EP.2 คู่ปรับ

1496 Words

EP.2 คู่ปรับ Prat บีน่า มหาวิทยาลัย ภายใต้อาคารเรียนของคณะบริหารธุรกิจ มีหญิงสาว3คนและชาย1คนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ บีน่า ลูกสาวของคามิน เธอพึ่งจะวางสายจากคิริวไปเมื่อสักครู่นี้ “แกนี่ก็กวนประสาทเขาได้ดีจริงๆนะบี” เป็นเสียงของอัยด้าที่พูดขึ้น เพราะเธอได้ยินทุกคำที่เพื่อนของเธอคุยโทรศัพท์กับปลายสาย “ก็เขาตั้งใจไม่มารับฉัน! ทำอย่างกับฉันอยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับเขาอย่างนั้นแหละ! ถ้าไม่ติดเพื่อความสบายใจของดี๊กับมี๊ ฉันก็ไม่ไปอยู่บ้านป้าชาร์หรอก!” “ก็บอกว่าเดี๋ยวกูไปส่งบ้าน มึงก็ไม่ยอม” หิน พูดขึ้น เขาคือเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มที่คอยปกป้องและดูแลเพื่อนๆทุกคน “เขามีหน้าที่มารับฉัน เขาก็ต้องมาสิ” “เอาแต่ใจจริงๆเลยคุณนาย~” ธิดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ก่อนจะหันกับไปสนใจทำงานของตัวเองต่อเพื่อรอเวลากลับบ้าน ปี๊น! เวลาล่วงเลยผ่านไปราว10นาที เสียงแตรรถของใครบางคนก็ได้ดังขึ้น ฉุดให้ทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นต่างต้องมองไปที่รถคันนั้น ซึ่งเป็นรถของคิริว “เขามาแล้ว ไปสิย๊ะ!” “งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะรีบเดินตรงไปที่รถด้วยความรวดเร็ว “ทำไมลุงมารับหนูช้าจัง?” เมื่อรถแล่นออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยเธอจึงเอ่ยถามคิริวขึ้นทันที “อย่ามาเรียกฉันว่าลุง!” “ก็ลุงชอบปล่อยให้หนูรอตลอด” “ทำตัวเป็นเด็ก!” “หนูโตแล้ว!” “หึ! โตแล้วแต่ยังต้องให้ฉันคอยไปรับไปส่ง!” “ก็ป้าชาร์ให้พี่ทำนี่คะ หนูไม่ผิด!” “ใครพี่เธอ!” “ลุงก็ไม่ให้เรียก! พี่ก็ไม่ให้เรียก! จะให้เรียกอะไร ปู่หรือไงคะ อายุก็ไม่ใช่นะ.. อื้อๆ!” ไม่ทันที่จะได้พูดจบก็ถูกฝ่ามือหนาของคิริวปิดปากเอาไว้ เธอทำได้แค่ส่งเสียงร้องในลำคอออกมาและพยายามที่จะดึงมือของเขาออก “หุบปาก! ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ ฉันรำคาญ!” “…” เมื่อเถูกคิริวตะโกนใส่หน้าทำให้เธอต้องนิ่งเงียบทันที คิริวจึงดึงมือออกจากปากของเธอก่อนจะหันไปสั่งนิ๊กมือขวาของตนที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่ “แวะส่งกูที่คอนโด” “ครับนาย” เมื่อนิ๊กได้รับคำสั่งเช่นนั้นเขาจึงเปลี่ยนเส้นทางไปส่งนายของตัวเองที่คอนโดก่อน แล้วค่อยขับไปส่งบีน่าที่บ้านของโรมัน เมื่อเด็กสาวกลับมาถึงบ้านของโรมันเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที นิ๊กทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเหมือนทุกครั้ง เพราะทั้งสองไม่ได้มีปากเสียงกันแค่ครั้งนี้ แต่มีปากเสียงกันมาตั้งแต่วันแรกที่เด็กสาวย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว “กลับมาแล้วเหรอลูก” “สวัสดีค่ะป้าชาร์~” ถึงแม้ว่าเด็กสาวจะรู้สึกไม่ประสบอารมณ์มากสักแค่ไหน เธอก็ไม่ลืมที่จะทำความเคารพผู้ใหญ่ในบ้าน “เป็นอะไรล่ะเรา ทะเลาะกับพี่ริวมาอีกแล้วเหรอ” “ค่ะ~” “อย่าไปถือสาพี่เขาเลยนะ ตาริวก็ปากร้ายไปงั้นแหละ จริงๆ ก็คงจะเป็นห่วงและรักน้องสาวอย่างเราไม่น้อย” “ค่ะ~” เด็กสาวเออ ออ ไปอย่างไม่คิดอะไรเพื่อที่ชาร์ลอคต์จะได้ไม่ต้องเอ่ยถามอะไรต่อ ในขณะเดียวกันก็มีใครบางคนกำลังเดินลงมาจากบันไดชั้นสอง ซึ่งเขาคนนั้นคือคิรันน้องชายฝาแฝดของคิริว “สวัสดีค่ะพี่รัน” “…” ด้วยความที่คิรันมีบุคลิกเป็นคนเงียบนิ่งและสุขุมไม่ต่างจากพี่ชาย เขาจึงไม่เอ่ยทักทายเด็กสาวกลับไปแต่เดินตรงไปหามารดาของตัวเองแทน “จะไปไหนอีกคนล่ะตารัน” “สนามครับ” “งั้นไปเถอะ ขับรถดีๆล่ะ” “ครับ” คิรันหันมาสบตากับเด็กสาวอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ ทำให้เด็กสาวต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะรีบขอตัวขึ้นห้องนอนของตนเอง “คนพี่ก็ปากร้าย! คนน้องก็ไม่พูดด้วย! อยู่ยากจริงๆเรา เฮ้อ~” เธอบ่นออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่ายก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาบิดาของตัวเองด้วยความคิดถึง “สวัสดีค่ะแด๊ดดี๊~ มามี๊เป็นยังไงบ้างคะ~” “วันนี้มี๊เราดีขึ้นเยอะเลย อีกไม่นานก็คงจะได้กลับไปหาหนูแล้ว” “จริงเหรอคะ คิดถึงมี๊กับดี๊จัง~” “เป็นอะไรหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ~ แค่เหนื่อยๆ อยากกอดมี๊กับดี๊เฉยๆ ~” “ดี๊กับมี๊ก็คิดถึงหนูนะ ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของดี๊” “ค่ะ หนูไม่ทำให้ดี๊ผิดหวังแน่นอนค่ะ~” “ดีมากค่ะ” “งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” “ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะตัวแสบ” “รับทราบค่ะ” ตู๊ดดดดดๆ เมื่อสายตัดไปบีน่าจึงทิ้งร่างของตัวเองนอนลงบนเตียง พร้อมกับหลับตาลงก่อนจะทำให้เธอนั้นเผลอหลับไปในชุดนักศึกษาตลอดทั้งคืน เช้าวันใหม่ เช้านี้เมื่อบีน่าแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเสร็จแล้วเธอจึงรีบลงมาชั้นล่างเพื่อมาทานอาหารเช้าก่อนจะไปมหาวิทยาลัย “อรุณสวัสดิ์ค่ะลุงโรป้าชาร์” “อรุณสวัสดิ์จ้ะ เมื่อคืนป้าไม่เห็นหนูลงมาทานข้าว เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” “ไม่เห็นต้องสนใจเลยครับ” เป็นเสียงของคิริวที่ดังขึ้น เขากำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารกับคิรันน้องชายฝาแฝด “พูดอะไรไอ้ลูกคนนี้” “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่รัน” “อืม” “มาๆ ทานข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไปทำงานสายกันพอดี” โรมันที่เอ่ยสั่งขึ้น หลังจากนั้นทุกคนจึงเริ่มทานอาหารเช้ากัน เมื่อทุกคนทานอาหารกันเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาต่างคนต่างต้องไปทำงานของตัวเอง บีน่าจะต้องไปกับรถของคิริวเช่นเดิม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยากไปกับเขานักก็ตาม “หนูไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” บีน่าทำความเคารพโรมันและชาร์ลอตค์ก่อนที่เธอนั้นจะรีบเดินตามคิริวออกไปขึ้นรถ ทำให้ชาร์ลอคต์ที่เห็นเช่นนั้นต้องส่ายหัวพร้อมกับบ่นลูกชายของตัวเองขึ้น “ตาริวเนี้ย ได้นิสัยเฮียมาเต็มๆ! ปากร้ายกับน้องได้ตลอดเวลา!” “อ่าว ไหงเป็นเฮียที่ผิดล่ะ” “ก็มันจริง!” “ผมไปทำงานก่อนนะครับ” ในขณะเดียวกันคิรันก็ได้พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถของตัวเอง “ลูกชายบ้านนี้ทำมี๊ปวดหัวจริงๆ!” หน้ามหาวิทยาลัย “ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” เมื่อรถมาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยเด็กสาวก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณคิริวและลงจากรถทันที “บีน่า!” ในขณะเดียวกันเสียงของอัยด้าก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาเธอ “สวัสดีค่ะคุณอัยด้า~” “สวัสดีค่ะคุณบีน่า~” “5555 ปะ เข้ามหาลัยกัน ป่านนี้ธิดากับอีหินน่าจะมาแล้วแหละ” “ไปๆ” หลังจากนั้นทั้งสองจึงพากันเดินเข้ามาในรั้วมหาลัยทันทีและตรงไปที่โต๊ะประจำของทั้งสอง Prat คิรัน คาสิโน หลังจากที่มาเฟียหนุ่มได้แวะส่งเด็กสาวเรียบร้อยแล้ว เขาจึงมุ่งหน้าตรงมาที่กาสิโนทันที “นายครับ” “อืม” “คืนนี้จะมีของล็อตใหม่มาส่งที่โกดังหลังสนามแข่งนะครับ” “อืม เคลียร์ตำรวจด้วย” “ครับนาย” “เย็นนี้มึงไปรับยัยเด็กนั่นด้วย” “ได้ครับนาย” เมื่อนิ๊กพูดจบเขานั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที ตอนนี้ภายในห้องจึงมีแค่เพียงมาเฟียหนุ่มเท่านั้นที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ ซึ่งในขณะที่เขากำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่นั้นจู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ได้มีแจ้งเตือนดังขึ้น ติ๊ง! คาเลนส์ได้ส่งข้อความถึงคุณ เมื่อมาเฟียหนุ่มเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเองที่ส่งข้อความมา เขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดดูข้อความพร้อมกับสูบบุหรี่ไปพลางๆ คาเลนส์ : คืนนี้ให้พวกกูไปกี่โมง คลืดดดด คลืดดดด ทันทีที่มาเฟียหนุ่มกดอ่านข้อความสายของคาเลนส์ก็โทรเข้ามา ทำให้เขาต้องกดรับอย่าเลี่ยงไม่ได้ “ว่า” “ตอบช้า ให้กูไปกี่โมง” “สามทุ่ม” “เออ” ตู๊ดดดดๆ ปากแซ่บทั้งคู่5555 ฝากกดหัวใจ+คอมเมนท์ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าค้าบบ??? รีไรท์เมื่อ 7/9/66

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more