ตอนที่ 5/1 ผิดหวัง
1003 Words
ตอนที่ 5/1 ผิดหวัง
บีเบลล์มายังโรงพยาบาล เธอนั่งเฝ้ามารดาอยู่พักใหญ่ก็กลับออกมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะตรงไปยังผับแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอมากมายนัก เธอไม่รอช้าเดินเข้าไปสมัครงานตามที่เห็นประกาศในเฟซบุ๊กก่อนหน้านั้น
“สวัสดีค่ะ พอดีหนูจะมาสมัครงานค่ะ”
“อายุไม่ถึงไม่รับนะ อายุเท่าไรแล้ว” เสียงของผู้หญิงอีกคนเอ่ยบอก พร้อมกับสำรวจใบหน้าของคนตัวเล็ก เรื่องหน้าตาเธอให้ผ่านอยู่หรอก แต่ถ้าอายุไม่ถึงก็ไม่คิดรับเข้ามาทำงานให้มีปัญหาตามมาเหมือนกัน
“หนูอายุยี่สิบแล้วค่ะ”
“งั้นก็โอเค จะสมัครด้านไหนล่ะ ตอนนี้มีพีอาร์กับเด็กเสิร์ฟทั่วไป”
“เด็กเสิร์ฟค่ะ”
“ฮะ ทำไมไม่ทำพีอาร์ หน้าตาสวยแบบนี้ลูกค้าคงติดตรึม”
“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูแค่อยากทำเป็นเด็กเสิร์ฟ” เธอไม่อยากเข้าถึงแขกอะไรมากมายนัก แค่เป็นเด็กเสิร์ฟก็พอแล้ว เห็นว่าค่าแรงขั้นต่ำก็วันละสามร้อยห้าสิบบาทไม่รวมทิป แค่นี้เธอก็คิดว่าคงอยู่ได้แล้ว
“งั้นก็ตามใจ เดินมานี่แล้วกันมากรอกใบสมัครงาน เออ ฉันชื่อช่อนะ เป็นคนดูแลเด็กที่นี่ ส่วนคุณ ๆ เขานาน ๆ จะเข้ามา”
“คุณ ๆ”
“ก็เจ้าของที่นี่แหละ ผู้ร่วมหุ้นเป็นเพื่อนกันเลยมาเปิด หลัก ๆ ก็มีฉันกับคุณก้องผู้จัดการที่นี่” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนที่เธอจะเดินตามพี่ช่อไปกรอกประวัติส่วนตัว
“นี่ชุดเด็กเสิร์ฟ ถึงเป็นเด็กเสิร์ฟก็ต้องมียูนิฟอร์มพนักงาน สะดวกเริ่มงานวันไหนล่ะ ส่วนมากเข้างานก่อนหกโมงเย็น ถ้าเวรใครปิดร้านก็อาจจะกลับดึกหน่อย แต่ก็ไม่เกินตีสองหรอก ถ้าไม่ใช่เวรก็กลับเที่ยงคืนประมาณนี้”
“หนูขอเริ่มงานวันพุธหน้าได้ไหมคะ”
“ได้ ๆ งั้นก็อีกสามวันเจอกันนะ เออว่าแต่เราชื่ออะไรนะ”
“บีเบลล์ค่ะ หรือเรียกว่าเบลล์ก็ได้”
“โอเค งั้นก็ตามนี้ พี่ไปก่อน ยังต้องไปเคลียร์งานต่อ” หญิงสาวยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกจากผับมา
อีกวันผ่านไป
คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาเดินทางมามหาวิทยาลัย เนื่องจากวันนี้เธอมาเรียนช่วงเช้า พอมาถึงคนตัวเล็กก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อน เธอกะเวลามาทานของว่างตอนเช้าด้วย ไหนจะรอเพื่อนสนิทอย่างฟ้าใสอีกด้วย
“เบลล์ มานานรึยัง” เสียงดังของเพื่อนเอ่ยถาม ในขณะที่ตัวยังมาไม่ถึงเธอเลยด้วยซ้ำ นิสัยของเพื่อนเธอก็เป็นอย่างนี้แหละ รู้จักกันมาตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้เธอชินแล้ว
“เสียงดังแต่เช้าเลย เราเพิ่งมาถึงเอง อะนี่แซนด์วิช”
“กรี๊ด ขอบคุณนะ น่ารักที่สุด”
