ป้อคุน ยกชามข้าวต้มไก่ฉีกเข้ามาภายในห้อง
“คุณหนู นายหญิงไม่สิพระสนม กินอะไรเสียหน่อย”เสี่ยวเจิ้งขยับกายเหลือบตาขึ้นมองป้อคุน
“ข้าวต้มไก่ฉีกเนื้อยุ่ย ท่านกินเสียหน่อย”เสี่ยวเจิ้งหันหน้าหนีเสีย
“พระสนม พระสนมไม่พอใจฝ่าบาท แต่ตอนนี้มีเพียงป้อคุนที่ดูแล พระสนม เพราะฉะนั้นเราสองคนก็เป็นเพียงคนที่จำใจต้องเกื้อกูลกันพรสนมกินเสียหน่อยแล้วจะออกไปเดินไปวิ่งหรือจะไปไหนป้อคุนก็ไม่ห้ามยกเว้นจะลงจากเขา”
ใต้เท้าปล่อยข้าไปเถอะ เสี่ยวเจิ้งส่งภาษามือขอร้องป้อคุน
ป้อคุนถอนหายใจ เช่นไรจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เสี่ยวเจิ้งเผชิญอยู่ เขาแม้เป็นบุรุษหากเจอเรื่องแบบนี้ก็คงกดดันไม่น้อย
วางถ้วยข้าวต้มแล้วออกไปเสียไม่อยากทนฟังคำขอร้องของเสี่ยวเจิ้งเพราะไม่อยากทำเรื่องที่ผิดต่ออู่อินเฉิง
เสีายวเจิ้งมองถ้วยข้าวต้ม ก่อนจะคว้ามาตักกิน จะต้องมีชีวิตต่อไปหาใช่ระทมทุกข์จนไม่มีแรงจะต่อสู้อย่างน้อยการมีชีวิตรอดในตอนนี้ก็จะทำ
