ปราบรักมาเฟียจอมหยิ่ง

ตอนที่ 12 ตำแหน่งพนักงานใหม่

ร่างบอบบางในชุดกางเกงขายาวทรงบอย เสื้อเชิ้ตสีขาว รองเท้าคัทชูสีดำ ทรงผมมัดรวบหางม้าด้านหน้าปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อยทั้งสองข้าง เป็นทรงผมที่เธอชอบทำมาตลอด

"สวัสดีค่ะคุณพิมพา"

"สวัสดีค่ะน้องมีนา เรียกว่าพี่พิมพาก็ได้นะคะ"

"ค่ะพี่พิมพา"

"นี่ค่ะเอกสารที่น้องมีนาต้องเซ็นก่อนเริ่มงาน กระดาษแผ่นนี้เก็บไว้อ่านนะคะเป็นข้อเกี่ยวกับกฎระเบียบของการทำงานที่นี่ค่ะ"

มีนาอ่านเอกสารเพียงคร่าวๆและรีบเซ็นเอกสารด้วยความตื่นเต้นเพราะเธอไม่อยากจะทำอะไรชักช้าให้คนที่จะสอนงานต้องรอนาน

"เซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะพี่พิมพา"

"น้องมีนาขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 5 นะคะ ประตูลิฟท์เปิดให้เดินเข้าไปที่ห้องตรงข้ามกับประตูลิฟท์เลยนะคะ แล้วเอาเอกสารนี้ให้คุณเฉิน คุณเฉินจะเป็นคนพาน้องมีนาไปทดลองงานค่ะ"

"เอ่อ...แล้วมีนาไม่ได้ทดลองงานกับพี่พิมพาหรอคะ"

"ไม่ค่ะ เจ้าของโรงแรมให้คุณเฉินจัดการเรื่องสอนงานและทดลองงานน้องมีนาเองค่ะ บอสบอกมาแบบนั้นค่ะ"

"อ๋อค่ะ งั้นมีนาขึ้นไปชั้น 5 เลยนะคะ"

ร่างบอบบางก้าวเดินอย่างกระชับกระเฉงตรงเข้าไปในลิฟต์กดชั้น 5 ประตูลิฟต์เปิดออก มีนาก้าวขาออกจากลิฟต์และเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าห้องเป้าหมาย

(ก๊อกก๊อกก๊อก)

"เชิญครับ"

(แอ๊ดดดด)

ฝ่ามือบางหมุนลูกบิดแล้วผลักประตูเข้าไปช้าๆ จากนั้นจึงเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบางอย่าง

"สวัสดีค่ะ หนูเป็นพนักงานใหม่ พี่พิมพาบอกให้หนูมาพบคุณเพื่อเรียนรู้งานค่ะ"

มีนาไหว้สวัสดีแล้วยืนตัวตรงในมือถือเอกสาร

ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าผิวพรรณบ่งบอกว่าเป็นคนจีนแหงนหน้าขึ้นมองมีนา

"เธอมั่นใจแล้วใช่ไหมว่าจะทำงานที่นี่ได้"

"หนูมั่นใจว่าหนูทำได้ค่ะ"

"ก็ดี ในช่วงทดลองงานสองเดือน เธอจะไม่ได้เงินเดือนถ้าเธอลาออกก่อน ถ้าอยากได้เงินเดือนก็ต้องทำให้ครบสองเดือน อ่านกฎหน้าแรกแล้วใช่ไหม"

"อ่านเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"งั้นก็ตามฉันมา"

ร่างสูงเดินนำหน้ามีนาไปยังประตูลิฟท์แล้วกดลงไปชั้นล่างสุด คือชั้นใต้ดิน

"ชุดยูนิฟอร์มของเธออยู่ในนั้น"

หลังจากที่ทั้งสองออกจากประตูลิฟท์มา เฉินได้พามีนาเข้ามายังห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

