Papa's Boy [M2M]

Chapter 31

“Huy, tulala ka d’yan?” Basag ni Chester sa aking pagmumuni-muni. Kanina pa kasi ako tulala at nakatingin sa malayo.

“Ano bang kailangan mo?” Medyo naiirita kong usal dito.

Nasa paaralan ako ngayon at break time namin kaya naman ay nauwi ako sa pagtitig sa kawalan dito sa aking upuan.

“Wala naman. May problema ka ba? Share mo sa ‘kin...” Mungkahi nito sabay upo sa aking tabi.

Inirapan ko lamang ito at muli na namang napatingin sa labas ng bintana ng aming classroom.

“Suplado neto...” Sambit nito habang naka-pout pa. Naramdaman ko ang kaunting pagtatampo base sa tono ng boses nito kaya ay minabuti ko na lamang na pansinin ito.

“Ayos lang ako. Nasa’n pala sina Miko?” Napatingin ako sa kanyang gawi.

“Bumili ng pagkain sa canteen. Tinanong kita kanina kung may gusto kang pabilhin pero hindi mo ako pinansin, eh. Sigurado ka ba talagang ayos ka lang?”

Kaagad rin akong nag-iwas ng tingin. Ang totoo n’yan ay kanina pa ako may malalim na iniisip simula pagkagising ko pa lamang sa umaga. May mga bagay na nakakapagpabagabag sa aking kalooban. Hindi ako mapakali. Kung saan-saan na napupunta ang pag-iisip ko dahil sa bagay na iyon.

“Ayos lang talaga ako.” pagsisinungaling ko na lamang sabay ngiti nang pilit.

“Basta kung nagbago na ang isip mo at handa ka nang i-share iyang problema mo, I’m only one call away. Geh, punta muna ako kina Miko.”

Tinapik nito ang balikat ko at tumayo na.

“Banana milk.” Biglang nabanggit ko.

“Ha?” Nalilito naman nitong tanong.

“Gusto ko ng banana milk. Libre mo.” Sambit ko sabay ngiti.

“Ah ‘yun lang pala. Hehe.” anito sabay kamot ng ulo. “Sige, bigay ko na lang mamaya pagbalik ko.”

“‘Ge.”

Tuluyan na itong umalis. Muli akong naiwan mag-isa. Napatingin na naman ako sa labas ng bintana. Imbes na nasa mga naglalaro sa field ng paaralan ang atensyon ko ay iba ang tumatakbo sa aking utak. Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi. Katunayan ay ilang oras lamang ang tulog ko. Kung wala lang akong malalim na iniisip ay siguradong inaantok na ako ngayon. Medyo masakit rin ang katawan ko. Siguro ay dahil kulang din ako ng ilang oras na pagtulog.

Hanggang ngayon kasi ay hindi ko maitago ang aking pagkadismaya dahil sa nagawang pambibitin ni Papa sa kalagitnaan ng pagtatalik namin noong isang linggo. Tila ibang Papa ang umuwi sa aming bahay noong gabing iyon. Alam kong pagod na pagod ito sa trabaho pero sobrang laki ba ng enerhiyang nawala sa kanya sa pag-oopisina? Dinaig n’ya pa yata ang mga nagtratrabaho bilang construction worker o taga-buhat sa palengke. Anong klaseng trabaho ba ang inatasan sa kanya ng kanyang boss para umuwing bugbog ang katawan?

Sa loob nang halos isang linggo rin ay anong oras na itong umuuwi parati. Isang beses nga ay alas-tres na ng madaling araw ay wala pa rin ito sa aming bahay. Nakatulog na lamang ako at ang ending, lumiban ako sa klase kinabukasan dahil napuyat ako kakahintay sa kanya. Ang tanging nababanggit n’yang dahilan ay kinailangan n’yang mag-overtime. Pinilit ko na lamang iyon intindihin at inisip na para din naman iyon sa akin.

