หลี่เหวินหลางก้าวเท้าเข้ามาในวงสนทนาอย่างองอาจ อกผายไหล่ผึ่งใบหน้าเชิดขึ้นเป็นองศา ความน่าเกรงขามแผ่กระจายออกมาจากตัวผู้เป็นแม่ทัพของแคว้น ทำให้ฝูงชนที่เสียงดังในคราแรกเริ่มเบาบางลง บางคนถึงกระทั่งเดินปลีกตัวออกไป หลี่เหวินหลางปรายตามองผู้คนทั้งหมดก่อนมาหยุดที่ร่างของภรรยา แล้วจึงมองโจวเฟิ่งจิ่วที่มองมาที่ตนด้วยสายตาเศร้าสร้อย ท่วงท่ากิริยาที่แสดงออกดูน่าสงสารยิ่ง เขาย่นหัวคิ้วเล็กน้อยก่อนถามขึ้นอีกครั้ง
“ว่าเช่นไร ข้าถามไยจึงไม่มีผู้ใดตอบ เกิดสิ่งใดขึ้นกัน เหตุใดคนจึงได้มากมาย มาออกันที่หน้าร้านของภรรยาข้าเช่นนี้”
คำว่าภรรยาที่ออกจากปากหลี่เหวินหลางพาให้โจวเฟิ่งจิ่วสั่นสะท้านในทรวงอก นางรู้สึกร้อนรุ่มและปวดร้าวในคราวเดียวกัน เขาพูดออกมาได้เช่นไร คำพูดที่ดูเป็นธรรมชาติเช่นนี้ไม่ทำร้ายนางเกินไปหน่อยหรือ หรือว่าเขามิเห็นว่านางยืนอยู่ตรงนี้ สองมือเล็กกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อนางก็ย
