ป้าฝ้ายเพิ่งหายเข้าไปในบ้านแค่ห้านาที แต่ลูกชายท่านมาโผล่อยู่ที่นี่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับมาตามคำสั่งแม่ตัวเองได้เร็วขนาดนี้
"วันนี้พี่รีบเคลียร์งานเลยเลิกเร็ว"
พี่คฑาคงเห็นคำถามบนใบหน้าฉันมั้งเลยรีบอธิบาย
"ข้าวก็นึกว่าป้าฝ้ายโทรไปเร่งแล้วพี่คฑาหายตัวมาซะอีก"
"นี่แหนะ! พูดเป็นการ์ตูนตัวสีฟ้าไปได้" ผมฉันถูกมือหนายีจนเสียทรงที่แซวเขา
"แล้วนี่คุยกับใครอยู่เหรอ" ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อน ๆ มองมายังมือฉันที่ยังถือเครื่องมือสื่อสารอยู่
"พี่ที่ทำงานค่ะ" รีบโกหกกลับไป
"นี่หกโมงเย็นแล้วนะยังคุยเรื่องงานกันอีกเหรอ" คิ้วดกดำขมวดมุ่น
"คือ..." ถึงเวลาที่ฉันต้องรีบพูดแล้ว เพราะเหลือเวลาอีกไม่นานก็จะทุ่มตรง ขืนอืดอาดอยู่แบบนี้ฉันได้ไปสายแน่ ๆ
"หืม?" คนตัวโตกว่าฉันราวสิบเซนฯ พึมพำถาม
"วันนี้ข้าวมีงานตอนทุ่มตรงค่ะ เลยอยู่ฉลองวันเกิดด้วยไม่ได้" เสียงฉันอ่อนลงในท้ายประโยค เมื่อกี้เห็นความผิดหว
