2.1 เมื่อมันยังคงอยู่
1470 Words
“นายว่ามันดูแปลกๆมั้ย”
“อะไรแปลก” มาวินมองตามสายตาของลีโอ ‘แปลก’ ของลีโอก็คือเลน่า ที่เดินไปเดินมาอย่างไม่เป็นสุข เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจแล้วไม่พร้อมจะระบาย
“หรือว่าเมื่อคืนพวกเราขาดตกบกพร่องอะไรไป” ประโยคนี้ทำให้มาวินเบนสายตาอำมหิตมาทางลีโอ เฮ้ย! “มองกันแบบนี้ได้ไง...เออๆ ไม่บกพร่อง...ว่าแต่เธอเป็นอะไร”
หญิงสาวที่ถูกความเป็นห่วงสาดซัดใส่ ไม่อาจปกปิดอาการกระวนกระวายใจได้แล้ว เมื่อเช้าเธอตื่นมาอีกครั้งพร้อมกับพวกเขาสองคน นี่เธอมีรสนิยมสามคนผัวเมียไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงไม่รู้ตัว ไม่รู้จักตัวเองเลยเหรอว่าเธอชอบแบบนี้ สามคนผัวเมีย ปกติทั่วไปก็หนึ่งชายสองหญิงแต่นี่กลับเป็นหนึ่งหญิงสองชาย และเป็นสองชายที่พร้อมกันเสียด้วย
มีเซ็กส์กับผู้ชายสองคนก็ว่าแปลกจนเธออยากจะบ้า แต่อีกเรื่องคือสำคัญกว่าก็คือความทรงจำของเธอหายไปเกือบค่อนปี หลายเดือนที่ผ่านมาเธอจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ครั้งสุดท้ายเธออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ กำลังท้อแท้ต่อโชคชะตาชีวิต เธอเป็นนักเขียนออนไลน์ใช้นามปากกาด้วยชื่อเล่นของเธอเองว่า ‘เลน่า’ ไม่ใช่ว่าเธอเขียนไม่ได้เรื่อง แต่เธอถูกขโมยผลงานต่างหาก เงินก็ไม่มี ผลงานสุดปังของเธอที่เธอซุ่มเขียนมานานกำลังถูกสร้างเป็นซีรี่ห์จำนวนห้าสิบตอน โดยที่เธอไม่มีส่วนในผลงานชิ้นนี้
ถ้าเธอมีผู้ชายมีคนรักก็คงจะดี แต่เธอขาดพยานหลักฐานทุกอย่าง ไร้ซึ่งคนปกป้อง ความทรงจำสุดท้ายนั้นคือเธอกำลังขอ ผู้ชาย...ผู้ชาย...และผู้ชาย จริงๆ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เลน่าหันไปมองสองหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกัน แต่ความหล่อกินกันไม่ลง นี่เธอไปหาสองคนนี้มาจากไหนนะ
เลน่ายิ้มให้ทั้งสองเมื่อเจอกับสายตาสองคู่ที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว “อาหารบำรุงร่างกายพร้อมแล้ว” เขาคนนี้ชื่ออะไรละเนี่ย เลน่าแอบคิดในใจ ถ้าบอกความจริงไปพวกเขาจะเชื่อเธอหรือเปล่านะว่า เธอไม่ใช่เธอ เฮ้ย! ว่าเธอไม่ใช่เธอ...แต่บัตรประจำตัววันเดือนปีเกิด ทุกอย่างมันคือเธอ นี่คือตัวเธอที่ความทรงจำหายไปแปดเดือน
เลน่าเดินมายังสองหนุ่มที่นั่งในท่วงท่าสบายพวกเขารอเธออยู่ ที่โต๊ะมีเก้าอี้เพียงสามตัว ถ้าเธอจะสังเกตสักหน่อยโต๊ะกินข้าวของพวกเธอเป็นสามเหลี่ยม ไม่รับแขกกันเลยสินะ ไม่มีที่เหลือให้ใครแทรก ใครกันนะช่างคิด แต่ถ้าจะสังเกตเพิ่มอีกเก้าอี้ทั้งสามดูดีมีราคาตามสไตล์หลุยส์ นี่มันของคุณภาพชั้นหนึ่ง
