พยศรัก

#1

เสียงดนตรีและผู้คนมากหน้าหลายตากึกก้องกังวาลไปทั่วพื้นที่ แม้เสียงและผู้คนจะทำให้ใครบางคนเบื่อหน่ายและเอือมระอาแต่เขาก็ยังนั่งตรงนั้นมานานหลายชั่วโมงแล้ว

ไบรอัล อีรีน กอนคาโล วัยยี่สิบเก้าปี ลูกครึ่งอเมริกัน-สเปน เขาเป็นคนต่างชาติที่อาศัยอยู่ในเซี่ยงไฮ้มานานสิบปีแล้ว น้อยคนนักจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใครฉากหน้าของเขาคือทนายความ ซึ่งเรื่องนั้นไม่ได้ยากเลยเพราะเขาจบกฎหมายและมีใบอนุญาตในการประกอบอาชีพนี้อย่างถูกกฎหมาย โดยปกติแล้วเขาไม่ชอบสถานที่ที่เสียงดังแบบนี้ แม้เขาจะยังไม่ถึงวัยที่จะเอือมระอาแหล่งสถานที่แบบนี้ก็ตาม แต่วันนี้เขาแหกกฎของตัวเองในทุกๆเรื่อง เขาดื่มเกินลิมิตกว่าที่ร่างกายจะรับได้แล้ว และเขาก็ยังจะดึงดันที่จะอยู่ดื่มมันต่อไปเรื่อยๆ  รูปร่างหน้าตาของเขาเป็นจุดเด่นและเป็นที่น่าสนใจของเพศตรงข้ามไม่น้อย และตอนนี้เขาก็อยู่ในสายตาหญิงสาวคนหนึ่งที่จับตามองเขาอยู่นานแล้ว ความมึนเมาที่เอ่อล้นทำให้ไบรอัลไม่รู้ตัวเลยว่าภัยร้ายกำลังจะเยื้องย่างเข้ามา เซี่ยงไฮ้เป็นเมืองสำคัญอีกเมืองหนึ่งของจีนที่เต็มไปด้วยความเจริญ แต่ก็นั่นแหละไม่ว่าบ้านเมืองจะพัฒนาและเจริญมากแค่ไหนก็ต้องมีสิ่งอบายมุขที่มาพร้อมกับคนแย่ๆ ในทุกๆเพศอยู่ในที่นั้นๆ สัจธรรมของโลก

“เอามาอีก” เสียงอ้อแอ้ ที่ออกคำสั่งกับบาร์เทนเดอร์อีกครั้งเมื่อเขายกแก้วในมือแล้วมันว่างเปล่า ไบรอัลไม่รู้ตัวเลยว่าออเดอร์แก้วนี้มันจะเป็นออเดอร์พลิกชีวิตของเขา บาร์เทนเดอร์หันไปสบตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่พยักหน้าให้ สื่อความหมายว่าให้ลงมือได้เลย

กรึบ! ไบรอัลกรอกเครื่องดื่มแก้วล่าสุดลงคอไปอย่างไม่ลังเลในคราวเดียว ทันทีที่มันถูกเอามาวางตรงหน้า

ทั้งๆที่รู้ดีว่าตอนนี้ร่างกายไม่อาจต่อสู้กับแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนแทนน้ำได้อีกต่อไป แต่เขาก็ยังดื้อดึงที่จะทำร้ายร่างกาย สาเหตุที่เขาต้องมาเป็นแบบนี้มันก็เหตุผลโง่ๆ ‘อกหัก’ สาเหตุโลกแตกที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเขาที่ทั้งหล่อและรวย เขาจัดอยู่ในประเภทเลือกได้ แต่ผู้หญิงที่เขาเลือกกลับเป็นผู้หญิงที่มีรักเดียวใจเดียวอย่างหนักแน่น สามปีแล้วที่เขาพยายามที่จะเอาชนะใจเธอแต่มันก็ล้มเหลว

