Kabanata 10
814 Words
TODAY is the last morning breakfast with Mama and Papa.
Mamayang gabi na ang lipad nila. Dalawang araw rin akong hindi sumabay sa kanila dahil nagtatampo pa ako. Pero ngayon, hindi ko nga naman matiis ang mga magulang ko.
I fixed myself nicely and wore my white summer dress. Maaga akong nagising at naligo.
.
"Good morning, Ma, Pa." Halik ko sa kanila at naupo na ako sa pwesto ko.
"Mabuti naman at sumabay ka rin, hija. Akala ko kasi hindi ka sasabay sa amin ng Ama mo. E, lilipad na kami mamaya pa Mazaro," si Mama.
"I'm sorry, Ma, Pa. I just got carried away last time," tipid na tugon ko at yuko na.
"Let's forget it about it, hija. Mabuti nga iyon, dahil nalaman mo nang maaga kung anong klaseng tao talaga si Francisco. I am happy that he's out on your life now," si Papa na nakangiti pa.
I nodded and didn't say anymore. Tahimik na akong kumain sa cereal ko. I even looked beside me, at mukhang may kulang 'ata sa araw na ito. Wala rito si Lorenzo.
"Wala si Lorenzo ngayon. May ginagawang importante sa kompanya. Your Papa turn over most of the job in the company," ngiti ni Mama.
Nawala agad ang ngiti sa labi ko at tumaas na ang kilay ko ngayon.
"Do you trust him?"
"Of course, hija. As I have told you before, si Lorenzo lang ang kaisa-isang tao na pwedeng pagkatiwalaan ko," buong boses ni Papa.
Bumuntong-hininga na ako. I am not happy about this.
"I can't trust him, Papa! Hindi ko alam, but you better not put all your trust to him. He's a stranger, Papa. Parang ang bilis mo naman na magtiwala sa kanya?" sarkastikong saad ko.
"He's not a stranger, Penelope. Ilang beses ba natin na pagtalunan ito? He's your fiancé and I will only approve him as your husband-to-be!"
Natahimik na ako at uminit na ang tainga ko. Deep inside me is like a volcano and I am ready to erupt any moment.
"Penelope," si Mama at tipid na akong ngumiti sa kanya.
"Anak give him a chance. Kilalanin mo muna siya. He can help you, anak," lambing na tugon ni Mama.
I nodded sarcastically. Wala na ang ngiti sa labi ko at napalitan na ng galit ito. I want to scream but I cannot do it. Ngayong araw ang huling araw na makakasama ko ang mga magulang ko. After this, I won't see them again for three or more months. Kaya magpipigil muna ako ngayon.
"Three months, Penelope. Three months," si Papa.
"I'm giving you three months to get better and find your memory back in time. Kapag hindi ay ako na mismo ang magsasabi sa 'yo ng totoo."
"Alfredo," si Mama sa kanya.
Lumiwanag na ang mukha ko at pekeng ngumiti kay Papa.
"Fine. I will accept that, Papa. At kapag napatunayan ko na walang kwenta ang Lorenzo na iyan ay ibibigay niyo sa akin ang kalayaan ko. I am not gonna marry him!" titig ko.
Nagtitigan kami ni Papa at halata ang galit sa titig niya.
"You are long time overdue, Penelope. Kahit kailan hindi nakakulong ang kalayaan mo," tigas na tugon ni Papa.
Nahinto ako at mas humigpit ang hawak ko sa baso. I was about to say something but Lorenzo showed up!
"Hello everyone! I'm sorry I am late. Sinubukan ko talagang humabol, Tiyo, Tiya."
Humalik agad siya kay Mama at yumakap kay Papa. Inis at galit ko siyang tinitigan ngayon.
Nag-aapoy ang titig ko sa kanya nang mapako ang paningin nang mga mata niya sa akin.
"Good morning, love." Lawak na ngiti niya at halik sa pisnig ko.
"Roses for you."
Tatlong piraso na rosas ang binigay niya at kulay pula ito. Napatitig lang ako nito at taimtim na tinitigan siya.
"Oh, someone's not happy today," ngisi niya.
Nilapag niya lang ito sa tabi ng plato ko at naupo na sa tabi ko. Napatitig na tuloy ako ngayon sa tatlong pirasong rosas na bigay niya.
"Have fun in Mazaro, Tiyo, Tiya," si Lorenzo sa kanila, at kumain na agad siya.
"I thought you were not going to join us today, hijo. You are really fast and so organized, anak. That's what I love about you," ngiti ni Papa sa kanya.
"Saan pa ba ako magmamana?" Bahagyang tawa ni Lorenzo at taas kilay ko na.
"Alagaan mo si Penelope, Lorenzo hijo," si Mama sa kanya.
"Ako ang bahala, Tiya." Kindat niya kay Mama at napangiwi na ako. Nagtagpo kasi ang mga mata namin dalawa at pinaikot ko lang din ang mga mata ko.
"Don't worry. I got her and I won't let go," si Lorenzo sa mga magulang ko.
I bit my inside cheek and shook my head.
Tatlong buwan. Let's see?
Sa tatlong buwan na iyon ay sisiguradugin ko na ibabalik ko si Lorenzo sa mundo niya na hindi ako kasama.
.
C.M. LOUDEN
- Writer
