ภวินท์มองเวลาที่หน้าปัดนาฬิกาหรูของตัวเอง แล้วก็ถอนใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“ป่านนี้คนดีของคุณพ่อยังไม่กลับมาอีกนะครับ ไม่รู้จักเวลาเอาเสียเลย”
“คุณวัลส่งข้อความมาบอกพ่อแล้วว่าอีกห้านาทีจะถึงบ้านแล้ว” เจ้าสัวภวัตที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องโถงตอบลูกชายที่กำลังนั่งกระฟัดกระเฟียดอย่างใจเย็น
“หายไปทั้งวัน กลับเอาตอนจะถึงเวลาไปงานเลี้ยง”
“พ่อเป็นคนสั่งให้คุณวัลพาหนูบัวไปเสริมสวยเองแหละ”
ภวินท์มองหน้าบิดา ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา
“เอาบัวรินไปเสริมสวย? คุณพ่อแน่ใจหรือครับว่าจะสวยขึ้นน่ะ”
“หนูบัวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แกก็เห็นไม่ใช่เหรอ ถ้าแต่งหน้าทำผมอีกหน่อย ขี้คร้านจะสวยขึ้นจนแกจำไม่ได้เลยล่ะ”
ภวินท์แทบลำลักน้ำลายตัวเอง ก่อนจะแย้งบิดา
“ต่อให้ถมเครื่องสำอางสักแค่ไหน แต่ความเชยมันเกาะแน่นเกินกว่าจะงัดจะแงะออกแล้วล่ะครับคุณพ่อ”
“ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวแกจะตะลึงในความสวยของหนูบัว”
ภวินท์ส่ายหน้าไปมา
