ตอนที่ 6.กลืนก็ไม่ได้ คายก็ไม่ออก..

1556 Words

หลานสาวกำพร้าที่บิดา มารดาชิงลาโลก หากตะวันกับทับแก้วไม่ยื่นมือมาช่วย เธอคงไม่แคล้วตกเป็นเหยื่อของบรรดาญาติที่กระหายสมบัติ โชคดีที่ตะวันเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ การช่วงชิงสมบัติของหลานสาวที่มีอายุไม่ถึงสิบปีนั้นเลยจบลง “ความจริงติณ” ทานตะวันพูดไม่ออกดื้อๆ ข้อเสนอของติณเธอก็กระอักกระอ่วนที่จะรับ “พี่ตะวันเลิกคิดเรื่องไอ้หมอนั่นได้เลยค่ะ เมื่อคืนรินได้เห็นเต็มสองตา ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ยื่นมือมาเพื่อช่วยพี่ตะวันเลย เขาต้องการแค่ภาพลักษณ์ของพี่ตะวันบังหน้า ผู้ชายแบบนั้นไม่มีทางเลิกนิสัยแย่ๆ ได้หรอก พ่อแม่เขากำลังโอ๋ลูกผิดๆ” ณิรินพูดผสมความไม่พอใจหน่อยๆ “เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว” ทานตะวันพึมพำตอบ “คุณลุงคุณป้ารู้ไหมคะ?” ทานตะวันส่ายหน้า “ถ้าคุณพ่อรู้ คงไม่ยอมให้พี่แต่งงาน” ตะวันมีบุตรสาวแค่ทานตะวันคนเดียว บุตรสาวที่เขารักประหนึ่งไข่มังกร มีหรือที่ตะวันรู้สันดานว่าที่บุตรเขย เขาคงไม่ยอมให้เกิดงานวิวาห์ครั้งนี้แน่ๆ “เห้อ!! รินเอาหัวเป็นประกันเลยค่ะ รินจะทำทุกทางเพื่อให้เขาเซ็นสัญญากับม่านไม้” หลังพูดจบ ณิรินไม่มีความมั่นใจเลย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะยอมถอย “ฉันต้องไปหาหมอนั่น ฉันจะทำยังไงให้เขาเซ็นสัญญาดียัยอัง!!” ณิรินถามอังคณาเสียงแหบ แล้วก็กลั้นใจรอคำตอบจากปลายสาย “แกก็รู้” อังคณาตอบสั้นๆ ในเมื่อณิรินเองก็รู้ความต้องการของคาลวินดี เรื่องนี้ไม่น่ายาก มันจะยากตรงที่ ณิรินจะเอาตัวรอดจากกรงเล็บของชายผู้นั้นได้ยังไง ในเมื่อโอกาสรอดแทบไม่มีเลย "อือ ฉันคงต้องลองสักตั้งละ" ณิรินถอนใจแรงๆ หลังพูดจบ “แกมาหาฉันก่อนไปถ้ำเสือนะยัยริน” อังคณาพูดขัดคอ “ไปหาแกทำไมก่อน หมอนั่นกำหนดเดทไลน์ไม่เกินเที่ยงนะยะ” “เออนะ มาก็รู้เองแหละ” อังคณากดตัดสาย ณิรินเลยรีบออกเดินทาง เธอเหลือเวลาอีกไม่มาก หากพลาดครั้งนี้ ม่านไม้คงล่มสลาย “แกจะให้ฉันสวมไอ้เศษผ้าชิ้นนี้ไปหาหมอนั่นเหรอ?” ณิรินถามเสียงแหลม กะพริบเปลือกตาปริบๆ เมื่อเห็นชุดเดรสที่บางและสั้นเต่อตรงหน้า “เชื่อฉัน ต่อให้หมอนั่นสมาธิแข็งแค่ไหน เขาก็ต้องหลวมตัวเซ็นสัญญากับแกแน่” “ถามจริงยัยอัง แกกำลังเอาฉันใส่พาน ถวายเป็นเครื่องเซ่นหมอนั่นใช่ไหมยะ” ถึงจะไร้เดียงสา ไม่มีประสบการณ์เรื่องเพศตรงข้าม แต่ณิรินก็ไม่ได้โง่ ชุดนี้มันยั่วให้อีกฝ่ายตบะแตก แต่เธอเองนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายเสียเอง “เอ้า!!” อังคณายื่นขวดสเปย์ให้ “อะไร?” ณิรินถามกลับ “ไม่ใช่สเปย์พริกไทย แต่เป็นยานอนหลับ แกยั่วเขาให้เต็มที่ พอหมอนั่นเผลอ ก็เอานี่ให้เขาดม แค่นี้แกก็หนีได้แล้ว” ความที่อังคณาคร่ำหวดอยู่ในสายการบันเทิงมานาน เรื่องเช่นนี้มีให้เห็นในละคร และอังคณาพอรู้แหล่งที่จะควานหาได้ เธอแค่สั่งซื้อและนั่งรอ ก่อนณิรินจะมาถึง ตัวช่วยก็ส่งถึงมืออังคณาพอดี “ฉันรักแกว่ะอัง” ณิรินโผเข้าไปกอดแล้วก็ละล่ำละลักพูด “แต่แกต้องจัดการในครั้งเดียวนะ หากหมอนั่นรู้ตัวก่อน แกนั่นแหละที่จะซวย” คาลวินเองก็ไม่ใช่ไก่อ่อน เขาเจนจัดจนน่ากลัวเหมือนกัน “ฉันอยากไปกับแกด้วยจัง” อังคณาบ่นพึมพำ “อย่าเลย แกจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย” ณิรินส่ายหน้า เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะหนีรอดจากกรงเล็บของคาลวินได้เลย การไปครั้งนี้ เหมือนเดินเข้าสู่ขุมนรก ซึ่งมืดมิดและมีแค่ทางเดียวให้เลือก ทั้งๆ ที่รู้ ประตูนรกนั่นไม่มีทางยอมให้เธอหนีออกมาง่ายๆ แต่ก็เลือกที่จะหันหลังหนีไม่ได้เช่นกัน การเดินทางไปนรกครั้งนี้ หัวใจของณิรินเลยเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอเกือบเปลี่ยนใจแล้วเชียว แต่แววตาเศร้าๆ ของทานตะวันก็ทำให้เธอกลับมาฮึดสู้เหมือนเดิม นาทีที่ชายผู้นั้นขีดเส้นตายให้เธอ ขยับร่นเข้ามาจนคิดทางอื่นไม่ออก “มาหาคุณคาลวินค่ะ ฉันเป็นตัวแทนของม่านไม้” ณิรินพึมพำบอก ไม่กล้ามองสบตาชายตรงหน้า นอกจากท่าทีเฉยเมยแล้ว มีแค่วววตาของเขาเท่านั้นที่ทำให้ณิรินยอกแสยงไปทั้งใจ แววตาที่เหมือนจะรู้ทันว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร ดีนกวาดตามองหญิงตรงหน้า เขากดยิ้มสมเพช หญิงผู้นี้แต่งตัวเปิดเผย เปิดเสียจนแทบไม่มีส่วนใหญ่ที่เขาจะเดาไม่ถูก “ผมไม่แน่ใจนักนะว่าเจ้านายจะยอมให้คุณพบได้” ดีนแบ่งรับแบ่งสู้ เขารู้ว่าวันนี้คาลวินอารมณ์ไม่ดี แค่ไม่รู้สาเหตุเท่านั้น ตั้งแต่สายๆ จนบัดนี้ คาลวินยังอยู่ที่บริเวณสระน้ำ คำสั่งสุดท้ายคือห้ามรบกวน ดีนเลยไม่แน่ใจนักว่าคาลวินจะเต็มใจต้อนรับ ‘คนของม่านไม้’ ถึงคาลวินจะเป็นคนกำหนดสถานที่เองก็ตาม เขาเคยเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย และบางครั้งก็ยกเลิกแผนงานเอาดื้อๆ “เขาเป็นฝ่ายให้ฉันมาหาที่นี่เองนะคะ” ณิรินท้วง ดีนไหวไหล่ “แต่คำสั่งล่าสุดของผม คือการจองตั๋วไปโรม” ดีนตอบหน้าตาย ณิรินหน้าซีดเผือด “ขอฉันเข้าไปพบเขาแค่ห้านาทีก็ได้ค่ะ” สีหน้าดีนไม่เปลี่ยนสักนิดตอนที่ตอบปฏิเสธ “คงไม่ได้” “ฉันไหว้ละค่ะ ฉันต้องเจอเขา ไม่อย่างนั้นม่านไม้คงพัง” ณิรินพึมพำวิงวอน