Tuluyan na kaming nawalan ng oras sa isa’t-isa. Katunayan ay iyong gabing sinuso ko s’ya ang huling may nangyari sa amin. Sa tuwing umuuwi s’ya ay bagsak ang kanyang katawan at diretso kaagad sa pagtulog. Tuwing umaga rin ay maaga s’yang pumapasok sa trabaho. ‘Yung tipong kakagising ko pa lamang ay nakabihis na ito at lalabas na ng bahay nang hindi man lang nagpapaalam sa akin.

Dahil doon ay mas lumakas pa ang pagdududa ko sa aking ama. Paano na lamang kung ibang trabaho pala ang tinutukoy nito? Paano kung nambababae pala ito? O kaya’y nakahanap na ito ng bagong baklang parausan? Hindi ko kakayanin. Hinding-hindi.

Labag man sa aking kalooban ay napagdesisyunan kong magsagawa ng imbestigasyon simula mamaya. Gagawa ako ng paraan upang mahuli kung sino ang dapat na mahuli. Aalamin ko kung mayroon bang kalaguyo ang aking ama.

Naputol ang aking malalim na pag-iisip nang biglang magsalita ang aming guro sa harapan. Hindi ko namalayang natapos na pala ang break time.

Kaagad akong nag-ayos ng upo at ibinaling ang atensyon sa kinaroroonan ng kakapasok ko pa lamang na guro.

“Good morning, class. Open your books on page...”

+++++

KAAGAD akong napasalampak sa kama ng aking kwarto. Kadarating ko lamang galing paaralan. Nananamlay ang buo kong katawan at mukhang kahit anong oras ay magkakatrangkaso yata ako.

Hinawakan ko ang aking leeg at nakumpirmang nagbabaga nga ako sa init.

Medyo nahihirapan man ay nagawa ko pa ring tumayo at hubarin ang suot kong polo. Lumabas ako ng aking kwarto at nagtungo sa banyo kung saan naroon ang tokador na naglalaman ng mga gamot. Hindi ako dapat magkasakit. Kailangan kong malaman kung may ginagawang milagro ang aking ama. Mahihirapan akong gawin ang aking misyon kapag nagkatrangkaso ako.

Binuksan ko na ang cabinet at kumuha ng gamot mula roon at dali-dali iyong nilunok. Hindi ko na naisipang uminom ng tubig. Napa-paranoid ako. Bawal akong trangkasuhin. Hindi pwedeng lumala ang pakiramdam ko at maging hadlang pa iyon sa nakaamba kong plano - ang pagtugis sa kalaguyo ni Papa.

Napatingin ako sa salamin at pinagmasdan ang aking sarili. Basang-basa ako ng pawis at nanginginig. Hinahabol ko rin ang aking hininga.

Hindi ko na nakikilala ang aking sarili. Tila masisiraan yata ako ng bait anumang oras.

Ilang segundo pa ay bigla na lamang akong natauhan. Naghilamos ako upang tanggalin ang namuong pawis sa aking mukha.

Muli akong napatingin sa salamin at napabuntong-hininga. Pinakalma ko muna ang aking sarili. Walang maidudulot ang pagiging sobrang paranoid ko. Kailangan ko itong harapin nang may tapang. Dapat ay handa ako sa kahit anumang magiging kalalabasan ng gagawin ko. Tutal ay pinili ko na rin ito.

Lumabas na ako ng banyo at nagtungo sa aking silid upang magbihis ng pambahay. Pagkatapos ay ginawa ko na ang aking pang araw-araw na gawain.

Nagsaing muna ako at nanood ng balita sa sala habang hinihintay iyong maluto. Ngunit dahil hindi ako masyadong makapag-focus sa panonood ay minabuti ko na lamang iyong patayin at naghanda na lamang ng mga sangkap sa lulutuin kong adobo.

Kagabi pala ay nasayang lamang ang pinaghirapan kong lutuing chopsuey. Anong oras na naman kasing umuwi si Papa at mukhang sa labas na ito kumain ng hapunan. Nagpaturo pa ako kay Lola Krusing kung paano iyon lutuin noong nasa Batangas kami. Kaya ganoon na lamang ang aking pagkadismaya nang hindi niya iyon ginalaw kaninang umaga upang gawing agahan man lang. Hindi pa naman iyon panis at kaunting pag-iinit rito ay pwedeng-pwede pang ulamin. Kaya medyo kumulo ang dugo ko nang makita ko iyon na nasa loob pa rin ng food cover. Itinapon ko na lamang iyon sa sobrang pagkadismaya.

