ตกดึก
พิมรดานั่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับหน้าต่าง เธอมองไปด้านนอกผ่านหน้าต่างแบบกระจกที่ปิดสนิท เวลานี้ฝนตกโปรยปราย ลมพัดค่อนข้างแรงเป็นสัญญาณเตือนว่า พายุกำลังมา ซึ่งก็ใช่พายุกำลังมาจริง แต่เป็นพายุอารมณ์จากใครบางคนที่หอบมาเต็มกระบุง
ปัง...
เสียงประตูกระทบกับผนังดังลั่น พิมรดาตกใจหันไปมองต้นเสียง ความตกใจเพิ่มพูนเมื่อเห็นใบหน้าแข็งกร้าวของณคุณ เขามองมาที่ตนด้วยสายตาเช่นเดิม กินเลือดกินเนื้อ
“มานี่ มาทำหน้าที่ของเธอ” ณคุณตะโกนสั่งพิมรดา ความหวาดกลัวแน่นในจิตใจ เหตุการณ์เมื่อคืนก่อนตนหมดสติ ยังคงฝังแน่นในความทรงจำ แล้วภาพนั้นกำลังย้อนกลับ เหมือนฉายหนังม้วนเดิม “บอกให้มานี่ไงเล่า”
เชลยสาวดีกตัวลุกขึ้นยืนทันที ก้าวเดินมาหาร่างสูงใหญ่ ขาทั้งสองข้างสั่นเทา ไม่อยากย่างก้าว แต่ก็ค้านคำสั่งณคุณไม่ได้
“ถอดเสื้อผ้าออก” คำสั่งที่สองตามมา พิมรดาที่ยืนอยู่ข้างฟูกถึงกับชะงัก “เธอหูแตกหรือไงถึงให้ฉันต้
