Damien’s Retribution

Chapter 2

“Don’t you think I’ll get tired of torturing you?!” Singhal ni Damien Axel Ambrose habang pinapahirapan ang taong isa sa naging dahilan kung bakit gabi-gabi siyang binabangungot.

It’s been seven years already but Damien at the age of thirty-two can’t still move on from the past that made him forget everything he’d been through with his brothers.

Apat na taon ang makalipas nang patawarin siya ng mga ito sa nangyari noon na siyang naging dahilan ng pagkawatak niya sa mga kaibigan na itinuturing niyang mga kapatid.

Pitong-taon na rin nang mangyari ang hindi niya inaasahang wawasak sa kanyang mundo. Bakit ngayon tila masakit pa rin ito?

Masakit pa rin na kahit na anong gawin niyang pilit na pagmo-move-on ay hindi pa din nangyayari.

Pitong-taon ngunit, ang taong ito na dati niyang pinagkakatiwalaang tauhan ay hindi pa rin nagsasalita. Alam ni Damien na hindi ito nag-iisa, alam niyang may malaking tao pa sa likod nito.

Naubos na ni Damien ang mga daliri sa paa ng gago ngunit, hindi pa din ito nagsasalita. Napunta nalang sa daliri sa paa nito si Damien ngunit, heto pa din tila mas ini-enjoy yata nito ang pag-torture rito ni Damien.

Everyone deserves to live but this person isn’t. Hindi ito pwedeng mabuhay dahil baka mas lalo lang nitong dumihan ang madumi ng lipunan ng Pilipinas.

As much as Damien wants to go back to his country, he can’t.

He promised something to someone, he can’t go back until he fulfills that promise. Pabalik-balik lang ang nangyayari sa kanya. Paroon at parito lang lang siya ng Pilipinas at sa Amerika.

Although, he loves Philippines but still he misses America. This blue-eyed monster loves America and Philippines so much. May mga kultura na ring na-adapt ang Amerikanong hilaw na ito.

Matatas na rin itong magsalita ng tagalog at makapagluto ng mga pagkaing pinoy na gustung-gusto ng mga pamangkin niya. Walang underboss si Damien dahil natatakot siya na maaring mangyari ang nangyari noon pero dahil sa mga kapatid niya heto ngayon nakabuntot si Leon at Jask sa kanya.

In order to fulfill his promises, he needs trusted persons to do some jobs for him. At ang dalawang ito ang ibinigay sa kanya ni Hellion na pinagtibay naman ng dalawa niya pang mga kapatid.

Mamatay man ang dalawa kahit na parang may mga sira ang mga utak nila hinding-hindi nila pababayaan ang trabahong ibinigay sa kanila ayon na rin sa tatlo niyang mga kapatid.

Sa tuwing naririto si Damien sa silid na ito bumabalik ang mga nakaraang dapat niyang kinalimutan na pero hinding-hindi pa rin ito mabuburang basta-basta.

“Ito Ambrose! Gamitin mo.” Binigyan ni Leon si Damien ng martilyo.

Pare-parehas yatang mag-isip ang tatlong ito na nasa loob ng silid. Damien maybe has lots of men but he can’t trust some of them.

Kahit pa dumaan sila sa kung anu-anong mga pagsubok hindi niya pa din hahayaan ang mga ito na makakuha ng mga pribadong impormasyon sa kanila.

Tama na ang alam nilang mga kaunting bagay kaysa ang magtiwala gayong natatapatan naman ang iba sa kanila ng pera.

Napailing si Jask sa ginawa ni Leon. Ilang taon na nga ang nakalipas pero heto parang timang pa din kapag may tino-torture. Napataas lang ng kilay si Damien ngunit, kinuha pa din ang martilyo sa lalaki.

Nature na nila ang masiyahan sa pag-to-torture dahil doon mas madami kang nalalaman sa taong pinarurusahan. Hindi pa din kasi natuto ang taong nasa harapan ni Damien mas gusto nitong mas lalong nasasaktan.

Malakas na hampas ang sunod na narinig sa loob ng silid. Napahiyaw ang dating tauhan ni Damien. Napahiyaw ito sa sakit na siyang umaalingawngaw sa loob ng Ambrose Estate.

Mula nang nanatili siya sa Pilipinas ang estate sa Amerika ay ginawa niya nalang bahay-bakasyunan.

Wala nang tumitira roon dahil na rin sila Hellion nalang ang natitira niyang mga kamag-anak. That’s why when they felt he betrayed them Damien felt lonely. Dahil doon mas naging malupit at mas naging walang puso siya.

Wala siyang pinakikinggan maliban nalang sa iilang taong hindi man niya kadugo pero pamilya naman ang turing sa kanya. Nangingitim na ang balat ng dating tauhan ni Damien ang balat nito ay halos matanggal na sa laman nito mula sa ilang ulit na pagpahirap ni Damien rito.

Hindi tumigil si Damien sa pagpukpok sa paa ng dating tauhan kahit ilang hiyaw o sigaw ang ginawa nito hindi pa din nasiyahan si Damien.

Iba ang gusto niya, ibang-iba na kahit patayin niya yata ang tauhang nasa harapan ay hindi siya masisiyahan.

He wanted more, he wanted something that has been late for seven years. He wanted justice but it’s still in the process.

Mahaba-haba pa ang bagay na nais niya para sa hustisyang nais niyang makuha.

Hindi pa mangyayari iyon hangga’t wala pang nagbabayad. Ang taong nasa harapan niya ay hindi pa sapat at hindi pa ito ang kailangan niya.

“I won’t stop! I won’t!” Sigaw ni Damien.

Ang galit sa puso niya ay nag-uumapaw na kahit ang dalawang nasa likod niya ay hindi nila mapipigilan si Damien.

