“ขอบคุณพี่นงค์มากนะคะที่วิ่งไปบอกคุณเพชร ขอบคุณพี่ผิวด้วยค่ะที่ดูแลพิม” แม้เศร้าใจเรื่องคำพูด ทว่าพิมรดาก็ต้องขอบคุณนงค์กับผิว เธอยกมือไหว้พร้อมวาจา “อย่าไล่พิมกลับไปนอนพักเลยค่ะ พิมไม่อยากให้คุณเพชรมาว่า ว่าเอาเรื่องเมื่อวานมาอู้งานค่ะ จะพาลโกรธพิมอีก”
สามคนมองหน้ากัน ก่อนมองพิมรดาที่ทั้งสามรู้ดีกว่า งานหนักแค่ไหนก็ทำได้ มีความอดทนเป็นเลิศ ถูกใช้งานกลางแดดเปรี้ยง ทำงานอะไรก็ทำได้ ให้กินข้าวเป็นคนสุดท้ายและต้องล้างถ้วยล้างชามกองพะเนินก็ไม่เคยบ่น ราวกับว่ายอมทำทุกอย่างแลกกับความผิดของตน
“งั้นเอ็งไปหุงข้าวแล้วก็มาหั่นผัก” ป้าหวายสั่ง “แต่อย่าเป็นลมนะ ถ้าเป็นลมล่ะก็ ข้าไม่ช่วยเอ็งด้วย จะให้นอนกับพื้นจนกว่าจะตื่นเอง”
“ค่ะป้าหวาย” พิมรดาทำงานตามคำสั่ง
อาหารเช้าสองอย่าง ข้าวสวยร้อนๆ และผลไม้อีกหนึ่งถาดใหญ่ถูกจัดเตรียมให้คนงานมากิน เมื่อถึงเวลาคนงานทยอยเดินมารับอาหาร โดยมีป้าหวายกับนงค์เป
