ฉันค่อย ๆ พยุงร่างของมายด์ให้เดินลงมาจากรถเมล์ด้วยความทุลักทุเล ดูเหมือนว่าเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เรานั่งอยู่ด้วยกันจะทำให้เธอปวดข้อเท้ามากจนตอนนี้มันช้ำไปหมด ยิ่งมายด์ที่เป็นคนผิวขาวอยู่ด้วยแล้วมันก็ยิ่งดูชัดมากขึ้นกว่าเดิมไปอีกเป็นเท่าตัว
แม้เจ้าตัวจะบอกกับฉันตลอดว่าไม่เป็นไรแต่ฉันรู้ดีว่าเธอคงจะเจ็บและโกรธผู้ชายคนนั้นมาก ๆ แต่ก็คงไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย
“เดินไหวไหม?” ฉันถามด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพราะตอนนี้เธอเริ่มแสดงสีหน้าออกมาให้เห็นบ้างแล้วหลังจากที่ทนอยู่นาน
“ไม่เป็นไร...เราเดินไหว” แต่เจ้าตัวก็ยังยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีและซ่อนสีหน้าที่เจ็บปวดเอาไว้ว่าไม่เป็นอะไร “โอ้ย!” แต่ร่างกายของเธอไม่โกหก เพียงแค่เธอเดินต่อไปอีกก้าวเดียวเธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้ว
ฉันค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงไปกับพื้นก่อนจะกวักมือให้เธอที่ยืนมองอย่างไม่เข้าใจได้แต่ทำหน้าสงสัยจนฉันต้องหันกลับไปสบมองเพื่อขยายควา
