คืนเดียว

ตอนที่ 9

“คิดมากวันนี้พี่ว่างเฉยๆ” โตๆกันแล้วนะเรื่องแค่นี้ต้องให้พูดไหมวะ เขาเป็นคนทำงานหนักพอสมควรเลยแล้วเวลาที่มีมันน้อยลงไปเรื่อยๆ พอว่างจริงๆนั่นแหละถึงได้พาเธอไปซื้อของทุกอย่างที่อยากได้และใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ปรกติก็เห็นว่างทุกคืน”

“แล้วตอนกลางคืนห้างมันเปิดไหมละ?” มากสุดก็น่าจะสามสี่ทุ่มมั้งแต่ในตอนนั้นร้านค้าก็ปิดเกือบหมดแล้ว เขาไม่อยากจะให้เธอรู้หรอกว่าเวลาเครียดหนักๆทางออกเดียวคือระบายผ่านแอลกอฮอร์กับแสงสีต่างๆ ถ้าไม่ระบายอารมณ์ที่ขุ่นมัวออกเวลามีเซ็กซ์กับเธออาจจะเจ็บตัวได้ไง

เขาแคร์เธอมากถึงจะไม่ค่อยพูดก็ตาม

แต่เรื่องนี้เธอก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

สี่ปีนะไม่ใช่สี่วันที่คบกัน

เรากลับมานอนที่บ้านด้วยกันตามที่พี่ไมโลต้องการ แต่ว่าวันพรุ่งนี้เธอจะไปนอนที่โรงแรมเหมือนเดิมเพราะรู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเจอใครในครอบครัวเขาทั้งนั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอพร้อมเสมอนะขอแค่บอก แต่เราทะเลาะกันบ่อยมากทุกอย่างเลยไม่เป็นไปอย่างที่ใจต้องการทำให้ปากดีพูดอีกอย่างที่ทำร้ายกัน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกไม่มั่นใจถ้าจะต้องเจอและยังไม่พร้อมจะเป็นอะไรที่พี่ไมโลต้องการ

มาถึงบ้านเธอชิงไปอาบน้ำก่อนพร้อมแต่งตัวในห้องน้ำด้วยเลย เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไรเพราะแววตาที่จ้องมองกันในรถมันชัดเจนมาก แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องหนีด้วย

ทำไมอยู่ดีๆถึงไม่อยากจะนอนกับเขาละ

“กว่าจะออกมาได้พี่นอนรอตั้งนาน” เมียแต่งตัวเรียบร้อยกว่าทุกครั้งด้วยนะ แล้วดูเหมือนพร้อมจะนอนทั้งที่เขาใส่แค่ชุดคลุมนอนรอเธออยู่ เขาอยากจะมีอะไรกับเธอแต่แม่งหงุดหงิดตรงที่เมียเดินมานอนเลยนี่แหละ

นอนหันหลังให้และห่มผ้าถึงคอเลยนะ

“เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาถามด้วยน้ำเสียงปรกติทั้งที่รู้สึกว่าเธอไม่ต้องการเขาแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ไม่ต้องการเขา

“ฉันปวดหัวน่ะ คืนนี้ฝันดีนะ” เธอแค่สับสนอะไรหลายอย่าง แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรกับหัวใจกันแน่

“ไม่สบายเหรอ แล้วกินยารึยังเดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้” เขาแค่ต้องเชื่อให้ได้ถ้าไม่อยากจะเจ็บจนทนไม่ไหว เขาแค่ต้องไม่คิดมากหรือแม้แต่คิดระแวงไปไกลเหมือนทุกครั้ง

“ไม่ต้อง! ฉันง่วงแป๊ปเดียวก็หลับแล้ว พี่กอดฉันหน่อยสิ”

“โอเค” ตอนนี้เขาควรจะรู้สึกยังไงวะ เขานอนกอดเมียแต่ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย เขากำลังจะระแวงอีกครั้งแล้วมันยากที่จะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้

แค่ต้องแกล้งโง่หรือหลอกตัวเองต่อไป

แค่อีกคืนที่ยังมีเธออยู่

“พี่ไปสูบบุหรี่ก่อนนะเดี๋ยวมานอนด้วย” สุดท้ายสิ่งเดียวที่ช่วยแก้หงุดหงิดคงไม่ค้นของที่ทำร้ายร่างกายตัวเองหรอก

“ไหนว่าจะเลิกไง?” เขาเคยพูดว่าจะเลิกนะแล้วก็ทำได้ไปสักพักใหญ่ๆเลย จนมาติดบุหรี่ใหม่อีกครั้งในช่วงหลังนี้เอง เธอเอาใจช่วยแต่มันเหมือนจะไม่พอให้เขาใจแข็งได้เลย

“พี่เครียด” เธอเห็นอะไรในตัวเขาบ้างวะนอกจากความเหี้ยเนี่ย เขาสูบบุหรี่มันไม่ใช่เพราะใครเลย แต่เป็นเพราะเมียนี่แหละที่ทำให้หวนกลับไปเสพติดอะไรเดิมๆเพื่อหวังว่าสารพิษที่อยู่ในบุหรี่จะทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แค่ชั่วคราวก็เอาเพราะอย่างน้อยจะได้ไม่พูดหรือหาเรื่องใครทั้งที่มันสมควรโดนหนักๆ แล้วอาจทะเลาะกับเธอเหมือนที่ผ่านมา

เธอทำให้เขาเสียใจกี่ครั้งแล้ว

เขาไม่เคยทำอะไรเธอเพราะมักจะทำร้ายตัวเอง

“เครียดเรื่อง?”

