ต้องดาวมองตามแผ่นหลังนั้นจนหายไปหลังประตู เขาเป็นคนแบบ
ไหนกันนะ ! และต้องดาวต้องแปลกใจปนตกใจ เมื่อเขาถูก เขาไปไม่ถึงสองนาทีเธอก็คิดถึงเรื่องของเขาแล้ว โอ้ย! อย่าว่าสองนาทีเลย เธอคิดถึงเขาทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูไป และตลอดทั้งวันของวันที่ไม่มีเขาในห้องผู้ป่วยมันเงียบ เหงาจริงๆ เมื่อวานที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอยังอ่อนเพลียอยู่มาก แต่ทุกครั้งที่เธอลืมตาขึ้น เขาก็จะนั่งอยู่ อยู่ในสายตาเธอทุกครั้ง
“ทานได้น้อยจังเลยค่ะ” พยาบาลที่เข้ามาเอายาหลังอาหารมาให้ และเห็นว่าอาหารลดลงไปแค่เพียงนิดเดียว เมื่อวานแทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ
ต้องดาวยิ้มและรับยามาทาน เมื่อวานเธอไม่ได้ทานอาหารที่ โรงพยาบาลจัดมาให้หมดหรอก ที่มันไม่เหลือเพราะคนเฝ้าไข้ต่างหาก เขาทานเยอะมาก ทั้งๆที่ส่วนของเขาหมดไปแล้ว เขายังมาทานส่วนที่เธอทานไม่หมดด้วย และอีกอย่างอาหารที่โรงพยาบาลไม่ถูกปากเธอเลยจริงๆ เธอเป็นประเภทอยู่ง่ายแ