ตอนนี้เหลืออีกไม่ถึงชั่วโมงสถานที่แห่งนี้ก็กำลังจะปิด ไบรอัลจึงตัดสินใจว่าเขาควรกลับในตอนนี้ แต่ เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกนี้มันมากกว่าแค่เมา ความต้องการบางอย่างมันกำลังตื่นตัว ‘เขาเจอดีเข้าแล้ว’ แม้สติจะแทบไม่เหลือแต่เรื่องเล่าที่เคยได้ยิน ‘ข่มขืน’ มันไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับผู้หญิง สายตาพยายามเพ่งมองจากที่มันคลุมเครืออยู่ไม่น้อย ซึ่งตอนนี้มันพร่าเลือนทุกอย่างรอบตัวหมุนเคว้งไปหมด เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพราะเขาไม่ได้ถูกวางยานอนหลับ โอกาสยังมี... สมองที่เบลอที่พยายามกู่ร้องบอกเขา

ไบรอัลพยายามจะควบคุมตัวเองแม้มันทำได้ยากเหลือเกิน แต่คนอย่างเขาไม่มีทางเป็นเหยื่อให้พวกสาวๆมาสร้างตราบาปน่ารังเกียจให้เด็ดขาด เสียเชิงชายอย่างเขาหมด แทนที่จะวางยาเขาทำไมถึงไม่มาทอดสะพานให้เสียดีกว่า แบบนั้่นยังมีโอกาสมากกว่าจะทำแบบนี้

“ชี้ทางไปห้องน้ำหน่อย” ไบรอัลพูดเสียงอ้อแอ้กับบาร์เทนเดอร์ ก่อนหน้านี้ที่เขาเดินไปเข้าห้องน้ำมาครั้งหนึ่งเขาเห็นปุ่มสัญญาณแจ้งเตือนภัยของระบบการรักษาความปลอดภัยของอาคารอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น แม้เขาจะรู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังถูกจับตามอง แต่โอกาสรอดของเขามีทางเดียว

ไบรอัลเดินโซซัดโซเซไปตามทิศทางที่ได้รับการชี้แนะ เขาถูกติดตามการซวนเซที่เกิดขึ้นจริงไม่ทำให้คนที่จับตามองสงสัย คนพวกนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครพวกมันคงคิดว่าเขาเป็นเพียงนักท่องเที่ยว เดี๋ยวพวกมันก็จะรู้ว่าคนอย่างเขากล้าบ้าบิ่นขนาดไหน ดวงตาที่ยังพร่าเลือนค่อยๆหลี่ลงเพื่อโฟกัสกล่องแดงตรงหน้า

กรี้งงงงงงงงงงง!!!!!!  ความวุ่นวายก่อตัวขึ้นแบบที่ไม่มีใครได้ตั้งตัวเสียงร้องเพราะความตื่นตระหนกดังไม่หยุด ไบรอัลอาศัยช่วงชุลมุนเอาตัวเองออกมาจากการถูกจับตาได้อย่างรวดเร็ว เส้นทางด้านหลังยังปลอดคนไบรอัลออกมาเป็นคนแรกเขาเดินลัดเลาะตามทางแคบเพื่อไปยังถนน เขาก็ได้แต่หวังว่าการเอาตัวรอดของเขาในคืนนี้จะไม่ทำให้ใครต้องเสียชีวิตเพราะความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนะ แต่จะบาดเจ็บกันบ้างเล็กน้อยเขาก็ขออภัยในใจเสียตอนนี้แล้วกัน 

เสียงดังอึกกะทึกค่อยๆเบาบางลง เมื่อเขาเอาตัวเองออกห่างจากที่วุ่นวายนั่ย เพราะอีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวรถหน่วยกู้ภัยคงไปถึง อากาศด้านนอกค่อนข้างเย็นสบาย เขาไม่เสียเวลาในการหารถกลับแมนชั่นเลย แม้จะเป็นยามวิกาลเมื่อละแวกนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับนักเที่ยวกลางคืน แท็กซี่มากมายต่างก็มาจอดรอรับนักเที่ยวที่กำลังจะย้ายที่ออกจากที่นี่มากมาย เพียงยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็มาจอดที่อาคารแมนชั่นย่านคนมีฐานะไม่ธรรมดาเท่านั้นที่จะมาอยู่ได้

