พลอยใสตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนใกล้เที่ยง ยกมือขึ้นลูบใบหน้างาม เรื่อยมาถึงคอเพราะความปวดเมื่อย
“หืม” หญิงสาวสะดุดเพราะรู้สึกว่านิ้วนางข้างซ้ายมีบางอย่างอยู่ เธอยกมือขึ้นดู แหวนเพชรน้ำงามเม็ดเล็ก ๆ น่ารัก ตัวเรือนเป็นสีโรสโกลด์
“ชอบไหมครับ”
“ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ” พลอยใสกอดกระชับคนข้างกายแน่น แหวนแทนใจสินะ เธอให้แหวนเขาแล้ว เขาก็เลยให้แหวนเธอเหมือนกัน ใบหน้าเธอร้อนผ่าวเพราะความเขินอาย
“เป็นแฟนกันแล้วนะครับ”
“ค่ะ เป็นแฟนกันแล้ว...คุณแฟน”
“ชอบจังคำนี้ น่ารักดีครับ” ประทีปจูบตรงขมับเธอ ชอบที่เธอเรียกเขาแบบนี้ อยากให้เธอเรียกแบบนี้บ่อย ๆ
“งั้นต่อไปจะเรียกว่าคุณแฟนบ่อย ๆ นะคะ จะได้ไม่ซ้ำกับใครดี”
“ดีครับ พี่ชอบ แล้วพี่ควรเรียกที่รักว่าอะไรดีครับ เอาคำที่ที่รักชอบ” แหม...พ่อคุณ ได้กันสองหนเรียก ‘ที่รัก’ ติดปากแล้วเนี่ย ยังจะถามอีกว่าให้เรียกอะไร
“คุณแฟนอยากเรียกอะไรก็ได้ค่ะ พลอยโอเค”
