จื่อถิงเดินยิ้มกริ่มเข้าไปหาไป๋ฟางเซียนที่เรือนเหมยกุ้ย หากเข้าไปที่ห้องนอนแล้วกลับเห็นผู้เป็นนายนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับแค้นเคืองใครอยู่ก็ไม่ปาน ทว่าไม่ต้องถามก็รู้ว่าใครคือสาเหตุนี้
“คุณหนู... เป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ” จื่อถิงเอ่ยถามเสียงอ่อน มองผู้เป็นเจ้านายสาวอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกจื่อถิง ข้าแค่โมโหคน” ไปฟางเซียนหันมาตอบ แล้วก็หันไปใส่อารมณ์กับหมอนที่นางหนุนนอนเป็นประจำแทน จื่อถิงมองด้วยความอ่อนใจ ก่อนขอไปทำหน้าที่ของนาง ซึ่งไป๋ฟางเซียนก็ไม่ได้ห้ามอะไร
คล้อยหลังจื่อถิง ไป๋ฟางเซียนพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการหยิบกระดาษวาดรูปขึ้นมาเตรียมพร้อมวาดแบบชุด ทว่าไม่ว่าจะพยายามทำให้ตนเองใจเย็นเช่นไร นางก็ไม่หายโมโหบุรุษปากร้ายเสียที สุดท้ายจึงได้แต่ระบายความแค้นลงบนกระดาษเปล่า แล้วภาพที่ปรากฏในนั้นก็ทำให้นางหัวเราะจนน้ำตาไหลอย่างมีความสุข
จื่อถิงหลังจากทำงานในส่วนของตนเองเสร็จเรียบร้