ไบรอัลเร่งฝีเท้าเท่าที่จะไหว เพราะเขารู้สึกไม่ดีเอามากๆ บางอย่างของร่างกายมันฟ้องความเป็นตัวตนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาพุ่งตัวไปยังลิฟท์ที่ลงมาจอดส่งผู้โดยสารจากชั้นบนพอดี เขากดย้ำเพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดกว้างขึ้นและแทรกตัวเข้าไป เขากดปุ่มชั้นของตัวเองอย่างทุลักทุเล เมื่อดวงตาเขาพร่ามัวไปหมดพร้อมกับความทรมานที่แทบจะทนต่อไปไม่ไหว ร่างกายเขาชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬจากแรงกระตุ้นภายในร่างกาย ในขณะที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิดสนิท !!!! จู่ๆมันเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง ไบรอัลไม่ได้ลืมตาขึ้นมา เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีผู้โดยสารเข้ามาข้างใน แต่พระเจ้า! ช่วยให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้   เหรอไง ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ดวงตาก็ยังคงปิดไว้  เขายืนพิงผนังลิฟท์ด้านหนึ่งแนบอิงศีรษะใช้ผนังด้านนั้นเป็นที่รับศีรษะเขาไว้ไม่ให้มันทิ่มดิ่งลงสู่พื้นดิน

เอ๊ะ! แต่บางอย่าง หอม กลิ่นหอมที่ช่วยให้เขาหายใจโล่งจมูกขึ้น เพราะร่างกายเขามีกลิ่นไอนักเที่ยวติดอยู่ไม่น้อยในขณะที่ลิฟท์กำลังค่อยๆเลื่อนขึ้น ไบรอัลพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อมองต้นตอของกลิ่นหอมนั้น เขาเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมผู้ร่วมเดินทางถึงได้ช้านัก กระเป๋าเดินทางสีแดงใบใหญ่ ข้างๆมันเขาเห็นแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยเส้นผมที่ถูกดัดแปลงตามสมัยนิยมสี   บลอนด์น้ำตาลเหมือนของเขาต่างตรงที่ว่าเส้นผมเขาคือสีจากธรรมชาติตามเชื้อพันธุ์ของเขาเอง  เธอดูบอบบางมาก ถ้าเขาแค่แตะ เธอจะแตกหักไปไม่นะ ร่างบางในชุดสีเข้ม ผิวเธอขาวผ่องเนียนละเอียดเขาสังเกตจากท่อนแขนด้านหลังที่โผล่พ้นเนื้อผ้ามา เพียงแค่มองจากด้านหลังเธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักมากคนหนึ่ง และสังเกตจากที่เธอมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เธอน่าจะพึ่งย้ายเข้ามาแน่นอน ดวงตาสีหยกเสหันไปมองที่แผงปุ่มลิฟท์ โอ้! เธออยู่ชั้นเดียวกับเขา ปกติแล้วชั้นๆหนึ่งของที่นี่จะมีแค่สี่ห้องเท่านั้น มันว่างอยู่สองห้องมานานแล้ว แสดงว่าหนึ่งในห้องที่ว่างตอนนี้มีเธอคนด้านหน้าเขาเป็นเจ้าของแล้วสินะ

ร่างกายที่เป็นปัญหาอยู่แล้วเริ่มรุนแรงมากขึ้น กลิ่นกายของเธอคนนี้ที่เขาหายใจเข้าไป ทำไมมันถึงไปกระตุ้นความต้องการของเขาเท่าทวีคูณเกินกว่าที่เขาจะควบคุมตัวเองได้แล้ว เธอหอมเหลือเกิน เลือกได้ดีรสนิยมการเลือกกลิ่นน้ำหอมของเธอถูกใจเขาดีจริง

ปิ้ง! เสียงเตือนจากลิฟท์ดังเตือนเขาและเธอคนนั้น เธอขยับแล้วเขาก็ขยับเช่นกัน แต่เขาชะลอฝีเท้าของตัวเองเพื่อที่เขาจะได้อยู่หลังเธอ สมองเขามีความคิดชั่วร้ายเสียแล้ว เธอเลี้ยวไปทางซ้าย เขาเลี้ยวตามเธอไปทั้งๆที่ห้องของเขาต้องเลี้ยวไปทางขวา และเธอก็หยุดที่หน้าประตูไม้ขนาดใหญ่ เขาก็หยุดเช่นกัน ห่างจากเธอสักสี่เมตร เขาเป็นอะไรไปความยับยั้งมันหายไปไหนหมด ระยะห่างขนาดนี้ในที่โล่งกว้างทำให้เขาไม่ได้กลิ่นหอมจากเธอแล้ว ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะคลุ้มคลั่ง เพราะเหมือนว่าเธอกำลังจะหายไป