นางร้ายหวนรัก

ตอนที่ 1มันสายไปแล้วแนะนำตัวละคร

ตอนที่ 1มันสายไปแล้ว

สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องนภาอย่างไม่ขาดสาย ท้องฟ้ายามค่ำคืนไม่ได้มืดมิดเท่าไรนัก ต่อให้เวลานี้จะดึกดื่นเพียงใด ก็ยังคงมีแสงสว่างจากหลอดไฟตามข้างทาง คงเป็นเหมือนที่ใคร ๆ ต่างก็พูดกัน กรุงเทพเป็นมหานครที่ไม่เคยหลับใหล หญิงสาวในชุดวิวาห์สีราวไข่มุก เดินตระกองกอดตนเองฝ่าสายฝนตรงมายังบ้านหลังเล็กที่สร้างขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท้ายซอย เครื่องสำอางราคาแพงที่บรรจงแต่งแต้มบนใบหน้าถูกสายฝนชำระล้างเลือนรางออกไป ทว่าเธอไม่ได้สนใจเลยสักนิด ตอนนี้สิ่งที่เธอคิดเพียงแค่ต้องการไปยังบ้านหลังเล็กหลังนั้น ที่นั่นมีคนที่แสนดีรอเธออยู่ 

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

"พัท...ฮือ ๆ พัทช่วยฝนด้วยฝนกลัว ทุกคนมองฝนเหมือนตัวประหลาด...ฝนอยากตาย...ฮือ ๆ"

ฉันโผล่เข้าไปกอดพงษ์พัทชายคนรัก คนที่ยอมฉันมาตลอดไม่ว่าฉันจะเลวร้ายเพียงใด พัทก็ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน แต่ตอนที่พัทเปิดประตูออกมา เขากลับพยายามดันฉันออก เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ไม่ยินยอมให้ฉันกอดเช่นกัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ พัทไม่เคยทำอย่างนี้กับฉัน เกิดอะไรขึ้น!!

"พี่พัทใครมาเหรอคะ" คิ้วของฉันขมวดเข้าหากัน เพราะได้ยินเสียผู้หญิงที่ดังออกมาจากในบ้าน ฉันกำลังจะอ้าปากถามว่าเธอเป็นใคร แต่พัทก็หันกลับไปตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เสียงที่เขาใช้คุยกับฉันเสมอ

"ไม่มีอะไรหรอกแพทเพื่อนเก่าน่ะ เข้าบ้านเถอะเดี๋ยวเพื่อนพี่ก็กลับแล้ว" เพื่อนเก่า..เพื่อนเก่าอย่างนั้นหรือ ทำไมพัทถึงได้...

"ไม่ชวนเธอเข้าบ้านก่อนเหรอคะ ดูท่าทางเธอไม่ค่อยโอเคเลยนะ"

"ไม่ต้องหรอกเธอไม่เป็นอะไร เดี๋ยวเธอก็จะกลับแล้ว" พัทหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเย็นชา เขาไล่ฉัน..เขาไล่ฉันอย่างนั้นเหรอ

ฉันยืนตัวชาฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ ทำไมพัทอยู่กับผู้หญิง เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่กับพัทได้ แล้วทำไมพัทถึงไม่ให้ฉันเข้าบ้าน หรือเพราะการมีเธอคนนั้นอยู่ฉันจึงไม่มีสิทธิ์จะเข้าไป น้ำตาของฉันค่อย ๆ ไหลออกมา ฉันหวังจะหลบหนีจากเรื่องร้าย ๆ ที่ฉันเพิ่งจะพบเจอ เพื่อมาพักใจกับคนรัก แต่มันไม่ทันแล้วใช่ไหม ฉันเสียคนที่รักฉันที่สุดไปแล้ว แต่จะโทษใครได้ก็คงต้องโทษตัวฉันเอง ฉันยิ้มออกมาอย่างขื่นขม รอยยิ้มฉันคงจะน่าเกลียดมาก เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะยิ้มหรือร้องไห้ดี พัทยังคงมองหน้าฉัน แต่มองด้วยความเฉยชา ฉันยังใส่ชุดเจ้าสาวอยู่ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ ความจริงวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ดล คนที่แม่ฉันถูกใจ แต่เพราะพี่ดลประสบอุบัติเหตุเดินไม่ได้ แม่ฉันจึงคิดให้น้องสาวสวมรอยเข้าห้องหอแทน ฉันไม่ขัดข้องเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะฉันก็ไม่ได้รักพี่ดลเช่นกัน แต่ทำไมตอนนี้พัทเห็นฉันถึงก้าวถอยหลังไปอย่างนั้น ฉันเบิกตามองประตูที่ถูกกระชากปิดใส่หน้าฉันอย่างแรง หึ!!..ฉันยังได้ยินเสียงประตูที่ถูกปิดลง มันยังคงก้องอยู่ในหูฉันอยู่เลย

ทุกอย่างมันจบลงแล้ว มันสายเกินไปแล้ว พัทไม่รอฉันอีกต่อไปแต่จะโทษใครได้ นอกจากตัวฉันเอง ฉันไม่ควรทำอย่างนั้นกับพัท ฉันเห็นว่าเขาคอยตามใจฉันตลอด ยอมเป็นเบี้ยล่าง ยอมแม้กระทั่งปล่อยให้ฉันได้หมั้นหมายกับผู้ชายอีกคน ฉันลืมตัวไป ฉันลืมคิดไปว่าทุกอย่างย่อมมีขีดจำกัด พัทก็มีความอดทน และเขาใช้มันหมดไปแล้ว

"พัท..ฝนขอโทษ" 

ฉันเงยหน้าขึ้นมองสายฝนที่ตกลงมาชะล้างหยาดน้ำตาของฉัน ฉันค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งร้องไห้ออกมา ไม่มีใครกอด ฉันก็ต้องกอดตัวเอง ร่างกายที่หนาวเหน็บยังไม่เท่าความหนาวจากหัวใจ ฉันรู้สึกว่าภาพตรงหน้าดูพร่ามัว พร้อมกับหัวที่ปวดจนแทบจะระเบิด แต่แล้วฉันก็ไม่รับรู้สึกใด ร่างกายฉันค่อย ๆ เอนลงไปพร้อมกับความมืดที่เข้ามา....