Elime kalem aldım tüm duygularımı ifade etmek için, ama içimde duygu bile kalmamıştı sanki.
Herşey bitmişti benim için, ve buradan gittiğim zaman ben de bitecektim.
Aytaç şimdilik benim yanımdaydı, ama yakında onu terk edip gidecektim!
Bu düşünce beni paramparça ediyordu her defasında, mecburiyet insana her şeyi yaptırıyordu ama.
Mecburdum işte, onu tamamen bırakıp gitmeye mecburdum!
Elim titriyordu, kalemi tutmayı bile beceremiyordum bir türlü.
Gözlerimden yaşlar akarken kendime engel olmaya çalışıyordum ağlamamak için, ama başaramıyordum.
Son iki günde öyle yoğun duygular yaşıyordum ki tarifi yoktu, ben neden böyle perişan bir haldeydim?
Cevabını ben de bilmiyordum, bildiğim tek şey çok acı çektiğimdi.
Daha fazla kendime böyle eziyet çektirmemeliydim, özellikle karnımda Aytaç
