ชิงกวานอ๋องนั่งมองดวงจันทราบนขอบฟ้าไกลป่านนี้ยังไม่นอน
“ท่านอ๋อง”
หยวนกังยกกาใส่น้ำชาร้อนๆ มารินตรงหน้าชิงกวานอ๋อง
“หากเสี่ยวเจิ้งเป็นอันตรายข้าคงไม่ให้อภัยตัวเอง”
“ความจริงแล้ว เรื่องนี้อาจมีเงื่อนงำ”
“หมายความว่าอย่างไร”
“มีเรื่องแปลกที่ฝ่าบาทไม่ยอมให้ผู้ใดติดตามไปประพาสป่าครั้งนี้ บางคนพูดว่าฝ่าบาทถึงกลับส่งองครักษ์ที่ติดตามทั้งหมดไปยังด่านกวงเหมิน ส่วนฝ่าบาทกับป้อคุนเร้นกายหายไป”
“เจ้าจะบอกอะไรข้า”
“หากว่าเป็นฝ่าบาทที่ทำเรื่องนี้ เพราะตั้งใจจะรั้งท่านอ๋องไว้”
“รั้งข้าไว้ ข้ารับนางมาเป็นบุตรบุญธรรม ข้าไม่ได้หนีหายไปไหนกับเสี่ยวเจิ้ง”
ชิงกวานอ๋องนึกทบทวนคำพูดของตัวเองไปมา คำพูดที่ฝืนใจ ความจริงความรู้สึกดีๆ และหัวใจเขาพองโตเมื่อเสี่ยวเจิ้งยิ้ม นั่นคือความรู้สึกใดกันแน่
“เป็นฝ่าบาทที่หวาดระแวง แต่เดิมฝ่าบาทต้องพึ่งพาท่านอ๋องทุกอย่างมาบัดนี้เมื่อคุณหนูเข้ามาฝ่าบาทจึงคิดว่า คิดว่
