อเล็กซ์มาส่งตาณที่เรือนไม้สีขาว เขาไม่ได้อยู่รับประทานอาหารเย็นกับหล่อน ขณะนั้นบุนซูกำลังจัดเตรียมอาหารโดยมีสามแฝดและเบบี้เป็นลูกมือ ชายหนุ่มเพียงแต่โบกมือทักทายเด็กๆ และขับรถจากไป สิ่งที่เขากระทำสร้างความประหลาดใจต่อคุณแม่
“เอาไว้โอกาสหน้า พี่ขอเป็นเจ้ามือบ้างนะครับ”
“ค่ะ...ฉันยังไงก็ได้ ขอแค่เด็กๆ ชอบ” ตาณไม่คิดว่าอเล็กซ์จะยอมถอยง่ายๆ แต่หล่อนก็ไม่พร้อมที่จะรั้งเขาไว้ในตอนนี้
“พี่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา มันยากที่จะกลับมาสู่จุดเริ่มต้น แต่...ความรักเป็นสิ่งสวยงาม และผลที่ตามมาก็คุ้มค่า”
ชายหนุ่มทิ้งความสงสัยเอาไว้ให้ตาณต้องหาคำตอบ หล่อนยืนเหม่ออยู่นาน กระทั่งเบบี้ก้าวเข้ามา
“เฮ้อ จะไปอาลัยอาวรณ์ ผัวเก่าทำไมล่ะตาณ”
“หน้าหนูมันฟ้องขนาดนั้นหรือ” เสียงหล่อนเนือย ท่าทางก็พอกัน
“จ้ะ คนอย่างแก เป็นอะไรปุ๊บ มันก็ลงที่หน้าหมด สดชื่นหน่อยสิ เดี๋ยวคนใหม่เห็นเข้าก็เซ็งแย่” เบบี้ว่าจ
