ศรัณย์อยู่ที่ห้องในตอนที่เหมือนแพรกลับมาถึงแล้ว เขานั่งอ่านตำราแพทย์ของเขาอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอนใหญ่ พอเดินเข้าไปแล้วคนตัวโตเงยหน้ามามองจ้องเขม็ง คนที่เกือบยกมือไหว้เขาเป็นอันต้องลดมือลงไปข้างตัวตามเดิม...
กระนั้นเขาก็ยังบอกเสียงดุ
"บอกแล้วว่าอย่าไหว้"
"ขอโทษค่ะ" ก็มันไม่ชินนี่นา เธอถูกสอนให้เคารพผู้ใหญ่ตลอด เขาอายุมากกว่าเธอตั้งห้าหกปี ให้เธอทำเหมือนว่าเขาเป็นเพื่อนทันทีเลยคงไม่ได้
"ช่วยเปลี่ยนชุดด้วย" เธอเผลอก้มมองชุดนักศึกษาของตัวเองตามสายตาของเขา "จะทำอะไรก็ตามสบายแล้วกัน ผมอ่านเปเปอร์เสร็จตอนทุ่มหนึ่งพอดี เดี๋ยวสั่งข้าวมากิน"
"วันนี้ทั้งวันคุณไม่ได้ออกไปไหนเลยหรือคะ" เธอถามอย่างสงสัยเพราะไม่เคยได้เห็นชีวิตประจำวันของเขามาก่อน ไม่รู้ว่าวันหยุดแบบนี้เขาจะอยู่ติดบ้าน หรือทำตัวแบบไหน
"ไม่ได้ออก"
"ไม่เบื่อบ้างหรือคะ"
"ไม่..." ศรัณย์สีหน้าเหลอหลา ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "วันห
