ตอนที่สอง รับงานอย่างเป็นทางการ 2

1408 Words

กว่าค่อนคืนศรัณย์ถึงได้กลับมาที่ห้อง คนที่ลงไปกินข้าวใต้คอนโดอาบน้ำนอนเรียบร้อยแล้วตื่นขึ้นมาอีกรอบ "หลับไปแล้วเหรอ" เสียงเเปร่งๆ ของเขาดังมาก่อนตัว แม้จะงัวเงียอยู่ แต่เหมือนแพรแน่ใจมากกว่าได้กลิ่นแอลกอฮอล์ เขาคงไปดื่มมาแน่ๆ หญิงสาวเดาว่าคงไปเจอผู้หญิงคนนั้น แล้วเขาก็คงเสียใจ เลยกลับบ้านมาในสภาพนี้ได้ "คุณมีอะไรให้ช่วยไหมคะ" เธอถามอย่างเอาใจ พยายามทำหน้าที่ แต่คนตัวโตนั้นมีสายตาที่ว่างเปล่าเหลือเกินในยามที่มองมา นั่นมันทำให้เธอไม่ได้รู้สึกกลัวนักที่ได้อยู่ลำพัง เพราะการที่เขาไม่ได้มีท่าทีใดๆ มากกว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งทำให้ไม่เกร็งนัก "นอนต่อเถอะ" เขาพยักหน้าให้แล้วเดินหันหลังไปเปิดบานเลื่อนเข้าวอล์คอินโคลเซ็ท ก่อนจะเดินเลยเข้าห้องน้ำไป ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีก หญิงสาวเดินกลับเข้ามานอน สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ดึงผ้าหนาๆ นั่นมาปิดถึงคอ ทอดสายตามองเตียงที่กว้างกว่าขนาดคิงไซส์เสียงอีกแล้วคิดว่า ต่างคนต่างนอนคนละฝั่ง คงไม่อึดอัดเกินไปนัก... วันนี้เขาเมา เขาคงไม่คิดทำอะไรแน่ๆ หญิงสาวคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง เพราะส่วนตัวแล้วเธอยังไม่พร้อม แค่นึกถึงตอนที่เขาเช็กของ หัวใจยังเต้นไม่เป็นส่ำ พวงแก้มแดงร้อนทุกครั้งที่นึกถึง ถ้าเขาใช้ของ เธออาจจะหัวใจวายขึ้นมาก็ได้ ดีที่วันนี้เขาไม่ได้เรียกร้องอะไร... ก็ดี เธอขอทำใจอีกนิดก็แล้วกัน ห้านาทีเท่านั้น ศรัณย์ก็เดินออกมา เขาขึ้นเตียงอีกด้าน คนที่ยังไม่หลับก็แทบกลั้นหายใจไม่กล้าแสดงตัว พยายามแกล้งหลับ ทำตัวนิ่งๆ แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบระเบิด "แพร" เสียงเรียกเบาๆ ของเขาทำให้เธอสะดุ้ง... "คะ" เธอตอบ แบบคนที่รู้หน้าที่ตัวเองดี แม้อกจะระเบิดเพราะใจเต้นกระหน่ำเหลือเกิน "มานี่หน่อย" หญิงสาวขยับตัวไปใกล้ๆ เขา เพียงนิดเดียวก็อยู่ตรงหน้าคนตัวโต เตียงที่ว่ากว้างนั้น แคบกว่าที่คิด เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาว่างเปล่าของเขา มือหน้าชายคางเธอขึ้น แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ เธอรู้สึกเหมือนมีแรงผลักให้เข้าไปชิดตัวเขามากขึ้น เป็นแขนของเขาที่โอบเธอจากด้านหลังนั่นเองที่ดันเธอเข้าไปชิดตัวเขาแทบทุกอณู ความประหม่าและแรงเกร็งของเธอ เขาคงสัมผัสได้ แต่คงไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสน เพราะเขามีสิทธิ์ที่จะกอดหรือทำอะไรมากกว่านั้น... ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะรุนแรงกับเธอเพราะความเมา... แต่ทุกสัมผัสที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน อันที่จริงอ่อนโยนตั้งแต่เรียกเธอให้เข้าหาแล้ว มันไม่ได้ทำให้เธอหายเกร็ง แต่ทว่า มันไม่ทำให้ทุกอย่างดูเลวร้าย อันที่จริงมันตรงกันข้ามกับคำว่าเลวร้ายโดยสิ้นเชิงด้วยซ้ำไป นิ้วแกร่งของเขาสัมผัสแถวๆ คางของเธอ เชยคางขึ้นเพื่อรับจูบจากเขา คนที่แทบเมามายกับความใกล้ชิดและกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เจือจางมากับลมหายใจของเขานั้น พร่างพราวไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดที่พุ่งจู่โจมมาพร้อมกับจูบ... จูบแรกของเธอ และหลังจากนั้นการสูญเสียพรหมจารีของเธอก็เกิดขึ้นตามมา เช้าวันใหม่ไม่ได้ชวนขัดเขินอย่างที่หวาดกลัว... ศรัณย์ออกไปทำงานแต่เช้า เขาออกไปในตอนที่เธอยังนอนหลับอยู่ เลยไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะทำตัวอย่างไรในตอนที่ตื่นมาเจอกันให้ต้องหนักใจ... เหมือนแพรตื่นหลังจากที่เขาออกไปเพียงไม่นาน เก็บผ้าเก็บผ่อนที่เขาโยนกองไว้แถวๆ ข้างเตียง ซึ่งล้วนมีแต่เสื้อผ้าเธอทั้งนั้น ส่วนชุดของเขามีแค่เสื้อคลุมตัวเดียว เขาคงตั้งใจจะทำแบบนั้นกับเธออยู่แล้วสินะ ที่ตอนแรกเหมือนจะไม่ทำเพราะเขาจะไปอาบน้ำก่อนตามประสาคนอนามัยจัด แก้มเธอค่อยๆ เห่อร้อนขึ้นมาอีก เก็บผ้าผ่อนไปเข้าเครื่องซัก รวมทั้งผ้าปูที่มีรอยเลือดสีแดงจางๆ หญิงสาวมองแล้วน้ำตาซึมเล็กน้อย แต่เปลี่ยนเเปลงอะไรมันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น พอคิดได้อย่างนั้นก็รวบผ้าทั้งหมดไปซักแล้วไปอาบน้ำแต่งตัว ตั้งใจว่าจะออกก่อนเวลาเข้าคลาสนานหน่อยเพราะต้องเผื่อเวลาเปลี่ยนชุดด้วย หญิงสาวจึงจัดการกับตัวเองอย่างว่องไว... เพราะเพื่อนที่มหาวิทยาซึ่งเรียนรุ่นเดียวกันกับเธอจบไปหมดแล้ว ในตอนที่กลับมาเรียนนั้นเหมือนแพรกังวลเรื่องเพื่อนเหมือนกัน แต่เธอโชคดีที่เข้ากลุ่มกับรุ่นน้องที่มีกันอยู่สามคน เธอเป็นพี่ใหญ่คนที่สี่ ที่คอยให้คำปรึกษาเรื่องต่างๆ ส่วนเรื่องเรียนนั้นคนที่เรียนระดับกลางๆ อย่างเธอมักได้พึ่งนักเรียนว่าที่เกียรตินิยมอย่างน้องๆ มากกว่า... "พี่แพร" เสียงเรียกดังลั่น เหมือนแพรหันไปมอง เห็นอิงฟ้า รุ่นน้องในกลุ่มเดินมาควงเเขนเธอ ในตอนที่เดินเข้าประตูคลาส "ไงอิงฟ้า... มาเข้าคลาสทันเวลากับเขาด้วย" เธอแซ็วรุ่นน้อง เพราะว่าอิงฟ้ามักมาเลท บางวิชาอาจารย์ปิดประตูห้องไม่ให้เข้าก็อดเรียนตามระเบียบ "ต้องมาเก็บชีทให้ โสรยากับ พัดชาน่ะสิคะ" อิงฟ้าชอบเพื่อนทั้งสองคนในกลุ่มด้วยชื่อเต็ม แต่เจ้าตัวกลับเรียกเหมือนแพรว่าพี่เเพรเพราะไม่กล้าเล่นหัวด้วยเท่าไหร่เนื่องจากเธอแก่กว่า.. "อ้าวทำไมสองคนนั้นโดดล่ะ" "ไปออดิชั่นเป็นนางเเบบ รายการค้นหานางแบบน่ะพี่" อิงฟ้าตอบ "เราไม่เอากับเขามั่งเหรอ" เพราะในกลุ่มรุ่นน้องนั้นขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาและรูปร่างมาก อิงฟ้าเองเป็นดาวมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ หากแต่ ท่าทางของเธอดูทะมัดทะแมงมากกว่าจะไปตามฝันด้วยการเข้าวงการ... แต่ก็อดถามไม่ได้เพราะน้องๆ มักไปไหนไปกัน ส่วนเธอที่เพิ่งมาเข้ากลุ่มได้แค่เทอมเดียว ถึงแม้น้องๆ จะชวนไปออดิชั่นการประกวดต่างๆ แต่เธอก็ไม่เคยไปเพราะต้องทำงานพิเศษ "ไม่อ่ะ อาทิตย์หน้าก็สอบแล้ว อยากเรียนหนังสือมากกว่า แต่สองคนนั้นเลิกออดิชั่น เวลาพอๆ กับที่เราเลิกเรียนเลยนะพี่แพร พัดชาชวนกินไอศกรีมที่ห้าง ไปป่าว..." "เอ่อ..." เธอกำลังคิดว่าศรัณย์เลิกงานกี่โมง "ไปเหอะพี่แพร จะได้ไปเม้าท์กันว่าวันนี้พวกนางไปออดิชั่นมาเป็นไงบ้าง" "จ้า ไปก็ไป ตอนนี้เข้าห้องเรียนกันเถอะ" เหมือนแพรตอบตกลง นานๆ ไปกับเพื่อนที คงไม่เป็นไร ยังไม่ได้ตกลงกับศรัณย์เสียหน่อยว่าควรกลับกี่โมง “เดี๋ยวก่อนพี่แพร... พอดีวันมีคนฝากอิงมาขอไลน์พี่แพรอ่ะ ให้ป่ะ" "ใครเหรอ" "เพิร์ธคณะวิศวะอ่ะ เป็นเพื่อนโรงเรียนอิง มันเห็นตอนพี่กะอิงไปกินข้าวที่คณะมันอ่ะ เลยฝากขอไลน์ ให้ได้ป่ะ" "เพื่อนอิงก็เป็นน้องพี่อ่ะดิ ไม่เอาอ่ะ ไม่ต้องให้หรอก" "ทำไมอ่า... อายุน้อยกว่าก็จริง แต่เพิร์ธมันเป็นนายแบบอาชีพด้วย ตัวโตกว่าพี่ตั้งเยอะนะพี่แพร หรือว่าไม่อยากกินเด็กเพราะชอบคนแก่" "เปล่าซะหน่อย" รีบอุบอิบปฏิเสธ นึกถึงคนที่เธอกิน ไม่ใช่สิ เธอมากกว่าเป็นฝ่ายที่โดนกิน เขาไม่ได้แก่สักหน่อย อายุมากกว่าเธอไปไม่กี่ปีเอง... "พี่แพร ใจลอยเหรอ ฮันแน่ ตอนนี้พูดเรื่องผู้ชายแล้วมีใจลอย ชักยังไงๆ แล้วนะ ไหนบอกโสดสนิทไง" "ไม่ต้องมาเเซ็วเลยเป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเรียนกันเถอะ" "หูย มีพิรุธสุดๆ อ่ะ" เสียงอิงฟ้าพึมพำ เธอเลยส่ายหัวขำๆ เรื่องของเธอเล่าให้ฟังได้ที่ไหน ไม่จำเป็นก็จะไม่บอกใครแน่นอน...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more