“เดียร์ไม่รู้จริงๆเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ พี่เป็นอะไรแต่ไม่เคยพูดฉันจะรู้ได้ไงเล่า!” อย่าให้ต้องหงุดหงิดเลยนะเพราะตอนนี้เธอก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน สิ่งที่เขาเป็นมันไร้เหตุผลเอามากๆเลย

“ก็สังเกตบ้างสิไม่ใช่เอาแต่สนใจโทรศัพท์!”

“พี่อย่ามาหาเรื่องฉันนะ!” เธอสนใจเขาเหมือนเดิมทุกอย่างเลย แต่เขานั่นแหละพาลไปทั่วเพราะเธอขัดเรื่องบุหรี่

“พี่ไม่เคยหาเรื่องเลย วันนี้หายไปไหนมาละตอนไปเข้าห้องน้ำ?” เขาได้ยินชัดทุกคำพูดเลยแล้วก็เดาออกว่าไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร เขาเกลียดเธอฉิบหายที่มาตีหน้าซื่อเหมือนว่าไม่ได้ทำผิดอะไรทั้งที่แอบคุยกับผู้ชายคนอื่น

“ก็แค่เข้าห้องน้ำอย่างี่เง่าดิ! ทีพี่ไปเที่ยวทุกคืนฉันยังไม่เคยบ่นอะไรเลยนะ!”

“ก็นี่มันชีวิตพี่ไง แล้วตอนที่พี่ชวนไปไหมละ แล้วตอนที่เดียร์ไปเที่ยวกับเพื่อนพี่ได้ห้ามไหมห่ะ!?”

“ฉันไปกับเพื่อนไม่มีใครมายุ่งเหมือนพี่หรอก!” เขาหล่อแล้วเสน่ห์แรงมาก เพื่อนทุกคนก็เจ้าชู้มีเหรอที่เขาจะรักเดียว เธอไปเที่ยวแล้วยังไงละ สุดท้ายเธอก็กลับมาหาเหมือนเดิมเผลอๆนะเขาไปรับแล้วบังคับให้กลับมาก่อนด้วยซ้ำ

“อย่าให้รู้แล้วกันว่ามีเหี้ยตัวไหนมายุ่งอีก พี่เล่นมันแน่!”

“พี่มันพาล! กันเป็นแค่เพื่อนกับฉันเฉยๆ แล้วระหว่างเรามันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลยสักนิด!”

“หึๆ คิดว่าพี่โง่มากเหรอ?”

“ฉันเปล่านะ!”

“มันตามจีบเมียพี่อยู่นะเว้ย! หรือต้องให้เอากันก่อนถึงจะกระทืบได้!” เขาตะคอกถามกลับด้วยความหนักใจว่ามันจะไม่ลงจบแค่นี้ แล้วฝ่ามือเล็กของเธอฟาดเข้าแก้มซ้ายจนหน้าหัน

เผียะ!!

“อย่ามาดูถูกฉันนะ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายทำตัวร่านเอาไม่เลือกหรอก!” เธอมีเขาคนเดียวไม่เคยมีใครคนอื่นเลย แต่ว่าเขาไม่เคยจะไว้ใจเธอเลยสักครั้งเดียว

เขามองเธอนิ่งๆก่อนจะเดินออกไปทิ้งเธอไว้กับน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างสุดจะทน เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงกันแน่ ทุกอย่างมันอัดอั้นไปหมดและน้อยใจมาก แล้วตอนนี้ก็รู้สึกว่ารักเรามันยากเกินกว่าจะรั้งเอาไว้ได้แล้ว

“โธ่เว้ย!” เธอขว้างหมอนระบายอารมณ์จนหมดแล้วล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนแรงพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา

เธอเหนื่อยแล้วที่จะมีชีวิตแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เรายังรักกันอยู่ไหม แล้วตอนนี้เราทะเลาะกันแทนที่เขาจะอยู่ปลอบใจเธอบ้าง แต่กลับเลือกทิ้งเธอไว้ในห้องนอนคนเดียว

เธอเสียใจ เธอร้องไห้ เขาสนใจบ้างไหม

“ไม่รักแล้วก็ปล่อยกันไปดิวะ!” เขาแสดงออกเหมือนว่าเธอเป็นแค่สิ่งของชิ้นหนึ่งที่ไม่ต้องแสดงออกถึงความรัก เขามีแค่สิ่งของ เงินทอง และเรื่องบนเตียงที่มอบให้แค่นั้นเอง

เขาจะเดินหนีไปแบบนี้มันก็ชัดแล้วว่าไม่ได้แคร์สักนิด เธอควรจะเลิกใส่ใจความรักเฮงซวยแล้วเดินหน้าต่อไปได้แล้ว สักวันที่เขารู้สึกว่าหมดรักแล้วก็คงจะทิ้งเธอไป

ถ้าไม่มีพี่ไมโลแล้วเธอจะอยู่ยังไง

ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเธอมีเขาอยู่ด้วยเสมอ

ภาพความทรงจำเก่าๆที่สวยงามย้อนกลับมาตอกย้ำว่าเรื่องของเรามันพังไปนานแล้ว ความเสียใจกำลังกัดกินและระเบิดเวลากำลังทำงานอยู่ เขาแสดงออกว่าหวงเธอต่อหน้าทุกคนแต่พออยู่ด้วยกันกลับทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตน

เวลาของเขาทุ่มเทไปกับงานและอนาคตที่สดใส

เขาบอกว่าทำทุกอย่างก็เพื่อเรา

ทำไมเธอไม่รู้สึกเลย