ตอนที่ 11
1424 Words
เที่ยงวันต่อมายักษ์ขับรถมาที่บ้านด้วยความเพลียและง่วงนอนมาก แต่ยังไม่ทันจะเปิดประตูบ้านก็เจอเสื้อคลุมกองอยู่กับพื้น เขาหยิบขึ้นมาดูก็รู้เลยว่าหน้าบ้านตรงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ก๊อกๆๆ…
“เคาะทำเหี้ยอะไรนักหนาวะ!” ไมโลเปิดประตูถามด้วยความงัวเงียปนหงุดหงิดอารมณ์เสียที่มีคนมาขัดการนอน เมื่อคืนเอายันเช้าแล้วตอนนี้พึ่งจะเที่ยงเอง
“กูเอาของมาให้เห็นตกหน้าบ้าน” ยักษ์ส่งชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มให้เพื่อนแล้วยิ้มอย่างล้อเลียนในเรื่องที่เกิดขึ้น ตามตัวไอ้ไมก็มีแต่รอยเล็บและรอยจูบเต็มไปหมด สงสัยเมื่อคืนจะเคลียร์ใจกันหนักหน่วงมากเกินไปแต่ก็น่าจะเข้าใจกันแล้ว
“ขอบใจ เออแล้วคอมึงไปโดนอะไรมาวะ?” คอเพื่อนช้ำมากแถมมันยังทำหน้าเหมือนคนง่วงอีกด้วย ไอ้ยักษ์มันต้องไปนอนกับใครสักคนแน่เลย แต่ว่าจะเป็นใครก็เดาไม่ออก
“เด็กใหม่กูเอง” ยักษ์ตอบสั้นๆแต่ว่า…
“เด็กใหม่แล้วคนเก่าละ ชื่อเอมใช่ไหม?”
“กูเลิกตั้งนานละไอ้เหี้ย! กูได้คนใหม่จนเลิกไปตั้งหลายคนแล้วมึงยังถามถึงน้องเอมอีกเหรอห่ะ?”
“น้องเอมมึงพึ่งบอกกูอาทิตย์ที่แล้วเองนะ”
“ก็กูเบื่อแล้วไง กูมีอีกเยอะไม่เห็นต้องคิดมากเลย มึงแหละมีแค่คนเดียวก็คุมให้อยู่แล้วกัน”
“เอ้าไอ้เหี้ย!” ไอ้ยักษ์มันรู้เรื่องของเขาเลยพูดแขวะ แล้วจากนั้นก็เดินไปห้องนอนตัวเองต่อ
“เหี้ยเอ้ย! พ่อด่ากูแน่เลย!!” พ่อน่าจะมาถึงแล้วคงเรียกรถแท็กซี่ไปรับแน่ เขารับปากกับพ่อเองว่าเช้านี้จะไปรับแต่เมื่อคืนมันเผลอสนุกไปหน่อยนี่หว่าเลยเอายันเช้าจนสว่างคาตาเลย
“พี่ไมใครโทรมาทำไมไม่รับ?”
“สงสัยจะเป็นพ่อพี่น่ะ นอนต่อเลยก็ได้” เขาเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์กำลังจะกดรับแต่ว่าพ่อว่างสาย เขาเลยได้แต่ส่งข้อความไปบอกว่าพึ่งตื่นและแน่นอนที่สุดคือพ่อด่า
“เดียร์เย็นนี้กินข้าวกับพ่อพี่ไหม?”
“ไม่อะ ฉันยังไม่พร้อมจะเจอพ่อของพี่”
“ทำไมไม่พร้อมวะ?”
“ก็คนมันไม่พร้อมไง! ฉันกับพี่ตอนนี้ไม่เหมาะสมกันเลยนะ แล้วนี่ฉันพึ่งเรียนจบงานการก็ยังไม่ได้ทำผู้ใหญ่จะคิดยังไงละ ไว้อีกสักปีสองปีถ้าเรายังคบกันอยู่ค่อยพาไปก็ได้” เธอไม่อยากจะเจอใครในครอบครัวเขา แล้วคิดว่าคงจะไม่มีวันพร้อม เธอเบื่อสถานณ์ตอนนี้มากแต่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
หรือเราควรจะเลิกกัน?
“สี่ปีมันน้อยไปเหรอ?” คนพึ่งเรียนจบแค่ไม่กี่วันจะเอาเวลาไหนไปหางานวะ อีกอย่างเขาเตรียมที่ทำงานรอเธอแล้วแค่เลือกว่าอยากจะทำอะไรแค่นั้น เขาเตรียมทุกอย่างเพื่ออนาคตของเธอนะ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะต้องการรึเปล่าในเวลานี้
“อย่ามางี่เง่าสิแค่ไม่เจอพ่อพี่เองนะ”
“ถ้าพี่จะคุยเรื่องแต่งงานของเราละ?”
“ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม!” คำเดียวสั้นๆที่ผุดขึ้นมาในหัวทันทีแล้วพูดออกไปชัดเจน เธอก็แอบรู้สึกผิดจนไม่กล้าพอจะเงยหน้ามองเขาเลยทำได้แค่ก้มหน้าหนี
“ที่ไม่พร้อมเพราะมีคนใหม่ใช่ไหม?” เขารู้มาตลอดแต่แกล้งปิดหูปิดตาตัวเองเพราะคำว่ารักมันมากแต่ตอนนี้เจ็บมาก เขาเหมือนได้แค่ร่างกายแต่ไม่ได้ใจเธออีกต่อไปแล้ว
“อย่ามาหาเรื่องฉันนะ!” เอะอะก็โยงเข้าเรื่องนี้ตลอดเลยทั้งทีทุกคนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ทุกคนช่วยให้เธอไม่เหงาเวลาที่เขาไม่ว่างไง แล้วเขาจะมาโวยอะไรตอนนี้ละ
เขารู้มาตลอดว่าเรื่องของเรายังไงมันก็ต้องจบลงในสักวันเพราะเราเข้ากันไม่ได้เลย เขามีทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการไม่ว่าจะเป็นความรัก การสนับสนุน ความใจเดียว แต่นั่นมันก็มีข้อเสียตรงที่เวลาเขามีให้น้อยเกินไป ยิ่งความใส่ใจยิ่งแทบไม่มีให้
เธอสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเขา
แต่ว่าตอนนี้กลับลังเลในคำสัญญาที่เคยพูดไป
“หรือไม่จริง!?”
