ปาหนัน

2

พื้นไม้ที่นั่งหันหน้ากินข้าวด้วยกันก็ปัดกวาดเช็ดถูสะอาดเอี่ยมเรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อ

กล้ามองดูร่างบอบบางที่ทำความสะอาดและจัดเก็บข้าวของต่อหลังจากทานอาหาร เขาคอยเข้าไปช่วยและสังเกตการกระทำของเธออย่างชื่นชม สิ่งที่ทำให้เขาสะดุ้งตกใจคือคำพูดสำนึกผิดของเธอที่เปล่งออกมาขณะจัดของให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“แก้วขอโทษนะคะ ที่ปล่อยให้บ้านรกแบบนี้ สงสัยแก้วคงเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ถึงได้ดูแลบ้านให้พี่กล้าไม่ดี” เธอแสดงสีหน้าสำนึกผิดเอามากๆ เมื่อเห็นบ้านช่องดูระเกะระกะไม่ค่อยเป็นระเบียบเรียบร้อย

“เอ่อ... ไม่เลยจ้ะแก้ว คือแก้วป่วยหลายวันไง บ้านก็เลยรกๆ ไปหน่อย อย่าคิดมากสิ” กล้ารีบแก้ความเข้าใจของหญิงสาว จริงๆ เขาเป็นหนุ่มโสด บ้านจึงไม่เป็นระเบียบบ้าง แต่เขาก็รักษาความสะอาดอยู่เสมอๆ ไม่เคยขาด

“เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ จริงๆ แล้วแก้วเป็นคนสะอาด เรียบร้อย ดูแลบ้านช่องเป็นอย่างดีเลยนะ”

เขารีบบอกให้เธอคลายใจ เมื่อเห็นสีหน้าของเธอดีขึ้น เขาก็รู้สึกสบายใจ ชายหนุ่มกวาดตามองบ้านไม้หลังขนาดกะทัดรัดที่ถูกปัดกวาดจนสะอาดอย่างทึ่งๆ ปกติเขาเป็นชายโสดก็ไม่ค่อยจะใส่ใจกับอะไรมากมายนัก พอบ้านหลังน้อยถูกทำความสะอาดเรียบร้อย กลับน่าอยู่ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก แถมยังกว้างขวางขึ้นมากๆ ด้วย ทั้งในบ้านนอกบ้านดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ระเกะระกะเหมือนเก่า

กล้ามองหญิงสาวที่ยกมือขึ้นปาดเหงื่ออย่างนึกรักและเอ็นดู เขาใช้ผ้าขาวม้าช่วยเช็ดเหงื่อให้ เธอยิ้มรับกล่าวขอบคุณอย่างอ่อนหวาน เขามองข้าวของที่ถูกจัดวางให้หยิบจับง่ายและสะดวก แถมยังแยกประเภทเพื่อให้หาง่ายอย่างนึกชื่นชม โชคดีที่ในตัวบ้านมีห้องน้ำห้องท่าพร้อมสรรพ มีห้องครัว ห้องนอน และระเบียงบ้าน รวมถึงห้องนั่งเล่นเล็กๆ ที่เขาเป็นคนสร้างเองกับมือบนพื้นที่ที่บิดามารดายกให้เป็นสมบัติติดตัวก่อนท่านจะลาลับจากโลกนี้ไป

เขาเป็นคนรักสงบ ปลูกพืชผักสวนครัวปลอดสารพิษส่งขาย ส่วนที่เหลือก็เก็บกิน รอบบ้านมีพื้นที่ปลูกไม้ยืนต้นและไม้ล้มลุก ผลหมากรากไม้มากมายให้เก็บกินตามฤดูกาล หน้าบ้านเป็นนาข้าวประมาณห้าไร่ที่เขาใช้ปลูกข้าวกินเอง ดังนั้นบ้านจึงไม่ต้องเช่า ข้าวก็ไม่ต้องซื้อ ขาดแต่ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่เขายังไม่มีเป็นตัวเป็นตน กระทั่งมาพบกับเธอ สาวน้อยความจำเสื่อมที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นคนนี้

แม้กล้าจะมีทรัพย์สินเงินทองที่บิดามารดาทิ้งเอาไว้ให้พอควร แต่เขาก็ไม่เคยโอ้อวดใช้เงินฟุ้งเฟ้อ อยู่อย่างพออยู่พอกิน เขาคิดว่าในชีวิตคนเราความสุขเป็นสิ่งที่สุดยอดที่สุด

