“ข้าก็ฝืนกินให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ หากไม่พอใจ ข้ายอมกินที่เหลืออีกก็ได้!” โจวเล่อเทียนอายจนหน้าแดง มือเรียวยื้อยุดเอาขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นที่เหลือ ทว่าหลี่ซินเหมยไวกว่ามาก
นางยัดขนมเข้าปากของตนทันที
“เจ้าช่างหน้าไม่อาย ข้ากัดไปแล้วแท้ ๆ ไยยังกล้ากินต่อ”
“จูบท่านข้าก็ทำมาแล้ว เหตุใดเรื่องแค่นี้จึงต้องใส่ใจให้มากความด้วย” หลี่ซินเหมยหัวเราะร่วน ขณะรินสุราให้ตนอีกจอก
“ซินเหมย เรื่องพวกนี้ไม่ควรนำมาพูดในที่สาธารณะ...”
โจวเล่อเทียนแทบจะร้องไห้ เพราะนางยัดขนมเปี๊ยะชิ้นโตเข้าปากของเขา พอตระหนักได้ว่าผักใบเขียวอยู่ในปาก เขาก็เริ่มทำหน้าบิดเบี้ยว มิต่างจากยามเด็กน้อยถูกบังคับให้กินผักขมนัก
“ชิ้นนั้นคือไส้กุหลาบ มิใช่ไส้ผักหรอกเจ้าค่ะ” หลี่ซินเหมยหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้จนจมูกของนางแทบจะชนแก้มของเขาอยู่แล้ว
“ซินเหมย เจ้าจะทำอะไร”
“แล้วคุณชายอยากจะให้ข้าทำอะไรล่ะเ