“นั่งสบายจัง” เลน่าเผลอคิดดัง ช่วงชีวิตเธอไม่เคยถึงขั้นคาดฝันว่าจะได้นั่งเก้าอี้ราคาแพงเท่าบ้านหนึ่งหลังได้
“ที่รัก!” เสียงมาพร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่มาสัมผัสที่ต้นคอ “ทำไมรอยคิสมาร์กรอยนี้ถึงช้ำหนักขนาดนี้” เลน่าหน้าร้อนแก้มแดง ตอนเธออาบน้ำไม่ใช่แค่ลำคอของเธอ โคนขาอ่อนด้านในมีรอยจ้ำแดงแบบนี้เต็มไปหมด
คำพูดของเขาคนนี้ทำให้เขาอีกคนที่ดูสุขุมกว่าขมวดคิ้วและขยับมาหาเธอทันที “ได้ทายาหรือเปล่า” เสียงอ่อนนุ่มใจดีถามออกมาอย่างเป็นห่วง รอยพวกนี้เป็นฝีมือใครกันหรือพวกเขาทั้งคู่ บนบาทบนเตียงของพวกเขาเป็นอย่างไรนะ!...จำไม่ได้เลย
ยาเหรอ เธอไม่รู้ว่าเธอมียาสำหรับสิงเหล่านี้ด้วย เลน่าส่ายหน้า เพื่อปกปิดพิรุธ “มันหมด” เธอบอกเสียงเบาๆ เขาพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ
“เดี๋ยวพี่จัดการให้” โอ้ยยย! ทำไมเธอถึงรู้สึกดีแบบนี้ ความรู้สึกของคนที่ได้รับการห่วงใยเป็นเช่นนี้เองเหรอ เมื่อได้ข้อสรุปเรื่องยาแล้วทั้งสามจึงกลับมาสนใจอาหาร
เลน่ายังจำไม่ได้ว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงเห็นแก่เซ็กส์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมนูอาหารพวกนี้มัน...หอยนางรมที่ถูกเสิร์ฟพร้อมกับเกลือและมะนาว สลัดปลาแซลมอน ไข่ตุ๋น น้ำซุปไก่ดำ สตอเบอร์รี่ น้ำแตงโมปั่น
“ไปทำกันตอนไหน”
“สั่งจากร้านประจำ มาวินบอกว่าไม่สะดวกทำ” เลน่ายิ้ม ชายที่สุขุมดูอบอุ่นเขาชื่อมาวิน มีความสามารถในการทำอาหารบำรุงร่างกาย ทั้งสามลงมือกินเลน่าได้รับการดูแลจากสองหนุ่มคนโน้นป้อนคำคนนี้ป้อนคำ ดีอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ แม้ทั้งๆที่พึ่งผ่านศึกหนักกันมา แต่ทำไมนะพอกินอิ่มแล้วความรู้สึกต้องการก็เกิดขึ้น อาหารเหล่านี้เชิดชูพลังและอารมณ์ความต้องการจริงๆ
“เลน่าที่รัก” ไหล่บางถูกจับจองด้วยศีรษะของเขา ทำไงดีนะถึงจะรู้จักชื่อชายหนุ่มหน้าหยกคนนี้ ผู้ชายสองคนข้างกายเธอมีอุปนิสัยต่างกันสิ้นเชิง แต่พวกเขาสองคนก็หล่อมาก หุ่นก็แน่นฟิตเปรี๊ยะ! ฟิตแน่นทุกสัดส่วนจริงๆ
หืม เธอหันไปสบตากับเขา “ผมถูกท้าแข่ง”
“เหรอ เอาสิ” พรึ่บ! เขาขยับและมองตาเธออย่่างรวดเร็วต่างกับวินาทีที่เอ่ยประโยนั้นออกมา เหมือนว่าแค่เอ่ยไปเท่านั้นไม่ได้คาดหวังผลที่จะตามมา ดูจากอาการเขาแล้วคำตอบของเธอเกินการคาดหมายของเขามาก ใบหน้าเขากระจ่างใสงดงามชวนมอง หล่อขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นกอง เขายิ้มเผยฟันขาวที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามมาทางเธอ
