เวลาผ่านไปไม่นาน คุณพายัพก็เริ่มฝึกทำกายภาพบำบัดบนเตียงด้วยโปรแกรมแบบเบื้องต้นได้ ท่านฟื้นตัวได้เร็วทีเดียว และสามารถนั่งได้เมื่อผ่านไปได้อีกช่วง ทั้งตัวคนไข้และญาติก็ขอหมอกลับบ้านทันที
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นรุ่งอรุณเงียบลงและพูดเท่าที่ต้องการสื่อสาร พยัคฆ์จึงปล่อยให้เธออยู่แบบนั้นเข้าใจว่าคงยังตกใจเสียขวัญอยู่บ้างจึงไม่อยากเข้าไปรบกวนใดๆ และพีรพรรณก็เงียบไปเลยเช่นเดียวกัน
แต่วันนี้พีรพรรณเข้ามาปรากฏตัวที่นี่ ร่างงดงามเดินเฉิดฉายเข้ามาในบ้านโดยมีอุ๋ยคอยหิ้วตระกล้าของฝากตามมาด้วย เด็กอุ๋ยยังคงลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่ได้ไปก่อเรื่องใดๆเอาไว้เช่นกัน ทั้งยังพูดคุยคึกคักพาพีรพรรณเข้าไปด้านใน
ในห้องโถงมีคุณพายัพที่นั่งบนรถเข็น มีรุ่งอรุณกำลังช่วยฝึกกายบริหารมือและแขน
พอจังหวะที่ท่านเงยหน้าแล้วไปเห็นพีรพรณ ท่านเกิดอาการเกร็งกระตุกใบหน้าบิดเบี้ยวแดงกล่ำด้วยโทสะขึ้นมาทันที
“ป๊า!/คุณ
