ร่างหนาที่ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่า นั่งกอดอกเอนหลังพิงต้นไม้มองดูคนตัวเล็กที่กำลังหลับคออ่อนหัวผงก เอนไปใซ้ายทีขวาที จนคนที่นั่งมองต้องถอนหายใจและส่ายหน้าไปมา
"หึ ยัยเด็กขี้เซา"
"อื๊อ หนะ...หนาว ป้านวลขากอดมีนาหน่อยค่ะ มีนาหนาว"
"ทำไงดีล่ะทีนี้ ไฟแช็คก็ไม่มี ก่อไฟก็ไม่ได้ เสื้อก็ถอดให้แล้ว"
แววตาเฉยชากวาดมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะลุกขึ้นไปหักก้านใบไม้แล้วนำมาวางรองบนพื้นดิน
"หนาว...หนาว"
มีนาละเมอพูดเสียงสั่น
"เอาวะ หนาวมากใช่ไหมยัยเด็กบ้าหึ มาช่วยฉันหรือมาเป็นภาระให้กันแน่นะ แล้วเธอคิดว่าฉันไม่หนาวหรือไง"
(พรึ่บ)
ลำแขนแกร่งรวบรัดลำตัวของคนที่กำลังนอนละเมอให้ล้มตัวลงนอนพร้อมกันบนพื้นใบไม้ ศีรษะเล็กหนุนลำแขนหนา ร่างกายของมีนาตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เคยบอกว่าเกลียดกันนักหนา มีนาหลับสบายในอ้อมกอดอันอบอุ่น แต่คนตัวโตกลับหลับไม่ลง ลมหายใจอ่อนๆรดต้นคอแกร่ง กลิ่นหอมจากเรือนกายของคนตัวเล็กส่งผลใ
