สิ่งที่ทำให้ประทีปโมโหได้มากกว่านั้นคือ แทนที่ผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาช่วย เขากลับรีบเดินออกไปพร้อมผู้หญิงอีกคน
“แม่ง ต้องเลวขนาดไหนวะ” ประทีปสบถอย่างไม่สบอารมณ์ หลับไปด้วยความรู้สึกกังวล ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ถ้าตอนนี้ได้กอดพลอยใสก็คงดี
ประทีปรับสายพลอยใส เธอโทร.ทางไกลมาจากเกาหลีในตอนสายของวัน รอยยิ้มหวานส่งมาให้เขาได้หายคิดถึงบ้าง
“สนุกไหมครับ ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปด้วย”
“สนุกมากค่ะ ไว้ครั้งหน้าเรามาด้วยกันนะคะ”
“ครับ ครั้งหน้าสัญญาเลยว่าจะไปด้วย อยากกอดที่รักมาก รีบกลับมานะครับ”
“พลอยไม่อยู่ห้ามเถลไถลนะคะ”
ประทีปแทบสำลักกาแฟกับคำพูดของเธอ สิ่งที่เขาทำถือว่าเถลไถลไหม เขาควรบอกพลอยใสหรือเปล่า หรือควรบอกตอนที่เธอกลับมาดีกว่า
“ไม่แน่นอนครับ” ประทีปกล่าวออกไปเต็มเสียง เขาไม่เคยคิดนอกลู่นอกทางสักครั้ง พลอยใสคือหนึ่งเดียวในใจเขา
“เท่านี้นะคะ น้อง ๆ เรียกแล้ว”
“ครับ”
แม้จะ
