บ้านของเหมือนแพรเป็นทาวเฮาส์อายุสิบกว่าปีหลังมุมในโครงการมีชื่อแห่งหนึ่ง รถของศรัณย์จอดนิ่งหน้าบ้าน นอกจากบอกทางแล้วเธอไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ เขาเองก็ใจเย็นพอที่จะไม่ถาม
ภาพวันธวัจน์ที่ยังสวมชุดนักศึกษานั่งอยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน เหมือนแพรเปิดประตูรถเดินปรี่เข้าไปไม่รอคนข้างหลัง ภาพของน้องที่เพิ่งเป็นนักศึกษาปีหนึ่งนั่งหน้าเครียดอยู่ทำให้เธอน้ำตาจะไหล น้องชายคนที่เธอพยายามทำทุกอย่างให้ น้องชายที่เป็นทุกอย่างของเธอ นั่งตากยุงรอเธออย่างน่าสงสาร
"พัธ จะมาบ้านทำไมไม่บอกพี่ก่อน" เธอดุน้องชาย เพราะตั้งแต่พ่อเสีย บ้านก็เหมือนไม่ใช่บ้าน แม่เลี้ยงที่เมื่อก่อนที่แค่ปากร้ายแต่ไม่มีทีท่าว่าจะใจดำเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอกับน้องที่อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อต้องทำตัวเข้มแข็ง
หลังจากที่บิดาเสียใช่วงเวลาเดียวกัน น้องพยายามสอบเข้าเรียนหมอ เหมือนแพรพยายามกลับเข้าไปเรียน ส่วนแม่เลี้ยงพาสามีใหม่เข้าบ้