“ทุกคนแค่เพื่อน พี่ไมโลฟังนะ! ถ้าระหว่างเรามันมีปัญหากันมากก็ห่างกันสักพักเถอะ ฉันเหนื่อยจะทะเลาะเรื่องเดิมๆแล้ว!” เธอถอนใจพร้อมกับขอบตาร้อนผาวไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้
“ห่าง!?” คืออะไรวะ ปรกติเราก็ทะเลาะกันหนักๆแต่เมียไม่เคยจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาเลยนะ
เขารู้สึกเหมือนจะหมดแรงแต่ต้องฝืนทนมองเมียที่จ้องหน้ากันแล้วลุกขึ้นเดินผ่านหน้าไปเข้าห้องน้ำ เดียร์ร้องไห้ เขาต้องพยายามใจเย็นห้ากที่สุดแล้วนั่งคิดทบทวนอะไรหลายอย่างที่ผ่านมาตลอดสี่ปีนี้ว่าผิดพลาดตรงไหนไปบ้าง
เขาเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วนจนคิดว่าหัวใจด้านชาไปแล้ว แต่เขายังเจ็บทุกครั้งที่รู้ว่าเธอเอาใครเข้ามาแทนที่เขา ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะเพื่อนใหม่ที่มีเวลาให้มากมาย อารมณ์ดี พูดคุยเก่ง เข้ากันได้หลายอย่าง หลายคนคือเพื่อนที่ทำให้ไม่เหงาจนฟุ้งซ่าน หรือเหตุผลอะไรก็ตามแต่คล้ายว่านอกใจอยู่ดี เราผ่านกันมามากและเขาเป็นคนที่พยายามฉุดรั้งเธอให้อยู่ด้วยต่อไป
เขาจะเอายังไงกับความน่าสมเพชตัวเองดี
"เก็บเสื้อผ้าทำไม?" เมียออกมาก็เก็บเสื้อผ้าในตู้ใส่กระเป๋าโดยที่ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำเดียว
"จะไปอยู่กับเพื่อน มีอะไรปะ?” เธอไม่อยากอยู่กับคนที่ระแวงกันตลอดเวลา แล้วยังชอบจับผิดแถมหาเรื่องทะเลาะทุกวันหรอกนะ เธออยากจะมีความสุขกับชีวิตมากกว่านี้และตอนนี้พี่ไมโลไม่ใช่ความสุขของเธอแล้ว
"อยู่กับผัวมันจะตายไงวะ?" ทำขนาดนี้ไม่บอกเลิกกันไปเลยวะ นี่เขาเจ็บมากยังไม่สนใจอะไรสักนิดเดียว ความดีที่เขาทำให้เธอมันไร้ค่างั้นเหรอวะ หรือความซื่อสัตย์กับความโง่ที่มีมันไม่มากพอจะทำให้เธออยู่กับเขาต่อไป
"ผัว! ไหนละเวลาให้กัน ของขวัญเคยมีไหม ดอกไม้สักช่อละไม่เคยเห็น วันๆเอาแต่เมาใครจะอยู่ด้วย!" เธอต้องการความรัก ความเอาใจใส่ และคำพูดดีๆเหมือนคนอื่นบ้าง เขามีเวลาให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือครอบครัว แต่กับเธอมันไม่ใช่เลยเพราะสิ่งที่ให้มันแค่เศษเสี้ยวเวลาที่เหลือแค่นั้นเอง
"ก็ทำงานหาเงินแต่งเมียไงวะ!" เพื่ออนาคตของเราเขาถึงทุ่มเททำงานห่ามรุ่งห่ามค่ำเตรียมทุกอย่างรอเธอ เขาไม่ต้องการให้เธอลำบาก แล้วเรื่องความโรแมนติกที่ต้องการมันไม่มีในตัวเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้เขามีเงินที่หามาเองทุกบาทเพื่อซื้อทุกอย่างที่เธอต้องการแค่เอ่ยปาก
แค่เมียพูดว่าอยากได้อะไรก็พร้อมจะประเคนให้
นี่ไม่นับว่าเป็นความรักเหรอ
"ข้ออ้าง!”
"ก้าวขาออกนอกห้องเมื่อไรคืนนี้ตายคาเตียงแน่!” เขาพูดออกมาแบบไม่ฉุกคิดอะไรทั้งนั้น นอกจากพ่นคำพูดตามความรู้สึกจริงๆ แต่เดียร์ยืนนิ่งหันหลังใส่ก่อนจะเดินต่อไป
“พี่ไมโล…เราเลิกกันเถอะ” ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนอน เธอเปิดประตูเดินออกไปโดยที่ไม่มีการรั้งให้อยู่ต่อเลยสักนิด น้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกับความเสียใจในสิ่งที่พูดออกไป
“ทำไมพูดง่ายเหมือนไม่เคยรักกันเลยวะ!” เขาทิ้งตัวลงบนเตียงหมดเเรงเหมือนว่าโลกทั้งใบที่สร้างมาแหลกสลายลงในพริบตา อนาคตที่วางไว้พังลงให้เสี้ยวนาที
- Writer
