You're my baby. ตื้อรักลุงจอมโหด

ภิณ ทอตะวัน ลูกสาวคนเล็กของภูกับเอรินในวัย 12 ปี มาเที่ยวสนามแข่งของธาม ดูการซ้อมแข่งรถกับพี่ๆ น้องๆ ภิณเดินมาเข้าห้องน้ำกับฟ้าใส หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จจึงออกมายืนรอฟ้าใสด้านนอก ยืนมองไปยังพิทสตอปของทีมนักแข่งรถ มองการทำงานของทุกคนด้วยความตื่นตาตื่นใจ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอเดินเข้าไปใกล้ทีละนิด มารู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในพิทสตอปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "ลุงทำอะไร" ภิณถามด้วยความอยากรู้ พร้อมทั้งยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปใกล้ "เฮ้ย! ใครปล่อยเด็กนี่เข้ามาวะ" รัณย์ อารัณย์ นักแข่งรถยนต์ทางเรียบ เขายังเป็นเจ้าของสนามแข่งรถ และมีธุรกิจจิวเวลรี่ วัย 22 ปี หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยแคนาดา เงยหน้าออกจากห้องเครื่องของรถที่ใช้แข่ง ร้องตกใจที่มีเด็กผู้หญิงมายืนอยู่ข้างๆ "ภิณไม่เด็กแล้วนะ ภิณอายุสิบสองแล้ว ว่าแต่ลุงทำอะไรเหรอคะ" ภิณยื่นหน้ายื่นตาเดินเข้าไปใกล้รถของรัณย์ยิ่งขึ้น "ออกไป ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ นี่ไอ้ธามมันปล่อยให้เด็กเข้ามาได้ยังไงวะ เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้เสือกมาจัดแข่ง" "ภิณเป็นน้องพี่บัว พี่บัวเป็นแฟนพี่ธาม ทำไมภิณจะมาไม่ได้ แล้วภิณบอกแล้วว่าภิณไม่ใช่เด็ก" เสียงใสไม่ค่อยพอใจนักที่เขาชอบว่าเธอเป็นเด็ก "ตัวกระเปี๊ยกบอกไม่ใช่เด็ก กลับบ้านไปกินนมแม่ไป อย่ามาเกะกะ" คนตัวสูงว่าเสียงขุ่น "ทำไมลุงพูดไม่รู้เรื่อง" ใบหน้าจิ้มลิ้มมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ยอม "ลุงเหรอ?" รัณย์เท้าเอวมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจในสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขา ตอนแรกก็ได้ยินไม่ถนัด แต่ตอนนี้ชัดเต็มสองหู "รัณย์ระวัง!!!" ขณะที่กำลังส่งสายตาฟาดฟันกับเด็กสาวตรงหน้า ทีมงานส่งเสียงเตือนเมื่อเห็นประกายไฟจากรถที่ใช้แข่งของเขา ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ตู้ม!! "ฮือๆ ภิณเจ็บ ลุงลุกสิ เลือด! ลุงๆ ลุงตายแล้วเหรอ ลุง!!" ภิณร้องไห้ด้วยความเจ็บระบม โดยมีรัณย์นอนทาบทับอยู่บนตัว มือหนารองศีรษะเล็กไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้น ก่อนที่หยาดเลือดจะหยดใส่ใบหน้าของเธอ "ใครเป็นลุง มันเรื่องเชี้ยไรวะเนี่ย" รัณย์ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น ทีมงานรีบเข้ามาช่วยพยุงเขากับภิณ จากการที่รัณย์เอาตัวกำบังปกป้องภิณไว้จากแรงระเบิดเขาได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล "คุณพ่อขา พรุ่งนี้คุณพ่อพาภิณไปหาพี่ฟ้าใสที่โรงพยาบาลนะคะ แล้วคุณพ่อก็พาภิณไปเยี่ยมลุงด้วยนะ ภิณจะเอาของไปให้ลุงเป็นการขอบคุณที่ลุงปกป้องภิณ" ภิณขอร้องคนเป็นพ่อเมื่อกลับมาถึงบ้าน และภีมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ฟัง สร้างความตกใจให้แก่ทั้งคู่เป็นอย่างมาก "แต่คนนี้เป็นคนไม่ดีไม่ใช่เหรอคะ คุณแม่ว่าภิณอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ" เอรินเอ่ยกับลูกสาว "พี่ภีมบอกคุณพ่อกับคุณแม่เหรอคะว่าลุงเป็นคนไม่ดี" ภิณหันไปถามพี่ชาย "ก็เขาไม่ดีจริงๆ พี่ได้ยินพี่บัว พี่ธาม พี่ธันน์ พี่เรน พี่โซนคุยกันถึงผู้ชายคนนี้ว่าชอบเล่นนอกเกม แล้วก็ทำมาหลายครั้งแล้วด้วย และครั้งนี้ก็อาจจะเป็นฝีมือของเขา ภิณเองก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ" ภีมอธิบายให้น้องสาวฟัง "ถ้าลุงเป็นคนไม่ดีแล้วลุงจะเอาตัวมาปกป้องภิณทำไม ลุงเขาปกป้องภิณจริงๆ นะคะคุณแม่ จริงๆ นะคะคุณพ่อ" ภิณให้เหตุผลกับพี่ชาย ก่อนจะหันมาหาคนเป็นพ่อเป็นแม่ "ภิณจะไว้ใจคนทุกคนไม่ได้นะคะ ถ้าเขาเป็นคนไม่ดีจริงๆ ภิณเองจะเป็นอันตราย คุณแม่ไม่อยากให้ภิณไปเลย" เอรินบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างเป็นห่วง "แต่ภิณเชื่อ ว่าจริงๆ แล้วลุงเป็นคนดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อขาให้ภิณไปเยี่ยมลุงนะคะ แค่แป๊บเดียวก็ได้" เมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมให้ไป ภิณจึงหันไปอ้อนคนเป็นพ่อแทน "คุณพ่อพาไปก็ได้ แต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะ" ภูตอบตกลงลูกสาว "ค่ะคุณพ่อ หนูภิณรักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ" ภิณกระโดดขึ้นไปนั่งตักคนเป็นพ่อ โอบรอบลำคอแกร่งหอมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างเอาใจ แล้วซบหน้าลงบ่ากว้าง เพราะแบบนี้ภูจึงไม่เคยขัดใจลูกสาวได้เลย ภิณไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจ แต่จะใช้ลูกอ้อนจนคนเป็นพ่อหัวใจอ้อนยวบ ไม่ว่าลูกสาวต้องการอะไร เขาก็พร้อมที่จะปรนเปรอและทำตามความต้องการของลูกสาว คนเป็นแม่กับพี่ชายต่างมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะหันมองสองคนพ่อลูกแล้วส่ายหน้าเบาๆ โรงพยาบาลของสายฟ้า "คุณพ่อให้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น คุณพ่อจะยืนรอตรงนี้ คอยดูภิณอยู่ตรงนี้นะครับ" ภูบอกลูกสาวขณะยืนอยู่หน้าห้องพักวีไอพีของโรงพยาบาลที่รัณย์นอนพักฟื้น "ค่ะคุณพ่อ" ภิณตอบคนเป็นพ่อเสียงใส "ลุง" ขณะที่รัณย์กับนิคกำลังคุยเรื่องเหตุวางระเบิดรถของเขา จู่ๆ ประตูห้องพักก็เปิดออกตามด้วยเสียงใสๆ ของเด็กสาว "เฮ้ย! มาได้ไงวะ โอ้ย!" รัณย์สะดุ้งตกใจที่เห็นภิณเปิดประตูเข้ามา จนสะเทือนไปถึงแผล "ลุงไม่ต้องดีใจที่เห็นหน้าภิณขนาดนั้นก็ได้ แล้วที่ลุงถามว่าภิณมาได้ยังไง ภิณบอกให้ก็ได้ ภิณให้คุณพ่อมาส่งตอนนี้คุณพ่อรออยู่ข้างนอก ภิณมาหาพี่ฟ้าใส ที่นี่เป็นโรงพยาบาลของลุงสายฟ้าคุณพ่อของพี่ฟ้าใส ภิณก็เลยขอคุณพ่อแวะมาเยี่ยมลุง" ภิณบอกเสียงใสยาวเหยียดใบหน้าระรื่น "ดีใจกับผีไร แล้วบอกว่าอย่าเรียกลุงไง ฉันไม่ใช่พี่ชายพ่อเธอ แล้วก็ออกไปเลย ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ" รัณย์ว่าเสียงดัง พลางชี้นิ้วไล่ภิณให้ออกจากห้อง "ดุอีกละ เดี๋ยวเลือดก็ไหลอีกหรอก" "ดุมากเดี๋ยวก็ร้องไห้ไปฟ้องพ่อหรอกมึง" นิคว่าพลางยกยิ้มที่เห็นรัณย์ทะเลาะกับเด็กสาว "ภิณไม่ร้องหรอกค่ะ ลุงคงเจ็บหัว ก็เลยหัวร้อนน่ะค่ะ อ่ะภิณซื้อมาฝาก ขอบคุณที่ปกป้องภิณนะคะ ภิณไปหาพี่ฟ้าใสแล้ว" ภิณวางของที่ตั้งใจเอามาฝากรัณย์เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาเอาตัวมาบังปกป้องเธอไว้ "อะไรวะ? อมยิ้มกับลูกแก้วหิมะ อ่ะหลานอุตส่าห์เอามาให้" นิคหยิบของที่ภิณวางไว้ขึ้นมาดู ก่อนจะยกยิ้มแซวรัณย์ ที่ยังคงไม่ชอบเด็กเอาเสียมากๆ มาแต่ไหนแต่ไร "มึงหยุดพูดไปเลย เห็นหน้ายัยเด็กนี่แล้วปวดหัวฉิป มึงกลับไปดูทีมช่างซ้อมเฮอะกูจะนอนพักละ" "เออๆ แล้วไอ้นี่เอาไว้ไหน" นิคถามพลางชูอมยิ้มกับกล่องดนตรีลูกแก้วหิมะขึ้นมา "จะเอาไปไว้ไหนก็เรื่องของมึง กูจะนอน" รัณย์ว่า พลางหันหลังให้ "กูเอาไว้ตรงนี้แล้วกัน วันนี้ก็ทนนอนโรงพยาบาลไปอีกคืน พรุ่งนี้หมอก็ให้ออกละ" นิควางอมยิ้มสีสวยกับกล่องดนตรีลูกแก้วหิมะไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง พร้อมกับเปิดเพลงที่กล่องดนตรีก่อนออกจากห้องพักฟื้นของรัณย์ไป