His heart is full of hatred and pain. Hindi ito basta-bastang maalis lang sa isang simpleng pagkamatay ng taong nasa harapan nito.

Ramdam ang galit ni Damien sa buong silid ng basement. Iisang tao lamang ang narito na pinapahirapan ng binata dahil espesyal ang taong ito na hindi niya sinasama sa ibang mga pinapahirapan niya.

Ito ang taong tino-torture ni Damien ng paulit-ulit na hindi niya titigilan hangga’t hindi ito nagsasalita.

Pitong taon na pero tikom pa din ang bibig nito. Ang gago alam yata nito na kailangan pa ito ni Damien pero dahil andyan si Leon at Jask.

Hindi na niya kailangan ang lalaki. Wala na siyang pakialam kahit pa bumalik siya sa zero. Atleast mam lang sa pagkawala ng isa ay mababawasan ang galit niya kahit papano. He stared at his ex-right-hand man and spit at him.

“You’ll die today Kant, I don’t need your silence anymore.” Damien spat.

Damien pulled his gun and pressed the trigger. He pointed on his ex-men’s head. He saw how the man sweats and gulped while his body trembled with fear.

Akala nito yata ay patatagalin pa ni Damien ang buhay niro gayong husto na ang pitong taon na pagpapakapagod ni Damien para makuha ang sagot na nais niya.

“I give you the chance, fucker! But, you’ve messed with me for seven years! Seven f*****g years!” Sigaw niya nang nanginginig sa galit.

No matter how long you’ve know someone there will always be a turning point that he/she will betray your trust. No matters how long you’ve know someone there will always be a time he/she exchange the friendship you’ve been through for money and fame. It was human nature.

Ang masilaw sa mga ganoong bagay ay isa sa mga natural na ugali ng mga tao may ibang hindi pero mostly oo. Damien saw how Kant’s lips trembled.

Nanginginig ito at tila may nais na ibuka ang bibig, inantay ito ni Damien ngunit, sa huling pagkakataon nabigo siya sa isang traydor na dating tauhan at kaibihan.

“You disappoint me for the hundred times, Kant! Now, see you in hell.” Damien pulled the trigger of his gun.

Three shots of gun echoed in the whole room. Hindi ito rinig sa labas dahil na rin soundproof ang loob nito.

Tatlong tama ng baril sa ulo ang natamo nito mula kay Damien na tinitigan ang katawan nitong nakahamba sa sahig. Kitang-kita kung paano ito maghingalo at nakasambit pa ng ilang letra na para kay Damien.

“A.G.F.” Tatlong initials ang ibinigay nito kay Damien.

Ambrose smirked and shrugged. Sana pala ay matagal na niyang ginawa ang bagay na iyon at sana ay noon palang matagal na siyang nakakuha ng mga clue mula sa inutil na iyon.

“Iyon lang pala ang kailangan mong gawin, Ambrose. Pinahirapan ka pa ng walanghiya,” asar ni Leon at sinipa pa ang bangkay sa harapan niya.

“Tss! It’s useless fucker, let the man rest in hell. We should do our job now and find who f*****g own the A.G.F. initials.” Leon rolled her eyes at his friend and nodded.

Nakatingin lang sa kanila si Damien at sinusuri kung ano ang mahihita niya sa dalawa. Well, he’s pretty impress. He likes what he saw and he’s agreed with it. Tama ang mga kapatid niya sa mga walangyang ito.

They may be idiots but they are useful.

Gumagalaw ang mga ito sa instinct nila.

Nag-aapiran pa ang dalawa nang tumikhim si Damien. Sumenyas siyang lalabas na. Hindi na niya nantay pa na makasagot ang dalawa.

Napailing nalang si Leon at Jask. Ngayon pa ba sila magtataka gayong ang apat ay talagang walang modo kapag silang dalawa ang kausap?

Hindi na iyon kataka-taka dahil mula kay Hellion, kay Alejandro, kay Lorenzo at papunta kay Damien, pare-parehas sila ng mga ugali pwera nalang yata kay Lorenzo na nasa loob ang kulo.

Sumunod na sila sa Boss nila sa ngayon at iniwan nila ang bangkay sa loob ng basement na parang hindi ito nag-e-exist roon. Poor soul. Damien walked like he owns everything and everyone.

Damien raised his brows when he saw someone on his living room waiting impatiently at him.

“What are you doing here, Gianfranco?” Tanong niya sa bata. The boy snapped his attention at Damien and shrugged.

“Mama and Papa are doing something nasty again, I don’t want to hear it.” Tila wala lang na sabi nito kay Damien.

Nagpipigil naman ng tawa si Leon sa likuran ni Damien. Damien rolled his eyes and scoffed at the boy.

“Tell me honestly, Gianfranco. I know you are not here because of that,” aniya sa bata na nakanguso na ngayon. Bumaba ito mula sa sofa at lumapit kay Damien.

“I’m here for training, okay? Papa said, you’ll gonna teach me everything I want to know.” Napa-facepalm nalang si Damien at kinuha ang kamay ng bata.

“Come here, iuuwi na kita sa inyo.” Lokong Lorenzo, nais pa yatang dito iwan ang anak para lang makapag-goodtime sa asawa.

Damien has lots of problem. Sana sa iba nito, iniwan si Gianfranco.

Delikado pa ang buhay niya pati na ang mga taong dumedepende sa kanya ngayon. He can’t risk Gianfranco’s life right now.

Siguradong kapag nangyari iyon tuluyan nang mapuputol ang koneksyon niya sa mga itinuturing na pamilya.

For now, he will just hunt the main villain of this story first and bury that person into the deepest f*****g hell!