My wife เมียระบาย

เมียระบาย : 3

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ทำไมน้องข้าวถึงไม่เข้าไปสัมภาษณ์งานล่ะ" เสียงพี่ปลาดาวถามขึ้น

หลังจากที่ฉันไปสอบถามเรื่องค่าใช้จ่ายของลุงสงบเรียบร้อยแล้วถึงกับเครียดหนักจนต้องหาเพื่อนระบายซึ่งมีเพียงแค่พี่ปลาดาวที่เป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานเท่านั้นที่เราสนิทกันจนแลกเปลี่ยนทุกเรื่องให้กันฟังได้

"พอดีพ่อเลี้ยงข้าวเข้าโรงพยาบาลกะทันหันค่ะ" ฉันตอบทั้ง ๆ ที่สมองข้างหนึ่งกำลังเหม่อลอย

"อ้าว แล้วเป็นอะไรมากไหม" มือน้อย ๆ จับมือฉันไปกุมไว้เป็นการปลอบ

"ก็หนักอยู่เหมือนกัน" หนักทั้งคนเจ็บ และหนักที่ใจของข้าวฟ่างคนนี้

"สงสัยจะอาการหนักจริง ข้าวฟ่างผู้ร่าเริงสดใสถึงได้ดูหดหู่แบบนี้"

มือบางลูบลงบนผมฉันอย่างนุ่มนวล

"พี่ดาวคะ" ฉันมักจะเรียกเธอสั้น ๆ ว่า พี่ดาว

"ว่าไง" พี่ปลาดาวเลิกคิ้วขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมรับฟัง

"พี่ดาวว่าคนที่เปิดบ่อนพนันได้นี่เส้นสายต้องใหญ่แค่ไหนคะ"

คนถูกถามทำหน้างง ๆ ว่าทำไมฉันถึงถามเรื่องนี้ออกไป

"ทำไมถึงสนใจเรื่องพวกนี้ล่ะ" ฉันเงียบไปพักหนึ่งก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง

"ถ้าเจ้าของบ่อนไม่เกรงกลัวกฎหมายหรือแม้แต่ตำรวจ แสดงว่าพวกเขาต้องมีแบ็กหลังที่ใหญ่กว่านั้นใช่ไหมคะ"

ฉันเก็บรวบรวมสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดทิ้งท้ายเอาไว้มาถามผู้ใหญ่คนเดียวที่ฉันสามารถพึ่งพิงได้

"คนที่ทำเรื่องไม่ดี มอมเมาผู้คนแบบนั้นมันไม่สนกฎหมายบ้านเมืองหรอก พวกเราอย่าเข้าไปยุ่งกับสายอาชีพของคนพวกนั้นเลย น่ากลัวจะตาย"

สีหน้าท่าทางของพี่ปลาดาวทำใจฉันสั่นกลัวมากกว่าเก่า

"ข้าวขอถามอีกคำถามนะคะ"

"เป็นไรเราวันนี้ ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยนะ" พี่ปลาดาวไม่ตอบคำถามฉัน แต่เธอเอาแต่มองหน้าฉันราวกำลังจับผิด

"ข้าวสบายดีค่ะ งั้นขอถามคำถามต่อไปเลยนะคะ" ฉันเว้นช่วงเพื่อเพิ่มความกล้า ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามสิ่งที่อยากได้คำตอบจากมุมมองคนอื่นที่สุด

"การที่เรารู้ว่าเรื่องบางเรื่องมันเสี่ยง แต่ยังจะทำเพราะสามารถช่วยเหลือผู้มีพระคุณได้ พี่ว่าคิดแบบนี้ผิดหรือถูกคะ"

"..." พี่ปลาดาวทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น

"มันก็มองได้สองอย่างนะ ถ้าเรื่องที่เสี่ยงทำเพื่อพ่อแม่ แต่ไม่อันตรายถึงชีวิตหรือไม่ได้ไปฆ่าใครตายพี่ก็ถือว่าเป็นหน้าที่ที่ดีของลูกที่ต้องทำ"

"แต่ถ้าเสี่ยงแล้วตัวเองติดคุกติดตะราง ได้ไม่คุ้มเสีย พี่ไม่แนะนำเพราะเรื่องช่วยเหลือหรือทดแทนบุญคุณคนอื่นพี่มองว่ามันน่าจะมีหลายทางให้เลือก"