กล้าเองกังวลใจอยู่มากเรื่องสาวน้อยที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้ เขานึกหวั่นอยู่มาก ดูจากรูปร่างหน้าตาของหญิงสาว เธอคงเป็นลูกผู้ลากมากดี เป็นคนมีฐานะ หากครอบครัวของเธอหาเธอเจอ เขาจะทำอย่างไรดีนะ คนรวยๆ มีฐานะชาติตระกูลมักรังเกียจคนบ้านๆ ทำสวนทำไร่ทำนา เพราะไม่มีหน้ามีตาทางสังคม

กล้ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีหน่อยที่บ้านของเขาอยู่ห่างไกลจากบ้านคนอื่นๆ ในหมู่บ้านเดียวกัน จึงไม่ต้องวุ่นวายให้ต้องถามไถ่กันจนเกิดความสงสัย ชีวิตเขาดำเนินไปอย่างเรียบง่าย บ้านหลังน้อยพื้นที่ไกลลึกเข้ามาติดแนวป่า เขาจึงไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก นอกจากไปตลาดและซื้อข้าวของที่จำเป็นมาตุนเอาไว้ นอกนั้นกินใช้ของที่ปลูกเอง เลี้ยงเองที่บ้าน

“พี่กล้าคะ เล่าเรื่องของแก้วให้ฟังหน่อยสิคะ แล้วก็เรื่องของเราด้วยค่ะ แก้วอยากรู้ เผื่อแก้วจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง แก้วกับพี่กล้ารู้จักกันได้ยังไง เราอยู่กินกันนานหรือยัง”

หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายอย่างรอคอย กล้าอ้ำอึ้งเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมเล่าในที่สุด เขาเอ่ยขอโทษเธออยู่ในใจเมื่อต้องปั้นแต่งเรื่องโกหกหลอกเธอในที่สุด จริงๆ หญิงสาวรบเร้าถามเขาตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล แต่เพราะเขาบ่ายเบี่ยงเรื่อยมา อ้างว่าไม่อยากให้เธอคิดมาก จะปวดหัวเอาอีก ถ้ากลับถึงบ้านจะเล่าให้ฟัง เธอคอยทวงถามอยู่ตลอดเมื่อมีโอกาส จนครั้งนี้เขาเลี่ยงไม่ได้แล้วจริงๆ

“ได้สิแก้ว” เขาตอบรับ พาสาวน้อยไปนั่งตากลมที่ระเบียงบ้าน

“แก้วมาอยู่ชุมพรได้ยังไงคะ” สาวน้อยถามอย่างไม่คุ้นชิน เพราะเธอกลับรู้สึกว่าเธอไม่คุ้นชินกับที่นี่เลยสักนิด แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเธอเคยอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร

กล้าแต่งเรื่องโกหกหญิงสาวว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าแล้วเดินทางมาทำงานที่นี่ และมาพบรักกับเขา กล้าบอกสาวน้อยว่าไม่ค่อยรู้รายละเอียดของเธอมากนัก เพราะตอนที่เธอยังไม่ความจำเสื่อมก็ไม่ค่อยได้เล่าอะไรให้เขาฟังนัก เธอตัดสินใจอยู่กินกับเขาฉันสามีภรรยา หลังจากเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือน เรียกว่าเธอกับเขานั้นเป็นรักแรกพบ ซึ่งเป็นความจริงจากหัวใจของกล้า เธอเป็นรักแรกพบของเขาจริง ชายหนุ่มเล่าต่อว่าเธอไม่มีญาติที่ไหน เพราะเธอเคยบอกเอาไว้ และเห็นว่าเขาเป็นคนดีเลยอยากจะฝากชีวิตเอาไว้ที่นี่กับเขาตลอดไป

“จริงๆ เหรอคะพี่กล้า แบบนี้แก้วก็ไม่มีญาติที่ไหนสิคะ” หญิงสาวหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อชายหนุ่มเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“ใช่จ้ะ แก้วบอกว่าเป็นเด็กกำพร้าแล้วก็มาหางานทำที่ชุมพร พี่เองก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรแก้วมาก เพราะพี่รักแก้วจริงๆ ไม่ได้สนใจอดีตว่าแก้วจะเคยเป็นใครมาก่อน แก้วบอกว่าไม่มีญาติที่ไหน พี่เลยไม่ติดใจถาม แล้วเราก็ตกลงปลงใจอยู่ด้วยกัน”

