Dışarıdaki mermi sesleri daha da azalırken ben tamamen çaresiz kalmıştım bu adamlara karşı.
Onun eline düşmektense kendimi öldürürdüm daha iyi, böylece istediği şeyi tam anlamıyla elde etmiş olamazdı.
Bu düşünceyle silahı alnıma dayadım, yolun sonuna gelmiştim galiba, ve kurtuluş yolu yoktu.
Çaresizce onların adım seslerini dinliyordum, bir şey olsun da gelemesinler istedim.
"Ölüm seni çağırıyor Aytaç, seni çağırma sesini sen de duyuyor musun?"
Bu adamı öldürmek için gelmiştim buraya, ama tek bir hesap edememe yüzünden bu hale gelmiştim.
"Ölümün kimi çağırdığını az sonra göreceğiz, sen sadece beklemede kal!"
Tam bunu dediğin sırada deponun kapısı açıldı, onlara döndüğüm esnada karşımda Samet Akgün'ün adamlarını görmeyi beklerken kendi adamlarımı gördüm.
Bunu görmek beni heyecanland
