เมื่อแรกปลูกชะตารัก

บทที่ 5 ไม่ยุติธรรมต่อหัวใจ 4

โชคดีที่อากาศยังไม่เย็นมาก หลี่ซินเหมยจึงยังไม่ต้องการเสื้อคลุมอย่างน้อยก็ในอีกสองสามวันข้างหน้า ความจริงนางยังพอมีเสื้อคลุมเหลืออยู่สองสามตัว ทว่าล้วนเป็นของมีราคา ไม่เหมาะสมกับอาชีพคนสวนของสกุลโจวเลยแม้แต่น้อย

ระหว่างเดินทางไปยังแปลงผักหลวง โฉมงามก็กอดตนเองเพื่อป้องกันความหนาวเสียแน่น พลางภาวนาให้อากาศไม่เย็นลง จนกว่านางจะได้เสื้อคลุมกันหนาวราคาถูกจากตลาดในภายหลัง

คุณหนูตกอับปล่อยให้ใจลอยละล่องอยู่ได้เพียงครู่เดียว เสียงตะโกนด่าของหัวหน้าคนสวนชั่วคราวก็ดังกระทบโสตประสาท ตั้งแต่ยังมิทันก้าวขาเข้าสู่อาณาเขตของแปลงผักหลวง

ชายร่างเล็กกำลังทุ่มเถียงเสียงดัง พลางตวาดคนสวนสองสามรายที่นางจำได้ว่ารับผิดชอบดูแลแปลงผักไม้เลื้อย

ติงเกาโกรธจนตัวสั่น ในมือขยุ้มกระดาษจนยับยู่ยี่ไปหมด

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือพี่ติงเกา”

นางรับกระดาษที่ติงเกาบอกว่าได้มาจากคุณชายเมื่อวาน ปรากฏว่าคือรายการผลิตผลที่จะต้องส่งเข้าเมืองหลวงในบ่ายวันนี้

“พวกมันสองคนเลินเล่อ ทำงานสะเพร่ายิ่งนัก!” ติงเกาตวาดสองสหายรูปร่างสูงใหญ่ที่คอยตามติดเขาอยู่เสมอ

อู๋ฮวนและหูเฉินหน้าตาซีดเซียว มั่นใจว่าคราวนี้คงจะต้องถูกไล่ออกเป็นแน่

“เช้านี้อากาศเย็นลงมาก หากรออีกสักหน่อยก็อาจจะมีลมแรงพัดผ่าน และนั่นจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่”

“น้องสาวซินเหมยเห็นสมควรจัดการอย่างไรเล่า”

ติงเกาทราบคำตอบดี ทว่ามิกล้าเอ่ยเสียงดัง หรือจะพูดให้ชัดก็คือ ชายหนุ่มร่างเล็กไม่กล้าแสดงความรับผิดชอบ

“เผาทิ้งให้หมด หากมีปัญหา ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง!”

โฉมงามอธิบายเหตุผลอย่างละเอียดแล้ว และพอเห็นว่าไม่มีใครยอมขยับตัว นางจึงหยิบเอากิ่งไม้แห้งบริเวณนั้น โยนเข้าไปจนได้ปริมาณที่พอเหมาะ ก่อนจะจัดการจุดไฟเพื่อกำจัดปัญหาทั้งหมดให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว

หลี่ซินเหมยเคยประสบปัญหาพวกนี้มาก่อน และหากยังลังเลไม่ยอมตัดสินใจให้เด็ดขาด ทุกอย่างก็อาจจะสายจนเกินแก้

นางยอมให้เกิดเรื่องเช่นนั้นมิได้...

“นี่เจ้าทำอะไรลงไป!”

“คุณชายฟังข้าอธิบายก่อนนะเจ้าคะ”

หลี่ซินเหมยมินึกว่าคุณชายจะตื่นเช้า ชะรอยกลิ่นควันไฟจะปลุกเขาให้ลุกออกจากเตียงก่อนจะถึงเวลาตื่น

“เจ้าเผาแปลงผักข้า ยังจะต้องอธิบายกันอีกหรือ!” คุณชายโจวเล่อเทียนตะโกนเสียงดัง กระทั่งเหล่านกน้อยที่อาศัยอยู่บริเวณนั้นยังต้องรีบบินหนี

ตลอดสองเดือนเศษที่ได้ทำความรู้จักกันมา หากคุณชายเจ้าสำอางรู้สึกมิพอใจก็จะทำแค่เพียงชักสีหน้าและบ่นพึมพำไปตามเรื่อง พอเห็นเขาแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดอาละวาดเสียงดัง หลี่ซินเหมยก็ถึงกับทำอันใดไม่ถูก นึกอยากจะสรรหาคำมาอธิบาย ทว่าก็ตกใจจนกล่าวออกมาเป็นคำพูดมิได้ และสีหน้าของคนที่กำลังโกรธก็ทำให้นางตระหนักเรื่องสำคัญได้อีกประการหนึ่ง

คุณชายเจ้าของแปลงผักหลวงดูคล้ายจะหมดความชอบในตัวของหลี่ซินเหมยเสียแล้ว...