รักแรก แลกรัก (ประทีป พลอยใส)

บทที่ 14

“พี่ชวีใช้พลอยยิ่งกว่าทาสอีก ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วพลอยเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่า” พลอยใสพูดทีเล่นทีจริง เรียกรอยยิ้มจากประทีปได้เป็นอย่างดี

อีกแล้วที่เขายิ้มให้เธอ การอยู่กับพลอยใสทำให้เขายิ้มบ่อยขึ้น เขาเพิ่งรู้ตัวตอนนี้นี่เอง

“หน้าน้องพลอยกับเฮียชวีเหมือนกันมากขนาดนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่น้องกันครับ”

“พี่ทีปว่าพลอยขี้เหร่เหมือนพี่ชวีเหรอคะ” พลอยใสเอ่ยแซวพร้อมทั้งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

“น้องพลอย ถ้าเฮียชวีขี้เหร่ พี่ก็คงดูไม่ได้แล้วครับ”

“พี่ทีปของพลอยออกจะหล่อ พี่ชวีเทียบไม่ได้หรอกค่ะ” คำว่า ‘พี่ทีปของพลอย’ ทำให้หัวใจคนฟังถึงกับคันยุบยิบอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เป็นของน้องพลอยตั้งแต่ตอนไหนเหรอครับ” ประทีปถามด้วยสายตาที่พลอยใสเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก สายตาที่ไม่เหมือนทุกครั้ง นี่เธอเมาหรือว่าเขาเมา ทำไมสายตาถึงได้เชิญชวนขนาดนี้

“แล้วไม่อยากเป็นเหรอคะ” พลอยใสส่งสายตาหวานให้เขา เรื่องแบบนี้พลอยใสก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

“เป็นแล้วเป็นเลยนะครับ พี่ไม่มาเล่น ๆ หรอก” เขาไม่ได้มาเล่น ๆ แล้วบอกตามตรงว่าแรงดึงดูดของพลอยใสทำให้เขาหวั่นไหว กลัวแต่ว่าเธอจะไม่ได้จริงจังกับเขาน่ะสิ เขาไม่พร้อมจะเป็นของเล่นใคร ถ้าความสัมพันธ์ไม่จริงจัง เขาก็ไม่อยากเริ่ม

“แล้วใครว่าพลอยเล่น ๆ คะ” พลอยใสยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“ไปเต้นกันค่ะพี่ทีป” เธอดึงมือเขาให้ลุกขึ้นในจังหวะเพลงแสนเร้าใจ สองร่างแนบชิดขยับตามจังหวะของดนตรี ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เธอจะไม่ฝืน และเขาเองก็ไม่ควรจะฝืนความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน

จังหวะเพลงแสนเร้าใจถูกปรับเปลี่ยนเป็นจังหวะแสนหวาน แขนเรียวคล้องคอเขา ฝ่ามือของเขาจับข้างเอวของเธอแน่น ใบหน้าหวานซบลงบนอกเขา

ทั้งสองเต้นรำอยู่ด้วยกันเนิ่นนาน ไม่มีเสียงพูดจาระหว่างกัน ตลอดสองสามเดือนมานี้มีการติดต่อกันบ้างเป็นบางครั้ง ความสัมพันธ์เป็นแค่คนคุย

หรือครั้งนี้จะถึงเวลาแล้วที่ต้องตัดสินใจต่อสถานะของพวกเขาทั้งคู่ ต่างคนต่างใช้ความคิด

ถามว่าเขาชอบพลอยใสไหม คำตอบที่ได้คือเขาชอบเธอ

เขาพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับเธอไหม ตอบได้ว่าเขาพร้อม แต่ก็แอบกลัวนิดหน่อย เธอเป็นคนมีเสน่ห์มาก เพียงแค่คุยหรือสบตาไม่นาน ผู้ชายทุกคนคงยอมถวายให้เธอทุกอย่าง

เขากลัว กลัวจะต้องเจ็บอีก เขายังไม่พร้อมกับความเจ็บอีกครั้ง เขาควรชอบใครที่ธรรมดา ๆ ไม่ดูอันตรายแบบพลอยใสหรือเปล่า ของแพงแบบพลอยใสจะเหมาะกับคนธรรมดาแบบเขาหรือเปล่า เขายังตอบไม่ได้ เมื่อยามรักกันใหม่ ๆ ทุกอย่างก็ดูง่ายไปหมด แต่ในอนาคตเธอจะไม่อายใช่ไหมที่มีเขาเป็นแฟน

