีบปากอิ่มที่บวมเจ่อเพราะถูกปากกระด้างบดขยี้มาตลอดทั้งค่ำคืนสั่นระริกด้วยความน้อยใจ
หล่อนรักเขา... บังอาจที่จะรักผู้ชายสูงส่งอย่างจามีล แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางที่จะหยิบยื่นความรู้สึกเดียวกันกลับคืนมาให้ เขาเกลียดหล่อน ชิงชังหล่อน เพราะเข้าใจว่าหล่อนเป็นตัวการที่ทำให้นางในดวงใจของเขาหนีหายไป
ความเจ็บช้ำและความหวาดกลัวปนเปกันในอกจนชมพูนุชไม่อาจจะทนอยู่บนเตียงกว้างของจามีลได้อีกต่อไป เท้าบอบบางสัมผัสกับพื้นห้องเย็นเฉียบ หล่อนสะดุ้งน้อยๆ ขณะกัดฟันพาตัวเองเดินไปหยิบเสื
