ใครก็ได้บอกฉันทีว่าตอนนี้ฉันมานั่งทำอะไรตรงนี้
ใช่ ฉันหมายถึงฉันมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ชายถึงสามคนได้ยังไง
"ทานสิ" คำสั่งจากคนที่นั่งหัวโต๊ะเอ่ยขึ้น เขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของเซฟเฮ้าส์ที่คุ้มกะลาหัวฉันอยู่
"เอ่อ คือ..." จะให้ฉันเป็นคนทานอาหารบนโต๊ะคนแรกมันจะดูเสียมารยาทไปไหมอะ "หรือเธอใส่อะไรลงไปในนั้น" เสียงเข้มเอ่ยอย่างกดดัน
"มึงก็เว่อร์ไป" นี่คือเสียงคุณศรศิลป์เพื่อนคุณธนูที่เคยใจดีกับฉันครั้งหนึ่ง
"นั่นดิวะ อาหารหน้าตาออกน่ากิน มึงมัวแต่ลีลาอยู่ได้ ไหนบอกชวนพวกกูมากินข้าวไงวะ" ส่วนนี่เพื่อนเขาอีกคนที่ชื่อคมสันต์ คนที่ทำให้ฉันต้อง... ช่างมันเถอะ จะโทษเขาก็คงดูใส่ร้ายเกินไป
"ใครจะไปรู้ อาหารหน้าตาดี แต่อาจจะยัดไส้ใส่ยาพิษให้พวกมึงแดก"
ทั้งสบประมาททั้งหยาบคาย คนอะไร ใจแคบเป็นที่สุด
"ข้าวคงไม่คิดสั้น ฆ่าตัวตายทางอ้อมหรอกค่ะ" ทนไม่ไหวจึงสวนคืนบ้าง
"งั้นก็กินสิ ชิมให้ครบทุก
