ณ ประเทศไทย
"ไหวไหมเฮียช่วย" ผมเอื้อมมือหมายจะรับวายุมาอุ้ม ทว่าลูกชายผมกลับไม่เป็นใจ เอาแต่งอแงซุกหน้าอยู่ที่อกแม่ตัวเอง ก่อนเครื่องลงจอดอยู่ ๆ วายุก็เริ่มงี่เง่าไม่มีเหตุผล ใครจับใครอุ้มก็ไม่ได้ถ้าไม่ใช่เดวา เหมือนยิ่งโตนิสัยยิ่งเปลี่ยน ตอนนี้พวกเราสามคนกำลังเดินไปขึ้นรถที่ไอ้เซนขับมารอรับ
"นายครับ" ระหว่างเดินอยู่นั้น ไอ้ซันก็เรียกผมไว้พร้อมกับยื่นมือถือมาให้ผม
"ใคร?"
"คุณไซลอนครับ" มันทำไมไม่โทรเข้าเครื่องผม
"อืม"
(ตอนนี้มึงอยู่ไหน)
"สนามบิน"
(ไอ้ครูซหัวใจหยุดเต้น)
"...." เท้าที่กำลังก้าวเป็นต้องหยุดชะงัก ทุกคนที่เดินตามมองมาที่ผมตาเดียว
(ถ้าเป็นไปได้ กูอยากจะขอ..)
"กูกำลังไป" พูดจบส่งมือถือคืนให้ไอ้เซนมันไป เดวามองผมแววตาสงสัย
"เรารีบไปกันเถอะ"
"ค่ะ"
End : วาฟิกซ์
โรงพยาบาล
ตึกตึก
"ไอ้วาฟิกซ์" ไซลอนรีบเข้าไปหาผู้เป็นเพื่อนทันที
"...." แววตาเรียบนิ่งมองเข้าไป
