หมากำลังจะคาบลุงรหัสแกไปแดกแล้วอีหมวย”
“เฮอะ... ก็ดีแล้วนี่ นั่นหมาตัวเมีย และนั่นก็หมาตัวผู้ เหมาะสมกับอย่างกับ ขี้กับแมลงวันหัวเขียว”
อ้าว...
อรรณพงงฉิบหาย เขมชาดาไปกินรังผึ้งมาแต่ไหน ถึงได้ฟาดงวงฟาดงา ใส่เก้าชลแบบนั้น
“เฮียเฉิง ไม่ใช่เขาอยากมาหาแกเหรอวะ ยังไงก็เป็นลุงรหัส ทำไมพูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนั้น หัดเคารพผู้ใหญ่หน่อยเถอะเขียนแบบ ฉันเนี่ยห่วงแกจริงๆ”
เพื่อนไม่ได้แค่ปลอบ หากสอนหญิงสาวด้วย
“แกก็อีกคนออดี้ เข้าข้างเขาเหรอ... ทั้งที่ฝ่ายนั้นเพิ่งโผล่หัวมานี่นะ เสือกให้ความสนใจ ลุงนั่นมากกว่าเพื่อนสุดสวย”
เขมชาดาไม่เป็นตัวของตัวเอง และนั่นจึงทำให้อรรณพไม่อยากตอแยอีก กระทั่งเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหลานของน้าคนขับรถ เดินมาแล้วเอาศีรษะวางบนตักของเขมชาดา เป็นตอนนั้นที่คนใจเดือดปุดๆ ต้องเย็นลงแบบทันที
“ลูกแกมาล่ะ... ตัวติดกันจริงๆ หมู่นี่” อรรณพบอกเขมชาดา และเธอลูบผมเด็กชาย
