ใบหน้าของหลี่เหวินหลางสะบัดหันไปตามแรงตบ ไป๋ฟางเซียนจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแดงก่ำ มือของนางสั่นระริกอย่างพยายามระงับอารมณ์โกรธ
เขาดูถูกนางเกินไปแล้ว เกินไปแล้วจริง ๆ
หลี่เหวินหลางค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองไป๋ฟางเซียนช้า ๆ นัยน์ตาของเขาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ นางถึงกับกล้าตบหน้าเขา ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้ามาก่อน นางไปเอาความมั่นใจและความกล้ามาจากไหน ความไม่พอใจ ความหงุดหงิดผสมปนเปจนกลายเป็นความโกรธ สายตาเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ถูกส่งออกไปพร้อมกับเค้นเสียงถามนางว่า
“เจ้ากล้าตบข้า” ชายหนุ่มไม่ได้ตะคอกเสียงถาม แต่กลับถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งเสียจนน่ากลัว กระทั่งตงผิงและจื่อถิงที่อยู่ใกล้ ๆ ยังอดขนลุกชันไม่ได้ ทั้งสองลอบสบตากันเงียบ ๆ และด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของตนนางจึงทำท่าจะเอ่ยปาก เพียงแต่ว่า
“ตงผิงพาสาวใช้นางนี้ออกไป” แน่นอนว่าตงผิงรีบทำตามคำสั่งทันที แม้ว่าจื่อถิงจะไม่ยินยอ