"..." คำพูดพี่ปลาดาวน่าคิด

"ขอบคุณนะคะ" ฉันฝืนยิ้มหวานให้เธอ ก่อนจะกลับมานั่งเหม่อลอยอีกครั้ง

"ว่าแต่ ที่ถามนี่หมายถึงตัวข้าวเองกำลังจะไปทำอะไรเสี่ยง ๆ หรือเปล่าเนี่ย"

อา... ปิดพี่เขาไม่ได้จริง ๆ

"เปล่าค่ะ ข้าวยังต้องทำงานในวงการนางแบบต่อ ไม่กล้าเอาตัวเองไปเสี่ยงตายอะไรหรอกค่ะ"

"ดีแล้วมีอะไรให้ช่วยก็บอก ต่อให้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัสถ้าช่วยได้พี่ก็จะช่วย"

ได้ฟังแล้วน้ำตาฉันแทบจะไหลออกมา

"ขอบคุณมากนะคะ ข้าวสบายใจขึ้นเยอะเลย" มือสองข้างพนมไหว้คนที่ให้คำปรึกษา หน้าที่ลูกที่ดีสินะ...

บ่นพึมพำในใจก่อนจะล้วงนามบัตรออกมาดูใต้โต๊ะกันอีกคนเห็น

'Anunt Casino' อ่านชื่อตัวอักษรสีทองโดดเด่นบนนามบัตร ท่องจำที่อยู่ให้ขึ้นใจ ก่อนจะคว้ามือถือมากดเบอร์โทรที่ลงไว้ในนามบัตรนั้นแล้วบันทึกไว้

ขอจัดการเรื่องพ่อเลี้ยงฉันให้ออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน จะได้รู้ว่าเหลือเงินในบัญชีกี่บาทเพื่อไปขอต่อรองเขาได้

แต่พูดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลแล้วก็เครียด เท่าที่ถามมาก่อนหน้า แค่ค่าห้องก็คืนละหลักหมื่นแล้ว แถมพ่อเลี้ยงฉันต้องค้างอย่างน้อยห้าวันเพื่อถอดเฝือกใส่เฝือกอ่อนถึงจะกลับบ้านได้

เงินจ๋า ช่วยงอกออกมาเหมือนปาฏิหาริย์ให้ข้าวฟ่างคนนี้หน่อยได้ไหม

เงินในบัญชีแค่หลักแสนจะพอค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ!

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา , Anunt Casino

ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าสถานที่ที่เรียกว่าอโคจรน่าจะไม่ผิด สองมือกำเข้าหากันแน่น สายตาจดจ้องไปยังป้ายชื่อสถานที่ที่เป็นตัวหนังสือแกะจากแผ่นอะคริลิกสีทอง Anunt Casino ถ้าอ่านไม่ผิดน่าจะเป็น 'อนันต์กาสิโน' สถานที่ที่ทำให้พ่อเลี้ยงฉันหอบหนี้ก้อนโตกลับไป

ผลัก!

"โอ๊ย!"

"โทษที ๆ"

มัวแต่ยืนเหม่อมองป้ายชื่อกาสิโนตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย จนถูกใครก็ไม่รู้เดินมาชนจนฉันกระเด็นไปสองก้าว พอตั้งสติได้จึงเงยหน้าขึ้นมอง เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักสูงราว ๆ ร้อยเจ็ดสิบผมสีส้มสว่างมัดรวบตึงเป็นหางม้า สวมเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวมีลายหัวกะโหลกสกรีนอยู่ด้านหน้า

"ไม่เป็นไรค่ะ" เมื่อกี้เธอขอโทษฉันไปแล้วถ้าไม่โต้ตอบกลับคงเสียมารยาทเกินไป "จะเข้าข้างในเหรอ" เธอคนเดิมที่ดูแมน ๆ ห้าว ๆ คล้ายทอมถามขึ้น

"คือ..." จะบอกว่าอยากเข้าไปก็ไม่เชิง

หมับ!