Ngunit naisipan kong magluto pa rin ng panibagong ulam ngayong gabi. Siguro naman ngayon ay kakain na s’ya rito sa bahay. Imposible namang araw-araw na lamang s’yang hindi kakain ng hapunan dito.

Nang maluto na ang aking sinaing ay kaagad kong pinatay ang stove at lumabas ng bahay upang mamalengke. May ilang kulang pa kasi sa mga sangkap ng lulutuin ko katulad ng pamintang durog at bibili na rin ako ng karne ng manok.

Hindi ako inabot pa nang ilang minuto at kaagad ring nakauwi ng bahay bitbit ang aking mga pinamili. Malapit lang din naman mula sa aming bahay ang kalapit na palengke.

Nagsimula na akong magluto ng adobong manok. Ito ang unang putaheng natutunan kong lutuin kaya may sarili na akong bersyon ng pagluluto nito. Talaga namang puring-puri ako ng aking ama tuwing natitikman nito ang aking specialty. Sana lang ay muli niya itong matikman ngayong gabi.

Pagkatapos kong lutuin ang ulam ay naghanda na ako ng aming hapunan.

Napatingin ako sa orasan. Saktong alas-syete na ng gabi ngunit wala pa rin ito. Hindi muna ako napanghinaan ng loob. Baka ilang minuto lamang ay darating na rin iyon.

Ngunit mabilis na lumipas ang isang oras at wala pa ring dumarating na Papa. Nagsimula na lamang akong kumain nang mag-isa. Mukhang aabutan na naman ito ng hatinggabi sa pag-uwi. Anong palusot na naman kaya ang maiimbento nito? Napailing na lamang ako sa aking naisip.

Nilinis ko na ang aking pinagkainan at tinakpan ng food cover ang natirang ulam.

Naupo ako sa sala at binuksan ang TV. Malapit nang mag alas-nuwebe. Hindi ko na s’ya hihintayin pa. Ilang saglit na lang ay matutulog na rin ako. Panigurado kasing hatinggabi na naman iyon uuwi. Kailangan kong matulog nang maaga dahil may pasok pa ako bukas.

Nang mabagot na ako sa aking pinapanood sa telebisyon ay napagdesisyunan ko nang patayin iyon at tumayo upang umakyat sa aking kwarto at matulog.

Ngunit hindi pa man ako nakakaapak sa unang baitang ng hagdan ay bigla na lamang nagbukas ang pinto ng bahay.

Kaagad na bumungad si Papa hawak-hawak ang duplicate key at ang kanyang briefcase. Kitang-kitang sa mukha nito ang pagkagulat na mabilis rin namang napalitan ng pagngiti.

“Good evening, baby ko.” Sambit nito habang tinatanggal ang kanyang sapatos.

“Ang aga mo yata ngayon.” Banggit ko sa tila walang ganang tono.

“Ah... Hindi ko na kasi kailangan pang mag-overtime simula ngayong Lunes. Naawa na ang boss ko sa akin dahil ang dami kong gawain sa opisina sa nakalipas na linggo.” Tuluyan na itong pumasok at isinara ang pinto.

Napaupo ito sa sofa sabay tanggal ng pagkakabutones ng kanyang suot na dress shirt.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil sa ibinalita niyang iyon. Sobrang daming oras ang nasayang na sana’y naging oras namin para sa isa’t-isa. Tapos ngayon ay aakto lamang itong parang walang nangyari? Na ayos lang kahit isang linggo kaming halos walang pansinan?

“Kumain ka na lang. Huwag mo nang sayangin ang pinagpaguran kong lutuin kahit ngayon lang. Nasa mesa ang ulam.” Pagkasabi ko niyon ay akmang aakyat na ako nang bigla ako nitong tawagin.

“Justin!”

