หกโมงเย็น ร่างบางบิดกายไล่ความเมื่อย หลังจากทำงานที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ เธอไม่อยากค้างงานเอาไว้ให้คนอื่นเดือดร้อน หลังจากต้องไปช่วยงานอรัญกรณ์ นิคมเดินมาหาด้วยรอยยิ้ม
“ความจริงไม่ต้องทำจนเสร็จก็ได้นะครับคุณพีช” เขาออกปาก น้ำเสียงชื่นชม
“พีชไม่อยากทิ้งงานไว้น่ะค่ะ ช่วงนี้ทุกคนก็งานล้นมือกันอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ แล้วก็ขอให้โชคดีกับการทำงาน”
“ขอบคุณมากค่ะ” เธอยิ้มรับแล้วลุกยืน “พีชกลับก่อนนะคะ”
“ครับ”
ก้าวออกมาจากห้อง ลงลิฟท์จนถึงรถยนต์ตนเอง เปิดประตูหมายเข้าด้านใน แต่ทว่าข้อมือกลับถูกคว้าไว้เสียก่อน พิชญาภาชะงักมองคนจับ
“วีร์..” เธอร้องเรียกชื่อเสียงเบา ราวกับละเมอ
“พีช... วีร์โทรหาพีช ส่งข้อความหา ทำไมไม่ต้องวีร์บ้างเลย” แววตาคนพูดหม่นลง
พิชญาภากัดริมฝีปาก บิดข้อมือออก สีหน้าแววตาเศร้า เธอไม่อยาก ทำให้ตัวเองต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้
“ขอโทษวีร์ ถ้าวีร์จะโทรหา หรือส่งข้อความ