"อ๊ะ! คุณ..." จู่ ๆ ผู้หญิงคนเดิมก็เดินมากอดคอฉันราวกับเราสนิทสนมกัน ก่อนจะออกแรงกึ่งบังคับให้ฉันเดินเข้าไปในกาสิโนตรงหน้า

"สวัสดีครับเจ๊" เสียงพนักงานที่เฝ้าประตูทักทาย คงเป็นคำทักทายเธออีกคนที่ไม่ใช่ฉันล้านเปอร์เซ็นต์เพราะฉันเพิ่งมาเยือนที่แห่งนี้ครั้งนี้ครั้งแรก

"แหม วันนี้พาสาวสวยมาอีกแล้วนะครับน้องเอม" เสียงค่อนข้างทะเล้นเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราสองคนผ่านด่านแรกมาแล้ว

"สวยป้ะ?" คนถูกทักถามกลับ แถมยังมีหน้ามาฉีกยิ้มขยิบตาหวานใส่ฉันอีก

ข้าวฟ่างขนลุก...

ถึงจะไม่รังเกียจรักร่วมเพศ แต่ฉันก็ไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นมันเลยกระอักกระอ่วนใจหน่อย ๆ "สวยครับ แต่คนนี้มีเจ้าของแล้ว"

เสียงแหบพร่าที่คุ้นหูเอ่ยขึ้น ฉันรีบหันขวับไปทางต้นเสียงนั้น

เป็นเขาจริง ๆ ด้วย..

ผู้ชายที่เข้าไปข่มขู่พ่อเลี้ยงฉันที่โรงพยาบาลเมื่อสัปดาห์ก่อนไงล่ะ

"หมายความว่าไงวะไอ้ไจ๋" ผู้ชายที่ทักคนข้าง ๆ ฉันในตอนแรกกันไปถามอีกคนที่เพิ่งเดินมา "นี่คุณข้าวฟ่าง ว่าที่เด็กเฮีย"

ตาฉันเบิกกว้างทันทีที่ชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากผู้ชายที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว เขารู้ชื่อเล่นฉัน...

ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่อยู่โรงพยาบาลแม่กับลุงสงบเรียกฉันแค่ 'ข้าว' คำเดียว ไม่ใช่หรือไง แล้วผู้ชายคนนี้รู้ได้ยังไงว่าชื่อเล่นเต็ม ๆ ฉันคือข้าวฟ่าง

"อะไรวะ ทำไมคนสวย ๆ ไอ้เฮียถึงเก็บเรียบไปหมด"

มือเรียวบางที่กอดคอฉันไม่ยอมปล่อยตั้งแต่เจอกันคลายออกทันที น้ำเสียงเธอดูเซ็ง ๆ ไม่ชอบใจยังไงไม่รู้

"ถ้าคุณเอมไม่รังเกียจ รอรับความเมตตาต่อจากเฮียผมก็ได้นะครับ"

"โอ๊ย ไม่เอาอะ เด็กไอ้เฮียแต่ละคนกลับมาสภาพเดิมที่ไหน ไม่ช้ำก็เละ"

กึก! ได้ยินคำบอกเล่านั้นจบขนฉันลุกซู่ ข้างในใจหวาดหวั่นจนอยากจะก้าวหนีจากพื้นที่ตรงนี้เสียตอนนี้เลย

"คุณเอมก็พูดเกินไป ดูสิครับ คุณข้าวฟ่างหน้าซีดหมดแล้ว" คนที่ชื่อไจ๋แซวจนใบหน้าฉันยิ้มขำ "แล้วนี่ไอ้เฮียอยู่ไหนอะ" ผู้หญิงที่มาพร้อมฉันถามขึ้น

ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าของกาสิโนแห่งนี้จะหน้าตาเป็นแบบไหน

เป็นคนแก่เหมือนเจ้าพ่อมาเฟียในหนัง หรือว่าหน้าตาดุ มีแผลเต็มไปหมดจนดูน่ากลัว "เฮียอยู่ดาดฟ้า กำลังรับลมเย็น ๆ ครับ"

รับลมเย็น ๆ ตอนสิบโมงเช้าบนดาดฟ้าเนี่ยนะ เขายังเป็นมนุษย์เดินดินอยู่หรือเปล่า แค่ฉันเดินตากแดดไม่กี่นาทีก็ผิวแทบไหม้เกรียมอยู่แล้ว

อา... แต่ถ้าเป็นคนมีอายุที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะแล้วก็อาจจะทนทานต่อแดดเมืองไทย "ไป คนสวย เดี๋ยวเจ๊พาขึ้นไปหาไอ้เฮียเอง"