อนาคตของพนักงานในบริษัทม่านไม้แขวนไว้บนสองบ่าของเธอ หากครั้งนี้การเจรจาล้มเหลว เธอคงไม่มีหน้ากลับไปพบลุงกับป้าและทานตะวัน “ผมเป็นแค่...” ดีนพูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ของเขาก็สั่นเตือน เขารีบหยิบโทรศัพท์และกดรับทันที “ไอ้ดีน ยัยนั่นยังไม่มาอีกเหรอวะ!!” ดีนเบนโทรศัพท์ออกห่างไม่ทัน เสียงแสบแก้วหูนั่นเลยทำให้เขาแทบหูดับ “เพิ่งมาถึงครับ” “มาแล้ว ก็ให้เข้ามาสิวะ” คาลวินตะโกนสวนมา “ครับ” ดีนรับคำแล้วปลายสายก็ถูกตัด เขาถอนใจแรงๆ มองหญิงตรงหน้าแล้วก็ส่ายหน้ารัวๆ หล่อนแต่งตัวเหมือนนางยั่ว แม้รูปร่างจะใช้ได้ แต่ดีนกลัวว่าจะทำให้คาลวินโกรธเอาเสียมากกว่า รสนิยมของคาลวินดีนรู้อยู่แก่ใจ คาลวินชอบผู้หญิงวางตัวดี ไม่ใช่ผู้หญิงตลาดล่างอย่างหญิงตรงหน้า “เชิญ เจ้านายอยู่ที่สระว่ายน้ำ” ดีนตัดใจเชื้อเชิญ หากหญิงตรงหน้าทำให้คาลวินบันดาลโทสะ มันก็ช่วยไม่ได้ ณิรินกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ จำใจเดินไปข้างหน้า เธอไม่รู้ว่าชายผู้นั้นอยู่ตรงส่วนไหนของเซฟเฮ้าท์หลังนี้ แต่นาทีนี้เธอถอยหลังไม่ได้แล้ว แม้จะรู้ดีว่าปลายทางเป็นแบบไหนก็ตาม เธอมีโอกาสแค่ครั้งเดียว และหากโอกาสครั้งนี้สามารถต่อลมหายใจให้คนหลายๆ คนได้ ณิรินยอม... ทางเดินโล่งๆ ไม่มีผู้คนเหมือนที่นึกกลัว ณิรินตะแคงหูฟังเสียงน้ำ เธอเดินคลำทางมาตั้งนานยังไม่ถึงสระน้ำสักที แต่แล้วเมื่อเธอเดินมาสักระยะ ไอเย็นๆ กับสายลมที่โชยมาปะทะใบหน้าก็ทำให้ณิรินใจเต้น เธอสาวเท้าก้าวให้ยาวขึ้น จุดหมายของเธออยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว สระน้ำขนาดใหญ่ น้ำเป็นสีฟ้าและเห็นก้นสระได้อย่างชัดเจน ณิรินกวาดตามองไปรอบๆ สายตาเธอสะดุดเข้ากับใครบางคนที่ทอดกายนอนอาบแดดอยู่ที่ริมสระน้ำ บริเวณนั่นมีเงาตึกบังแสงไว้ ไอแดดร้อนจัดเลยไม่ได้พาดผ่านมาตรงๆ ณิรินสูดลมหายใจลึกๆ เธอเร่งฝีเท้าเดินไปยังจุดนั้นแบบไร้ความลังเล คาลวินเอียงหูฟังเสียงย่ำเท้า มุมปากได้รูปกดโค้งลง เขายกขาขึ้นตั้งชัน ท่าทางน่าหวาดเสียวจนณิรินเดินสะดุดปลายเท้าตัวเอง เธอกดสายตามองแค่ผิวน้ำ พยายามไม่ไล่สายตามองภาพที่ชวนหัวใจเต้นระทึก ผิวสีคร้ามแดด กับลอนกล้ามกลางแผ่นท้อง ลมหายใจณิรินร้อนผ่าว ผิวแก้มร้อนฉ่าและทำท่าว่าร่างกายจะหลอมละลาย ผู้ชายคนนี้มีแผ่นท้องที่ยวนตาจนอยากที่จะห้ามความสนใจ รูปร่างของเขากำลังดี ไม่ได้เทอะทะจนน่าเกลียด มัดกล้ามที่ช่วงแขนกำยำได้รูป ปลายคางที่เชิดขึ้นสวยจนน้ำลายแทบหยด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more