Napatigil ako sa gitnang parte ng hagdanan.

“Baby, may problema ba?” Kaagad itong napatayo upang lumapit sa akin.

Umakyat naman ang aking dugo dahil sa sinabi nyang iyon.

“Problema? Sa tingin mo ba walang problema? Pa, mag-iisang linggo ka lang namang anong oras nang umuuwi! Tapos maaga ka ring umaalis. Hindi mo na ako pinapansin! Hindi mo man lang ba naisip ang mararamdaman ko? Halos mabaliw na ako sa kakaisip kung may milagro ka bang ginagawa sa opisina mo!” Hindi ko na napigilan at bigla na lamang akong napaluha.

“A-anak...”

“Ayos lang naman sa ‘kin, Pa... Kung anong oras ka nang umuwi dahil sa trabaho... pero bigyan mo naman ako ng panahon! Puro ka subsob sa trabaho. To the point na pinaghihinalaan na kitang may ibang inaasikaso!”

“Justin, anak... Sinabi ko naman sa ‘yong na-promote ako sa trabaho, ‘di ba? Kaya kinailangan kong umabot ng night shift at mag-overtime. Para sa atin din naman iyon. Anong parte ba ang hindi mo naiintindihan? Ni minsan ay hindi sumagi sa isip kong pagtaksilan ka. Mahal na mahal kita, anak...”

Nagpatuloy lamang ako sa paghikbi. Hindi ko alam kung nagsasabi ba ito ng totoo.

“Ano bang pwede kong gawin para paniwalaan mo ako? Sige, sa susunod ay isasama na kita sa opisina. Pagmasdan mo ako kung paano ako nagpapakahirap para sa atin.”

“So, sinasabi mong kasalanan ko pa?”

“Bakit ba hindi ka nakakaintindi, ha?!” Pasinghal nitong sabi. Sa sobrang pagkagulat ko ay nanlaki na lamang ang aking mga mata.

“Hindi mo man lang ba naisip na pagod na pagod ako? Maaga akong nag-umpisa sa trabaho, anong oras na oh! Sa tingin mo ba hindi ako bugbog sarado ngayon?!”

Kaagad na nanginig ang aking mga tuhod. Muling bumalik ang mga alaala noong nagpunta kami sa Palawan. Sa tanang buhay ko ay isang beses pa lang akong nasigawan ni Papa. Hindi ko akalaing masusundan pa iyon.

Kaagad akong napatingin sa kanya at kitang-kita ko kung paano nangilid ang kanyang mga luha. Tumulo na rin ang mga luha ko.

“P-pa... S-sorry...” Ang nabanggit ko na lamang at kaagad s’yang nilapitan sabay haplos ng kanyang pisngi.

Nabigla ako nang yakapin rin ako nito nang mahigpit.

“Sinabi ko naman sa ‘yo, ‘di ba? Magtiwala tayo sa isa’t-isa. Hinding hindi ko magagawang pagtaksilan ka, anak.”

Muli akong napahagulgol at niyakap na rin s’ya nang mahigpit.

“Sorry, Pa. Hindi na mauulit...”

“Ayos lang ‘yun, anak. Ang importante ay wala nang bumabagabag sa isipan mo ngayon. Ako ang dapat na humingi ng sorry sa ‘yo. Nasubsob ako sa trabaho at hindi ko man lang naisip na nasasaktan ka na pala. Hayaan mo’t babawi ako. Tutal at weekend naman bukas, sa ‘yo ko lang ilalaan ang buong oras ko. 48 hours tayong magse-s*x, ayos ba ‘yun?”

Napatawa ako nang mahina at tinapik s’ya sa braso.

“Papa naman, ih... Oras mo ang kailangan ko. Hindi sex.”

“Hindi ‘yun biro. Gusto mo simulan na natin ngayon?”

Pagkasabi niya niyon ay kaagad akong may naramdaman ng parang mga paru-paro sa aking tiyan at bigla ko na lamang s’yang inundayan ng halik. Marahan at puno ng pananabik.

“Na-miss ko ‘to...” Banggit ko sa kalagitnaan ng aming mainit na halikan.