“ตกลง!” เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินหายเข้าไปในห้องนอน และเลน่าก็ต้องเจอกับสายตาไม่เข้าใจของมาวิน “ทำไมเหรอคะ”
เขาเดินมานั่งข้างกายเธอ และอังหน้าผากเธอด้วยหลังมือเขา “ไม่มีไข้นี่น่า”
“ฉันปกติดีค่ะ”
“ก็นั่นสิทั้งๆที่ปกติดี เพราะยังไม่หมดเวลากักบริเวณลีโอ...” อ่อ ชื่อลีโอ ว่าแต่กักบริเวณมันคืออะไรกันนะ อึดอัดชะมัด หรือจะบอกพวกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไป ก็แค่จำอะไรไม่ได้ แต่อย่างอื่นก็ยังเหมือนเดิม
“ถ้างั้น...” เลน่าลุกขึ้น “พวกเราก็ตามไปคุม” แบบนี้ก็จะได้รู้ “...นะนะ” เธอคล้องแขนเขาออดอ้อน ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ มาวินไม่ได้แปลกใจกับท่าทางขี้อ้อนของเธอเลย คงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำตามปกตินิสัยของเธอ ก็เขาคนนี้ดูอบอุ่นน่าอ้อนมากๆ
“แน่ใจว่าไหวเหรอ” ก็ยังเจ็บๆ เมื่อยๆ ล้าๆ อยู่บ้าง แต่เธอไม่ได้รู้สึกอยากนอนเลย เลน่าจึงพยักหน้ายืนยันความตั้งใจ มาวินยิ้มและพยักหน้ารับและจูงมือเธอกลับเข้าไปในห้องนอนตามลีโอไป เมื่อพวกเขาเข้าไปลีโอก็เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ชุดแบบนี้มันชุดนักแข่งรถชัดๆ ขาดแต่สวมแจ็คเก็ตอีกตัวเท่านั้น
ที่แท้ลีโอเป็นนักแข่งรถเหรอเนี่ย เท่ห์จัง “พวกเราจะไปคุมความประพฤตินาย ไปสนามไหน”
ลีโอไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจ ในทางตรงข้ามเขากลับเดินเข้ามาหาเธอสองมือโอบแก้มน่ารักของเธอไว้อย่างอ่อนโยน “สนามมังกร มีนายกับเลน่าไปด้วย ชัยชนะต้องเป็นของฉันอย่างไม่ต้องสงสัย”
“เดิมพันด้วยอะไร”
“รถอีโคคาร์”
“นายยังมีไม่พออีกเหรอ”
“เรื่องรถเรื่องเล็ก แต่ศักดิ์ศรีเรื่องใหญ่” มาวินถอนหายใจและส่ายหน้า เขาเปิดตู้หยิบชุดออกมาส่งให้เธอ ว้าว! เธอมีชุดนักแข่งรถด้วยเหรอเนี่ย เท่ห์มากๆ ของมาวินเป็นโทนสีดำตัดขาว ของเธอเป็นสีขาวตัดน้ำเงิน ส่วนของลีโอเป็นโทนน้ำเงินตัดดำ นี่ถูกออกแบบมาเป็นทีมเดียวกันชัดๆ
เมื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเรียบร้อยแล้วทั้งสามก็ออกเดินทาง ที่นี่เป็นคอนโดที่อาศัยอยู่ชั้นสูงมากๆ ลิฟท์ลงสู่ชั้นลานจอดรถ เมื่อเดินออกมาก็มีรถตู้ขนาดใหญ่สีดำจอดรออยู่ ประตูรถค่อยๆเลื่อนเปิดเมื่อพวกเธอมาถึง พวกเขารวยระดับไหนเนี่ย แต่เมื่อเข้ามาแล้วแทนที่ในรถตู้จะเป็นที่นั่งหรูตามที่เธอคิด มันกลับมีเก้าอี้สีดำเพียงตัวเดียว
- Writer