"ชุดยูนิฟอร์มสามชุด เอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ฉันจะรออยู่ตรงนี้"

"ค่ะ คุณเฉิน"

มีนาหยิบชุดทั้งสามชุดใส่กระเป๋าผ้าและเดินไปเข้าห้องน้ำ ในขณะที่เธอกำลังจะเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มที่เป็นสีน้ำตาล ข้อความตัวอักษรที่พิมพ์บนเสื้อข้างหน้าอกฝั่งซ้าย ทำให้มีนางุนงงพอสมควร

"แม่บ้านงั้นหรอ"

มีนาคิดว่าชุดที่เธอได้มาน่าจะหยิบมาผิด เธอจึงยังไม่เปลี่ยนชุดและเปิดประตูออกไปเพื่อถามเฉิน

"คุณเฉินคะ นี่มันชุดแม่บ้านไม่ใช่หรือคะ"

"ใช่ นั่นชุดแม่บ้าน"

"แล้วเอาให้หนูทำไมคะ"

"เธอต้องทดลองงานในตำแหน่งแม่บ้านของคาสิโนที่อยู่ชั้นใต้ดินของโรงแรม"

"อะไรนะคะ!"

มีนาตกใจไม่น้อย

"ฉันบอกเธอไปแล้ว ในระยะเวลาสองเดือนที่เธอทำงานอยู่ที่โรงแรมนี้ เธอต้องเป็นแม่บ้านคอยทำความสะอาดที่คาสิโนทุกซอกทุกมุม ถ้าทำไม่ได้ก็แค่ลาออก แต่เธอจะไม่ได้รับค่าจ้างเลยสักบาท นี่คือคำสั่งของบอสเจ้าของโรงแรมแห่งนี้"

"คะ...ค่ะ...หนะ...หนูทำได้ค่ะ ถ้าหนูทดลองงานผ่านสองเดือน หนูจะได้ไปทำตำแหน่งพนักงานต้อนรับตามที่สมัครไว้ใช่ไหมคะ"

"ใช่"

มีนาต้องกลายเป็นแม่บ้านที่คาสิโนชั้นใต้ดินของโรงแรม งานที่เธอทำก็หนักไม่น้อย สำหรับเด็กสาวที่แทบจะไม่เคยได้ทำงานหนัก แต่คนอย่างมีนาซะอย่าง ความอดทนของเธอมีสูงอยู่แล้วเพื่อให้ได้ทำงานตามที่เธอต้องการ

"ทดลองงานเป็นยังไงบ้างคะคุณหนู ที่โรงแรมให้คุณหนูทำอะไรบ้างคะ"

ป้านวลเอ่ยถามมีนา

"ทำหน้าที่เหมือนพนักงานต้อนรับของทางโรงแรมทั่วไปค่ะ ไม่ได้มีอะไรมากยังเป็นช่วงที่เรียนรู้งานค่ะ"

มีนาตอบคำถามป้านวลแบบไม่ตรงกับความเป็นจริง เธอไม่อยากจะโกหกแต่เนื่องจากเธอไม่ต้องการให้บ้านเป็นห่วงและคิดมาก มีนาอยากทำงานเก็บเงินและดูแลป้านวล ตอบแทนที่ท่านคอยดูแลเธอมาหลายปี

"วันนี้ไม่ได้ทำขนมขายหรอคะป้านวล"

"วันนี้ป้าหยุดพักผ่อนวัน พอดีป้าซื้อเมล็ดดาวเรืองมาว่าจะปลูกวันนี้ก็เลยไม่ได้ทำขนมค่ะ"

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ป้านวลก็ยึดอาชีพทำขนมใส่ไส้ขายหน้าบ้านทุกวัน

"งั้นมีนาไปทำงานก่อนนะคะ"

(ฟอดดดดด)

"ขับรถดีๆนะคะคุณหนู"

"ค่ะป้านวล"

