“Look, ayaw po namin ng gulo. Kung… kung may nagawa man ang kaibigan ko, pasensya na po. Ako na po ang humihingi ng pasensya. Hindi naman niya sinasadya,” malumanay na saad ko sa mga hindi kilalang babae.
Umaasa ako na madadaan pa ito sa mahinahon na pag-uusap. Kung may iiwasan man ako sa bago kong school, iyon ay ang mapaaway. Kota na ako rito sa dati kong university. Sana naman dito ay pagpahingahin nila ako.
“Ano ka ba, best friend? Bakit ikaw ang nagso-sorry? At saka wala akong ginagawang kasalanan sa kanila. Ni hindi ko nga kilala ang mga pangit na ‘yan! Mga inggiterang froglet na hindi na lang manahimik!” sabi ng aking katabi na talagang ipinarinig pa sa mga kasama namin.
Mariin kong naipikit ang aking mga mata. Ugh, why does she need to tell that? Hindi siya nakakatulong.
“Hey…”
