เกี้ยวรักคืนใจ

พิลึกคนจัง

คู่รักเดินต่อไปจนถึงลานเปิดโล่ง คราวนี้การแสดงดนตรีเปลี่ยนเป็นวงทริโอ ซึ่งประกอบด้วยเชลโล ไวโอลิน และฟลุต

อเล็กซ์ยิ้มกว้าง มีชัยเป็นเจ้าของร้านที่เข้าใจความรู้สึกลูกค้าเป็นอย่างดี

“นั่งเล่นตรงนั้นก่อนดีไหมคะ” พิมพ์พิกาเอ่ยพร้อมฉุดแขนกำยำให้ก้าวไปยังมุมสงบๆ ของสวนสวย

อเล็กซ์พยักหน้าเห็นด้วย เขาผิวปากเป็นจังหวะเพลง ปล่อยใจไปกับความร่มรื่น และผู้หญิงข้างกาย

สองหนุ่มสาวนั่งบนม้านั่งไม้ พูดคุยเรื่องราวต่างๆ ด้วยความสุข และเย้าหยอกกันพอให้มีเสียงหัวเราะ ดวงหน้าพิมพ์พิการะบายยิ้ม เธอรู้ว่าอเล็กซ์เป็นผู้ชายแสนโรแมนติกมากคนหนึ่ง

“ทำไมไม่บอกพิมพ์ว่าจะมีฉากหวานๆ ด้วย”

“ถ้าบอกแต่แรกก็อดมีดราม่าสิครับ” เขาเล่นมุก

“พิลึกคนจัง พิมพ์ไม่ได้ชอบแบบนั้นสักหน่อย” เธอว่าแล้วก็หลบสายตาเขา เพราะดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เอาแต่ส่งประกายหวานวับมาให้

“ผมดีใจมากที่พิมพ์มาวันนี้ ทำให้ผมรู้ว่าใครคือคนที่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมไปในวันข้างหน้า”

พิมพ์พิกายิ้มเขิน

“พูดแบบนี้ ต้องให้รางวัลแล้วละค่ะ”

ชายหนุ่มแกล้งทำตาโต กระนั้นก็เอียงแก้มขวาให้เธอหอม

“บ้า เดี๋ยวคนเห็น”

“อ้าว ถ้าพิมพ์ไม่จุ๊บ ผมจูบเลยนะ” เขาว่าอย่างคนเห็นแก่ได้ พร้อมกับแสดงท่าทางเหมือนจะทำอย่างที่เอ่ย

พิมพ์พิกาทำตาดุก่อนจะหอมแก้มชายหนุ่มเบาๆ วินาทีนั้นหัวใจอเล็กซ์แทบหยุดเต้น สัมผัสของพิมพ์พิกาซ้อนทับกับอุบัติเหตุเล็กๆ จากสาวเสื้อคลุมสวมสีดำ และอำพรางใบหน้าด้วยหมวกแก๊ป!

อเล็กซ์ยกหลังมือแตะแก้มขวาตรงที่มีลักยิ้มของตน เขายังรู้สึกได้ถึงกลิ่นนมจางๆ ทั้งหอมและชวนให้หวนคิดถึงความหลัง

“ยิ้มแบบนี้ เหมือนมีความลับเลยค่ะ” พิมพ์พิกาหรี่ตามองคนหล่อ และพยายามจับพิรุธรอยยิ้มบนดวงหน้าเขา

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่เขิน นานแล้วที่ไม่ถูกผู้หญิงรุกก่อน”

หญิงสาวได้ยินแล้วก็ค้อนให้เขาหนึ่งหน ก่อนมองไปยังศาลาหกเหลี่ยม ซึ่งวงทริโอกำลังบรรเลงดนตรีในทำนองเพลงคึกคัก เหมาะกับการขยับแข้งขยับขา

“ถูกใจใช่ไหม เท่าที่ผมจำได้ พิมพ์ไม่ได้เป็นดาวเด่นบนฟลอร์เต้นรำนานแล้วนะ”

“ก็โอกาสมันไม่เอื้อนี่คะ อีกอย่างถ้าไม่มีคู่เต้นที่น่าสนใจ พิมพ์ขออยู่เฉยๆ ดีกว่า”

เอ่ยจบเธอก็มองไปยังลานด้านหน้า มีเสาไฟประดับเรียงกันเป็นแนว และกระถางไม้ประดับที่จัดเป็นสวนก็ดูเข้ากัน ถึงพื้นที่จะไม่กว้างขวาง แต่ทางร้านออกแบบได้อย่างลงตัว จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีลูกค้าถูกใจครัวแม่หุง จนยกให้เป็นภัตตาคารระดับต้นๆ ของเมือง

ตอนเด็ก พิมพ์พิกาเรียนเต้นรำอยู่หลายปี เธอมีวงเต้นคัฟเวอร์กับเพื่อนแต่ต้องพับความฝันเอาไว้หลังจากต้องไปศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ จากนั้นก็กลับมารับผิดชอบงานของบริษัทอย่างเต็มตัว

