“พ่อแม่หวัดดีค่ะ!”
“จ้ะ ๆ เอ้า ๆ ค่อย ๆ เดินจะรีบวิ่งไปไหนเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกบีม!”
“หนูไม่ตกหรอกแม่!”
“แล้วจะลงมากินข้าวหรือเปล่า?”
“เดี๋ยวหนูลงมาค่ะ ขอไปทำการบ้านก่อนนะ!” และฉันก็พาร่างของตัวเองเข้ามาในห้องนอนทันที พร้อมกับโยนกระเป๋าออกไปจากตัวอย่างไม่ใส่ใจ และมุ่งหน้ามากดเปิดคอมพิวเตอร์จอสี่เหลี่ยมเครื่องใหญ่ด้วยหัวใจที่สั่นไหว
หน้าจอค่อย ๆ หมุนก่อนจะปรากฏเป็นรูปโชว์วินโดว์ขึ้นมาให้ฉันพบเห็น ทุกนาทีที่คอมพิวเตอร์ค่อย ๆ เปิดขึ้น หัวใจของฉันก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ พอดีกับที่ฉันลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง และใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงเพื่อหยิบกระดาษบางอย่างขึ้นมา
มันยับยู่ยี่ไม่มีชิ้นดีเพราะทันทีที่ฉันได้รับฉันกลับตื่นเต้นจนเผลอขย้ำมันและเก็บเข้าไปในกระโปรงอย่างซ่อนอาการที่ฉันกำลังเขินอายเพื่อไม่ให้คนที่นำมันมาให้ฉันอย่างมายด์ได้รับรู้ว่าฉันกำลังเขินเพียงใด แต่ฉันก็เดาได้อยู่ดีว่าเ
