“ท่านพ่อให้คนเรียกหาข้ามีอันใดหรือเจ้าคะ” แม้นางจะไม่พอใจและอารมณ์ไม่ดีที่ถูกตาม แต่ก็รู้ว่าควรทำตัวเช่นใดกับบิดาของนางผู้นี้
“เจ้าไปไหนมา”
“ข้าหรือเจ้าคะ”
“ใช่ เจ้าไปที่ไหนมา” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่สายตาต่างไปที่มองมานั้น ทำให้โจวเฟิ่งจิ่วรู้ได้ทันทีว่าบิดากำลังไม่พอใจ
“ข้าไปร้านเฟยเจินมาเจ้าค่ะ” นางตอบออกไปตามความจริง ก่อนจะได้ยินบิดาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างระงับอารมณ์
“เจ้าไปที่นั่นทำไม”
เจอคำถามนี้โจวเฟิ่งจิ่วก็ไม่พูดสิ่งใดออกมา นางเพียงก้มหน้าเท่านั้น เสนาบดีโจวเหลียงเกาเห็นผู้เป็นบุตรสาวไม่ตอบก็ยิ่งโกรธ
“ข้าถามว่าเจ้าไปที่นั่นทำไม!” เสียงตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยวที่นางไม่เคยได้ยินดังขึ้นจนสะดุ้ง นางมองไปที่บิดาด้วยท่าทางตื่นตระหนกก็เห็นว่าบิดาของตนมองมาด้วยสายตาแววตาโกรธเคืองเช่นกันหาใช่เพียงน้ำเสียงที่โกรธไม่
“ท่านพ่อ...” นางเรียกบิดาเสียงสั่นแต่เสนาบดีโจไม่สนใจ
“ข้าบอ