เมื่อได้ฟังเสียงดนตรีซึ่งเคยเป็นแรงบันดาลใจ จึงรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นตัวเอง

พิมพ์พิกาลุกจากม้านั่ง ก่อนโค้งศีรษะให้ชายหนุ่ม “ให้เกียรติเต้นรำกับพิมพ์สักเพลงได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆ เขาชอบเต้นรำมาก ถึงจะไม่เก่งแต่หญิงสาวก็เป็นครูสอนเขาเสมอมา

“เวลาผมเต้นรำ อาจไม่ใช่ยอดชายที่คุณปรารถนานะพิมพ์” เขายอมรับตรงๆ

“คุณเล็กถ่อมตัวตลอด พิมพ์ชอบเวลาคุณขยับแข้งขยับขารู้ไหม เพราะมันมีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร” พิมพ์พิกาเอ่ยจบก็ก้าวไปใกล้เสาไฟ เธอปล่อยใจตามดนตรี และเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายตามท่วงทำนอง

ร่างบอบบางที่พลิ้วไหว จุดไฟในกายอเล็กซ์ เขาจึงขยับตาม

มือใหญ่รวบเอวบางจากด้านหลัง เขารั้งร่างนั้นชิดลำตัว เธอหัวเราะน้อยๆ ออกจะเขินอยู่มากที่ต้องเต้นคู่กับเขาในระยะประชิดเช่นนี้ แต่เธอก็พึงพอใจ ประหนึ่งประกาศให้ทุกคนรู้ว่าอเล็กซ์คือผู้ชายของเธอ และเขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข

ดนตรีในจังหวะสนุกสนานทำให้การขยับร่างกายของทั้งคู่มีสีสัน และกระฉับกระเฉง เพื่อนร่วมโต๊ะรับประทานอาหารบริเวณลานเบียร์เดินเข้ามารวมกลุ่มในสวน บางคนเป่าปากแสดงความชอบใจ และมีสองสามคนที่เริ่มโยกศีรษะ ก่อนจะอดใจไม่ไหว จับคู่เต้นรำตามไปด้วย

จากจังหวะแทงโกพอเรียกเหงื่อก็เปลี่ยนเป็นจังหวะวอลซ์ อเล็กซ์ครางในลำคอ เขาไม่ถนัดเพลงช้า และเคยทำพลาดหลายหนด้วยการเหยียบเท้าของพิมพ์พิกา แต่ผิดกับคืนนี้ หญิงสาวทำให้เขาผ่อนคลาย ทุกอย่างจึงราบรื่นและการเคลื่อนไหวของเขาและเธอ ก็ประหนึ่งเป็นเงาของกันและกัน

ร่างบอบบางหมุนตัวพลิ้วไหว ปิดท้ายด้วยการอิงซบอกกว้าง

อเล็กซ์วางมือข้างหนึ่งที่เอวพิมพ์พิกา อีกมือเกาะกุมมือเรียวสวยไว้ ความหวานวับของคู่เต้นรำ ทำให้สวนแห่งนั้นงดงามยิ่งกว่าเดิม

หลังจากเล่นซ่อนแอบกับบุนซูที่ด้านในร้าน ตาณก็ถูกลากให้ไปรับหน้าที่พิเศษ หล่อนบ่นอุบอิบพอเป็นพิธี ทั้งที่ใจจริงโล่งอกเป็นอย่างมาก เพราะไม่ต้องคอยบริการลูกค้าด้านใน แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งยังไม่พอ มีชัยยังเจาะจงให้หล่อนเป็นคนเสิร์ฟของชิ้นพิเศษกับลูกค้าเสียด้วย

“เฮ้ หน้ากากนั่น ใส่ไว้ทำไม ยายหนูตาณ”

“ถ้าเฮียเห็นว่าปากหนูมีเขี้ยวยาวโง้งออกมา เฮียคงอยากให้หนูใส่หน้ากากปากหมาเนี่ยไว้ตามเดิม”

มีชัยถลึงตาใส่สาวเสิร์ฟ เขารู้หล่อนยียวน กระนั้นก็ทำงานดีมาตลอด และลูกค้าต่างชอบที่หล่อนช่างเจรจา

“ถ้างั้นใส่ไว้เถอะ และให้เพลาๆ เรื่องคำพูดคำจาลงบ้าง อย่าไปไล่ฟัดลูกค้าเหมือนคืนก่อนละ ไม่งั้นเฮียจะงดทิปหนูตลอดทั้งสัปดาห์” มีชัยสั่งแล้วก็ตบบั้นท้ายตาณไปหนึ่งที เป็นการออกคำสั่งให้หล่อนเริ่มงาน

ตาณก้าวออกมาจากหลังร้าน หล่อนถือถาดเค้กด้วยความไม่เป็นสุข ข้างในร้านมีบุนซู ส่วนด้านนอกก็คนในอดีต!