“รีบกิน เดี๋ยวต้องขึ้นเรียนแล้ว” สองสาวนั่งกินแซนด์วิชพร้อมพูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งได้เวลาเรียนทั้งสองจึงเดินขึ้นตึกไป
หลังจากที่เลิกคลาส บีเบลล์ก็เดินลงมาข้างล่างกับฟ้าใสที่เอาแต่ชวนคุยโน่นนี่นั่นทำเหมือนไม่ได้เจอกันมานานหลายวัน แต่จู่ ๆ เสียงของเพื่อนก็เงียบลงทำให้บีเบลล์หันไปมอง พอเห็นสายตามองไปอีกทาง คนตัวเล็กก็หันไปตามสายตาเพื่อน
“พี่อคิน” เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรที่นี่ แต่พอเห็นว่าชายหนุ่มเดินตรงมาหามันก็ยิ่งทำให้เธอสงสัยไม่น้อย
“พี่อคินมาทำอะไรที่นี่คะ” บีเบลล์เอ่ยถาม เธอรู้จักกับผู้ชายคนนี้ได้สักพักแล้ว เขาบังเอิญขับรถเฉี่ยวเธอ ถึงแม้ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายแต่อีกฝ่ายก็รบเร้าให้เธอไปโรงพยาบาล หลังจากนั้นก็ได้พูดคุยกันอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมาก ฟ้าใสเพื่อนของเธอชอบพูดว่า พี่อคินมาจีบเธอ แต่เธอไม่ได้คิดอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะเธอไม่เคยมีความรัก ไม่รู้หรอกว่าการที่ผู้ชายจีบมันต้องเป็นอย่างไร
“พี่มาหาเบลล์ พี่อยากคุยกับเบลล์”
“คะ อันที่จริงพี่ส่งไลน์มาหาเบลล์ได้นะคะ มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า”
“เบลล์บล็อกพี่”
“คะ เบลล์ไม่ได้บล็อกนะ” เธอพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าทั้งไลน์ทั้งเบอร์เธอบล็อกอีกฝ่ายจริง ๆ เธอแน่ใจว่าไม่ได้เป็นคนทำ
“ช่างเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย เอ่อ ขอยืมตัวเพื่อนเราก่อนนะครับ” อคินหันไปบอกฟ้าใส เพื่อนของคนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนของบีเบลล์ไปยังรถของเขาทันที ซึ่งการกระทำของรุ่นพี่หนุ่มมันทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่โอเคขึ้นมา จนมาถึงรถเธอก็ดึงแขนออกจากมือเขาทันที
“พี่อคินเป็นอะไรไปคะ อันที่จริงคุยตรงนั้นก็ได้”
“มันใช่ไหมที่บล็อกพี่ ไอ้เอเดนน่ะ” คำถามของอีกคนทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วทันที เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องที่เธอรู้จักกับเอเดนด้วย
“พี่ไม่รู้นะว่าเรากับมันเป็นอะไรกัน แต่เบลล์กำลังโดนมันหลอก”
“คะ พี่กำลังพูดเรื่องอะไร”
“พี่ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ เบลล์มีอะไรกับมันแล้วใช่ไหม ผู้หญิงที่มันเอารูปลงคือเบลล์ใช่ไหม”
“รูปอะไรกันคะ” ยิ่งได้ฟังเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ จนกระทั่งอคินหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมา เปิดภาพที่เขาแคปเอาไว้ให้กับคนตัวเล็กได้ดู
- Writer