คำว่ารักจากปากของกล้า เขาพูดออกมาจากใจจริง และดวงตาที่เป็นประกายแห่งความรักของเขาทำให้แก้วยิ้มรับอย่างเขินอาย รู้สึกอบอุ่นในหัวใจยิ่งนัก ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอก็จะขอฝากชีวิตเอาไว้กับเขาตลอดไป เพราะไม่มีบิดามารดาหรือญาติพี่น้องให้ต้องคอยห่วงเป็นกังวลอีก

ส่วนเรื่องความจำเสื่อม คุณหมอบอกว่าต้องใช้เวลาและต้องทานยาเสมอๆ ต่อเนื่อง เธอคิดว่าสักวันคงจะจำได้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และมาเป็นภรรยาของกล้าได้อย่างไรกัน

“ขอบคุณพี่กล้ามากๆ นะคะที่ดูแลแก้วเป็นอย่างดี”

เธอยกมือไหว้เขา กล้ารีบรับมือน้อยๆ มากุมเอาไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุมพิต เธอรีบดึงมือออกขยับห่างอย่างเขินอาย กิริยาหวงตัวเหมือนไม่เคยให้ชายใดสัมผัสทำให้กล้ายิ้มเอ็นดูมากกว่าจะโกรธเคือง

“แก้วร้อนหรือเหนียวตัวก็อาบน้ำได้ตามสบายนะ หรือถ้าไม่อาบในห้องน้ำ น้ำที่คลองหลังบ้านก็ได้ เย็นสบาย อากาศก็ดีด้วย”

นี่เป็นอีกเรื่องที่กล้านึกขอบคุณบิดามารดา ท่านมีที่ดินติดกับแหล่งแม่น้ำ ทำให้เขาสามารถปลูกข้าว ปลูกพืชผักทานเองได้ แถมยังมีพื้นที่ให้เลี้ยงสัตว์ เขามีชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียง อยู่กับอากาศบริสุทธิ์ อยู่กับอาหารปลอดสารพิษ แล้วก็อยู่กับธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ โชคดีอีกอย่างที่เขารีบหาเสื้อผ้าเตรียมเอาไว้รอเธอกลับบ้านตอนอยู่โรงพยาบาล ทำให้เธอไม่คิดสงสัยอะไร เขาหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ หลายตัว ซักรีดเอาไว้อย่างเรียบร้อย และเสื้อผ้าของมารดาที่ยังใหม่อยู่จึงนำมารวมแขวนเข้าตู้ เธอจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมมีแต่เสื้อผ้าใหม่ๆ เธอเป็นคนขี้สงสัยอยู่เหมือนกัน อาจเพราะความจำเสื่อม สาวน้อยถามเรื่องรูปถ่ายว่าไม่เห็นรูปเธอถ่ายคู่กับเขาประดับบ้านไว้เลย กล้ารีบออกตัวว่าเธอไม่ชอบถ่ายรูป ไม่ว่าเขาจะชวนยังไง แต่ถ้าอยากมีรูปติดบ้านจะพาไปถ่ายในตัวเมือง เธอเลยไม่ติดใจสงสัยอะไรอีกเช่นเคย

“ดีเหมือนกันค่ะพี่กล้า แก้วรู้สึกร้อนอยากอาบน้ำอยู่พอดี” เธอบอกยิ้มๆ เพราะช่วยเขาเก็บกวาดบ้านจนสะอาดจึงเหนียวตัว โชคดีที่แผลบนศีรษะหายเป็นปกติแล้ว จึงอาบน้ำได้สะดวก ไม่ต้องคอยเช็ดตัวเหมือนอยู่โรงพยาบาล

เพราะห้องน้ำอยู่ภายนอก และต้องใช้ผ้าถุงนุ่งไปอาบน้ำ ทำให้หญิงสาวเคอะเขินเป็นอันมาก เธอรู้สึกไม่คุ้นชินกับการนุ่งผ้าถุงไปอาบน้ำอยู่ดี ทำไมอะไรๆ ที่นี่ไม่คุ้นชินเลยสักอย่างนะ สาวน้อยคิดในใจด้วยความสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันจนวุ่นวาย