ร่างบอบบางในชุดกางเกงยีนส์ขายาวเอวสูง ด้านในสวมเสื้อยืดสีขาว ด้านนอกสวมเสื้อแขนยาวคาร์ดิแกนสีน้ำตาลและสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว มีนาต้องไปเปลี่ยนชุดภายในห้องพักเบรคของแม่บ้านทุกครั้ง และเธอต้องซักอบแห้งที่นั่นทุกวัน เพราะไม่ต้องการนำกลับมาบ้านเพื่อให้ป้านวลรู้ว่าเธอทำงานเป็นแม่บ้านในคาสิโน แถมยังเป็นคาสิโนที่แอบเปิดแบบหลบๆซ่อนๆภายในโรงแรมเสียด้วย ถึงเธอจะไม่อยากทำและไม่ชอบสถานที่แบบนี้ แต่เธอก็ต้องอดทนและสิ่งที่เธอพอจะทราบมา ส่วนใหญ่เจ้าของโรงแรมหรูมักจะแอบแฝงธุรกิจสีเทาไว้ภายในโรงแรมและก็ไม่เคยเห็นโดนจับกันสักที เธอจึงไม่คิดอะไรมากต่อให้เธอไปทำงานที่โรงแรมอื่นก็คงต้องมีคาสิโนแบบนี้เหมือนกัน

"อีกสองวันกูมีเรื่องที่จะให้มึงทำ"

"#&!&฿#*!?"

"ดักยิงเจ้าของโรงแรมสกายพาร์ค มันจะเข้าไปที่โกดังริมป่าทางขึ้นดอยช่วงหกโมงเย็น มันไม่ได้มีลูกน้องติดตามไป ตกลงตามนี้นะ"

มีนาที่กำลังจะลงมือขัดชักโครกอยู่ในห้องน้ำชายได้ยินเต็มสองหู น้ำเสียงของผู้ชายสูงวัยกำลังคุยโทรศัพท์เบาๆเป็นภาษาจีน บทสนทนาที่เธอพอจะได้ยิน คือชายสูงวัยสั่งให้ปลายสายดักยิงเจ้าของโรงแรมสกายพาร์ค นั่นก็คือโรงแรมแห่งนี้โรงแรมที่เธอกำลังทำงานอยู่ เนื่องจากบริเวณห้องน้ำนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดและคนที่เข้ามาคาดไม่ถึงว่าเธอกำลังทำความสะอาดในนี้ และมีนาอ่านพูดฟังเขียนภาษาจีนได้ดี เธอจึงฟังออกทุกคำที่ชายคนนั้นพูด เมื่อเห็นว่าภายในห้องน้ำไม่มีใครอยู่ในนั้น มีนารีบออกจากห้องน้ำชายมายังห้องพักเบรคของแม่บ้านแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ารีบกลับบ้านทันที เนื่องจากเป็นเวลาที่เธอต้องเลิกงาน

"จะทำยังไงดีนะ มีคนคิดจะทำร้ายเจ้าของโรงแรมงั้นหรือ เจ้าของโรงแรมเป็นใครก็ยังไม่เคยเห็น จะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นก็ไม่มีหลักฐาน"

มีนานอนครุ่นคิดทั้งคืนถึงเรื่องที่เธอได้ยินมา

สองวันต่อมา

มีนาใจจดใจจ่อ รอเวลาเลิกงาน เมื่อถึงเวลาเธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงลิฟท์และวิ่งไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ หมวกกันน็อคถูกนำมาสวมใส่ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปด้วยความเร่งรีบ แต่มันไม่ใช่เส้นทางที่มีนาเคยขับกลับบ้านทุกวัน

------------------------

อ้าว น้องมีนาจะขับรถมอเตอร์ไซค์ไปไหนล่ะนั่น ไม่กลับบ้านเดี๋ยวป้านวลเป็นห่วงนะ

ฝากกดไลค์คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ตอนหน้าสนุกแน่นอนค่ะ (สนุกทุกตอนอยู่แล้ว)