พอลงจากรถที่ขับไปส่งพี่รุ้งที่โรงเรียนมัธยมที่คุณรวิทย์มาขอให้ไปเป็นคนแนะแนวให้เด็กๆ ผมก็เดินขึ้นไปยังสำนักงานเพื่อจะเอากุญแจรถไปเก็บในนั้น พอเปิดประตูห้องเข้าไปเจอนายกำลังนั่งขมวดคิ้วมุ่นที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นายเงยหน้ามาเห็นผมแกเลยถามหน้าเครียดๆขึ้น
“ไปไหนมาแต่เช้าเดี่ยว”
ผมเอากุญแจไปแขวนแล้วตอบนายไป “ไปส่งพี่รุ้งครับนาย”
พอหันไปหานาย แกยืดตัวนั่งตรงมองจ้องเขม็งมาที่ผมเลยแถมยังถามเสียงเครียดกว่าหน้าอีกแน่ะ“ใครใช้ให้ไป”
“พี่รุ้งครับนาย”
“ทีหลังไม่ต้องยุ่ง เมียกู กูจัดการเองได้”
อ้าว! ไหงนายพูดอย่างเงี้ย ผมได้แต่คิดในใจ แล้วยิ้มทำใจดีสู้เดินเข้าไปเมียงๆมองๆ เผื่อนายมีอะไรจะใช้
“แล้วนี่นายทำอะไรครับ ให้เดี่ยวช่วยไหมครับ”
นายมีสีหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมาเลยครับ แล้วแกก็ถามเสียงอ้อมๆแอ้มๆเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ
“มึงเล่นเฟสไหมเดี่ยว”
“อ๋อ เฟสเหรอครับ เล่นครับ เดี๋ยวนี้ใครก็เ