“Ako rin...” Sagot naman niya at muli na kaming nagtukaan.

Inalalayan niya ako at tuluyan akong napaupo sa sopa sabay dagan sa akin. Patuloy pa rin kami sa aming halikan. Hinubad niya ang aking suot na tshirt at ganoon rin ang aking ginawa sa suot niyang dress shirt.

Bumungad ang napakagandang katawan ng aking ama. Ilang beses ko na itong nahawakan at natikman ngunit manghang-mangha pa rin ako tuwing nakikita ko ito.

Muli n’ya akong siniil ng halik samantalang naglakbay naman ang malilikot kong kamay sa iba’t-ibang parte ng kanyang katawan.

“Huwaaahhh...” Ungol n’ya nang bigla ko na lamang pinisil ang magkabilaan n’yang u***g.

Dahil sa kanyang pagnganga ay tumulo ang kanyang laway na mabilis ko namang sinalo at sinimot.

Muli kaming naghalikan habang patuloy kong kinukurot-kurot ang kanyang kaliwa’t kanang u***g.

Nagkiskisan ang naghuhumindig naming tarugo na bagamat nasa loob pa ng kanya-kanya naming pantalon ay nagpupumiglas nang makalabas sa kulungan ng mga ito.

Bumaba ang kanyang paghalik patungo sa aking leeg. Mabilis ko naman s’yang niyakap at dinama ang sarap ng kanyang pagdila sa aking leeg patungo sa aking balikat.

Mas kinilabutan pa ako nang mas lalo pa s’yang bumaba at nakaabot na sa aking dibdib.

Napatingin siya akin sabay ngiti.

“Na-miss ko ‘to, sobra...”

“N-na-miss ka rin nyaaaaannhh aaahhh aahhh hhaaaa....”

Walang pasabi n’yang sinuso ang kaliwa kong u***g. Halos mapaliyad ako sa sarap.

“Aaahhh.... Haaaaahhhh....”

Napahawak na lamang ako sa kanyang buhok habang abala siya sa pagpapaligaya sa akin. Nanginginig ang buo kong katawan habang dinadama ang sarap ng pagchupa ng aking ama sa magkabila kong u***g.

Sanay na sanay at eksperto ang kanyang dila at bibig pagdating sa pagdede at maging sa pagdila sa bukana ng aking pwet. Ito talaga ang isa sa mga dahilan kung bakit hayok na hayok akong makatalik ang mahal kong ama. Talagang idadala ka n’ya sa ikapitong glorya gamit lamang ang kanyang dila at bibig.

“Sige lang, Paaaaahhh... Aahhhh aahhh haaaaahhh...”

Nakasabunot pa rin ako sa kanyang buhok. Ilang minuto na n’yang hinihigop ang lakas ko.

“Paaahhh... D’yan ngaaaa... Aahhh.... M-mukhang lalabasan yata akooo.... Aaahhh...”

Mas binilisan n’ya pa ang kanyang pagsuso dahil sa narinig mula sa akin. Pinatigas n’ya ang kanyang dila sabay dila nang pagkabilis-bilis sa aking kanang u***g.

“Putanginaaaahhhh.... Haaaaaaaahhh... Aaaaaahhh aaaaahhhh...”

Kaagad na sumirit ang t***d ko kahit nasa loob pa iyon ng aking salawal.

“Haaahhh... Aaahhh...”

Napaliyad na lamang ako sa sobrang sarap.

Napatingin kami sa isa’t-isa sabay ngisi.

“Ligo tayo?” Pagyayaya nito sabay buhat sa akin na tila isang bagong kasal.

“Tara...”

At muli ko s’yang siniil ng halik habang naglalakad siya patungong banyo buhat-buhat ako.

Ngayon ay papawiin namin ang matinding uhaw sa isa’t-isa. Halos isang linggo rin ang nagdaan nang wala kaming kantutan. Uubusin namin ang naipong lakas sa loob ng halos isang linggo. Sobrang saya ko ngayon na ang aking mga pangamba ay tila naglaho.