“ยังไม่ลืมเขาเหรอคะ” เธอกระซิบถามพร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ถามว่าลืม ก็ยังไม่ลืมหรอกครับ แต่คงไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมแล้ว” ทั้งสองคุยกันตอนที่ย้ายมานั่งโซนวีไอพี ไม่มีเพลงให้ซบกันแล้ว แต่เขากับเธอก็ยังกอดกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

“ยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่เหรอคะ” พลอยใสเงยหน้ามองเขา

“ยังไม่พร้อมครับ ขอเวลาหน่อยได้ไหม” คนขอเวลากลับกระชับเรียวแขนกอดรัดเธอมากขึ้น

“พลอยง่วงแล้ว” เธอไม่ได้ง่วง แต่วันนี้เธอเมา เมาจริง ๆ อยากเป็นผู้หญิงอ่อนแอให้เขาดูแลบ้าง

“กลับเถอะครับ” ประทีปกระซิบบอกตอนที่เธอกำลังจะหลับอยู่แล้ว ขี้เซาจริง ลูกแมวน้อยของเขา

สองหนุ่มสาวเดินมาถึงห้องพักเกือบเที่ยงคืน เขากับพลอยใสดื่มกันนานหลายชั่วโมง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะใช้เวลากับพลอยใสเกือบทั้งวัน และที่น่าแปลกใจคือเขาไม่รู้สึกอึดอัดเลย แม้เพียงสักนิดก็ไม่มี ทั้งที่ปกติเขาไม่คุ้นเคยกับผู้หญิงคนไหนนอกจากพิมมาดา

พลอยใสหลับไปแล้วตอนมาถึงห้อง เขาให้เธอขี่หลังตอนอยู่ในลิฟต์ เธอบอกว่ายืนไม่ไหว

“เห็นตัวเล็ก ๆ แต่หนักใช่เล่นนะเนี่ย” ประทีปบ่นเบา ๆ กลัวคนหลับได้ยิน เข้ามาถึงห้องก็วางเธอไว้บนที่นอน ถอดรองเท้าถุงเท้าเพื่อให้เธอสบายตัวขึ้น

“นอนทั้งอย่างนี้สิวขึ้นแน่” ประทีปมองไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบจับอ่านดูจนรู้ว่าตัวไหนคือรีมูฟเวอร์ จากนั้นก็เทลงสำลี เริ่มเช็ดหน้าให้อย่างเบามือ เริ่มจากหน้าผาก คิ้ว ตา สองข้างแก้ม สุดท้ายที่ริมฝีปาก

“หน้าสดก็สวยออก จะแต่งหน้าทำไมเยอะแยะ” เขานั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่หลับสนิท เช็ดเครื่องสำอางออกแล้ว แต่กลับสวยกว่าตอนแต่งหน้าอีก

“ปากยังแดงอยู่” เขาเช็ดริมฝีปากเธออีกครั้ง น่าแปลกที่ริมฝีปากก็ยังสีเดิม มองดูสำลี ไม่มีสีอะไรหลุดติดออกมา เธอคงปากแดงอมชมพูแบบนี้สินะ นั่งมองหน้าคนเมาอยู่นาน

พลอยใสเป็นคนสวย ไม่ใช่แค่สวย แต่สวยมาก โดยเฉพาะตอนที่ไม่แต่งหน้า เขาชอบเธอตอนนี้จัง ชอบหน้าตาจิ้มลิ้ม ดูอย่างไรก็เป็นเด็กเล็ก ๆ

ไม่อยากเริ่มต้นใหม่อย่างนั้นหรือ...ถ้อยคำที่เขาบอกกับเธอไปโกหกตัวเองชัด ๆ ใจไม่รู้เผลอไปกับเธอตั้งแต่ตอนไหน เขายังไม่รู้ตัวเลย เธอทั้งงดงาม ทั้งสูงส่ง แล้วเขาล่ะคู่ควรไหม ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย บ้านสักหลัง รถสักคันก็ยังไม่มี แล้วเขาจะเอาอะไรไปคู่ควรกับเธอ